‘Psssssstttttt…… psssssstttt……. Hank! Kom eens even hier…’ Ik loop ‘s ochtends op de loopbrug naar de Wiesje om de kratjes met spulletjes voor die dag aan boord te brengen. Ik hoor het gesis wel maar kan het even niet thuisbrengen. Plots zie ik stiekempjes achter zijn auto Johny staan die voorzichtig staat te zwaaien. Als ik achter zijn auto kom praat Johny nog steeds op fluistertoon. Alsof niemand hem mag horen.
Ook de ‘gewone’ gasten komen graag aan boord als Johny en Jos meegaan. En dat is niet alleen voor de gebakjes, de taartjes en de vispannetjes.
Door Hank Perrée
En eigenlijk mag iedereen het gefoefel horen maar één man niet. Dat is John. ‘Zijn’ schipper van ‘zijn’ Zeearend. Heimelijk wordt er een handdoek van het Tupperware bakje afgehaald. In dat Tupperware bakje zit een vispannetje a la Johny. Compleet met Nantua-saus, rode peperbesjes en twee langoustines erop. ‘Hier, voor jou en Detteke. Ik vond het zo vervelend dat je me de vorige reis niet had zien wuiven dus ik heb een bakje extra gemaakt. Efkes in de microgolf (Johny is van België) en lekker opeten makker…’
Vispannetje
Het vispannetje was zo lekker dat ik het ook na wilde maken. Die vis was geen probleem zoals wel duidelijk zal zijn. Met een fotootje van een met de hand uitgeschreven recept wat ik van Johny opgestuurd kreeg lukte het Nantua-sausje ook nog wel, maar die verrekte rode peperbesjes was een probleem. De reguliere supermarkt in Nederland heeft die niet of nauwelijks op voorraad. In België de Carrefour wel. Weet je wat voor een gevoel ik kreeg toen ik op een ochtend een busje van die rode peperbesjes op mijn ankerbak vond? De dader zag mijn verrassing vanaf de Zeearend en stak alleen maar zijn duim omhoog.
John van de Zeearend is vanzelfsprekend de aangewezen persoon om dit mini-biografietje te schrijven maar John is nou eenmaal een rustige mossel en ik ouwehoer als een knikker die café houdt, en die letterbrij floept zo uit mijn fikken op een toetsenbord dus in overleg heb ik de honneurs maar waargenomen.
We hebben het dus over Johny. Ik ken geen vriendelijker, warmer mens dan hem. Deze verstokte vrijgezel zou een voorbeeld voor ons allen moeten zijn. Ze zeggen het wel eens: ‘als iedereen is zoals hij is er geen oorlog meer op de wereld’.
Ze zeggen het wel eens: ‘als iedereen is zoals hij is er geen oorlog meer op de wereld’.
Het zonneke
Toch heeft Johny wel zijn ongemakken. Mensen die hem niet zo goed kenden vonden hem net als ik supervriendelijk maar verwonderden zich altijd over zijn vreemde hoofdtooien. Bij zeer zonnig weer zelfs met een soort voile aan zijn hoed. Ik ben zo nieuwsgierig als een kat dus op de aller-enige keer dat hij met mij mee mocht, kon ik het niet laten om hem naar zijn hoofddeksels te vragen. ‘Och menneke,’ zei hij. ‘Ik heb een soort van kankertje in mijn huid en dat melanoom is prima onder controle te houden zolang ik mijn huid maar niet blootstel aan het zonneke.’
========================
John is nou eenmaal een rustige mossel en ik ouwehoer als een knikker die café houdt
========================
Welke andere boot?
Mee mocht? Mee mocht??? Zo’n arrogante flikker ben je toch niet Perrée? Zeker niet. Het was namelijk in de meest letterlijke zin van het woord wat er aan de hand was. Dat vind ik eigenlijk ook het meest vervelende aan Johny. Hij is klant bij ‘Zeearend’ John; al sinds jaar en dag hebben wij een vriendelijk praatje maar hij stapte altijd op de ‘verkeerde’ boot, niet op Wiesje maar op de Zeearend. Hij zat er niet eens als een bok op een haverkist op. Johny zou het niet in zijn hoofd halen om met een andere boot als de Zeearend mee te gaan. Die twee hadden al lang geen klant-schipper relatie meer. Dat waren gewoon goede vrienden geworden. Ik peste Johny er graag mee en dan kreeg ik steevast als guitig antwoord: ‘welke andere boot??’
Toch was zijn visdrang eenmaal zo verschrikkelijk groot dat hij mij belde voor een dagje op de makreel. Ik deed net of ik gek was en sprak daags erna met hem af om aan te monsteren op Wiesje. Ik zal niet zeggen dat ik er slecht van geslapen heb maar ik was zo nieuwsgierig als 22 katten geworden hoe dit nou kwam. Ik had mijn kratjes nog niet uit de auto gestapt of hij stond al achter me. Ja, John had geen plek op de Zeearend dus ik heb hem gevraagd of hij het erg vond dat ik een keertje met jou mee kon en hij vond het goed. Zal je mee maken…
Mochten we over superlatieven praten bij deze 65-jarige ex-patissier dan is dat zijn banketbakkerskunst. Steevast maakt hij voor de complete Zeearend bemanning een gebakje wat op een galerie der schone kunsten niet zou misstaan. Niet alleen gruwelijk lekker maar ook oogstrelend om te zien. De grapjes die ik maakte als hij met volle gebaksdozen aan kwam zetten, konden geen beter luisterend oor gebruiken. Al na korte tijd gingen er steevast twee van die juweeltjes mee naar huize Perrée om ‘s avonds bij de koffie van te smullen.
Mochten we over superlatieven praten bij deze 65-jarige ex-patissier dan is dat zijn banketbakkerskunst.
Eersteklas vishulp
Johny is vrijgezel en dat is waarschijnlijk ook wel de reden dat hij het zich wekelijks permitteerde om samen met zijn vaste maat Jos een dagje te komen vissen. En dat vissen, dat kunnen ze als geen ander. De onderlijnen die ze samen zelf maakten zijn de sleutel tot succes. Altijd als ze samen visten kwam er vis binnen. Dat is de ene keer wat meer en de andere keer wat minder. Maar het plezier in het vissen is het niet minder om.
Ook de ‘gewone’ gasten komen graag aan boord als Johny en Jos meegaan. En dat is niet alleen voor de gebakjes, de taartjes en de vispannetjes. Nee, dat is ook omdat beide vrienden verschrikkelijk behulpzaam zijn. Vooral voor novices die hun eerste dag op zee beleven. Als Johny en Jos erbij zijn krijg je gewoon eersteklas vishulp.
Natuurlijk, de coronatijd is lastig, zeker voor Johny. Hij is niet alleen een goede visser, maar ook een levensgenieter pur sang. Met zijn kaartavondjes op dinsdag, de wandelingen met zijn trouwe viervoeter Buster en vooral ook zijn dansavondjes op zondag. Ik moet zeggen dat de muzieksmaak van Johny en mij elkaar niet helemaal raakten (hoezo mijlenver uit elkaar?) maar het plezier wat ik terug zie op de Facebookberichtjes waar hij als een wervelende Don Juan de harten van vele dames veroverde, zegt alles. Dat hij ook bij het kaarten en bij het dansen de catering regelt zal een belangrijke reden voor de drukbezochte avondjes zijn. Genieten, genieten, genieten.
Ik wil niet over het verleden praten als het over Johny gaat…
Verleden tijd
Tsjemig, waarom pen je dit nou neer in een editie van de Zeehengelsport? Nota bene over een klant van een ander. Tsja, ik weet het ook niet maar het moest er gewoon uit. Ik kan het niet helpen. Het moeilijkste was om te proberen dit alles in de tegenwoordige tijd te doen en niet over het verleden te praten. Want dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik wil niet over het verleden praten als het over Johny gaat.
Omdat zo verschrikkelijk veel mensen in Vlissingen Johny en zijn aimabele karakter kenden is het moment aangebroken om in de verleden tijd te gaan praten. Het was geen corona, geen melanoom maar een kloterige hartstilstand die Johny uiteindelijk de das omdeed. Ik ben er gewoon een week door van slag geweest en herinner me het appje van John en zijn berichtje op Facebook. Ik kan het niet bevatten, maar het is wel zo. Johny Smets is niet meer. Johny, het ga je goed daarboven in die hemel, want daar ben je zeker. Maak maar lekkere taartjes en dans maar veel. Ik hoop dat ik het ook zal verdienen om ooit samen met jou daarboven een vispannetje met Nantua-saus op te peuzelen.
Enne: bonne chance met de visserij daar…
Hank Perrée
Deze ‘Hank Ahoy!’ column verscheen eerder in Zeehengelsport nr 377
