JAN VAN SCHENDEL – De singels van Breda heb ik al bevist zolang ik in de witvisserij actief ben. Vroeger duurden wedstrijden anderhalf tot maximaal 3 uur en hoe vaak heb ik hier niet na afloop van zo’n wedstrijd samen met vismaten Cor Aarts en Theo van Beek ‘nog even het overtollige voer opgemaakt’.

https://www.youtube.com/watch?v=H_HsaW31FaE

Ik viste hier vrijwel wekelijks en vaak was er flink wat vis (grote brasem incluis) te vangen, mits de omstandigheden min of meer normaal waren. Via de singels werd namelijk veel overtollig water afgevoerd en soms konden ze zelfs buiten hun oevers treden. Feitelijk bestaan de singels uit twee riviertjes, de Mark en de Aa of Weerijs, waarbij de Aa in de Mark uitmondt; vanaf het punt waar ze samenkomen gaat het verder als de rivier de Mark die uiteindelijk weer overgaat in de Dintel, daarna uitmondend in het Volkerak.

Tegenwoordig vis ik er veel minder vaak. De laatste keer was alweer zo’n 2 jaar geleden in het voorjaar. Ik lootte toen een redelijk goed nummer, altijd belangrijk in onze sport, maar hier geldt dat in extreme mate. Om een lang verhaal kort te maken, ik ving enkele schitterende grote brasems.

Het kon bijna niet anders dan dat enkele uren vissen op deze plek zou leiden tot een leuk netje vis en ik was er bijna van overtuigd dat daar enkele grote vissen bij zouden zitten. Op voorhand hoopte ik stiekem op enkele hele grote windes, maar dat mocht vandaag niet zo zijn. Dat neemt echter niet weg dat het nog steeds een dag werd die meer dan de moeite waard was.

Cuppen

Toen ik aankwam stroomde het niet en dat is nu juist wel iets dat je graag zie. Ik tuigde in eerste instantie dan ook tuigjes op met dobbers tot maximaal net 1 gram. Nou, die kon ik even later weer opbergen, want net nadat ik klaar was, begon het alsnog te stromen. Niet al te hard, maar ik had nu opeens anderhalf tot 2 gram nodig.

Nadat ik zo’n 8 ballen zuiver op de voerplek had gecupt op zo’n 11 meter uit de oever (daar was het diepste punt) voerde ik ook nog enkele voerbollen op een afstand van 6 meter. Achteraf bleek daar trouwens niet te vissen te zijn, vanwege onder water staand plompenblad.

Normaal moet je hier meteen beet krijgen als er vis aanwezig is. Nu bleek dat toch anders te zijn en duurde het zo’n 20 minuten voordat ik een voorn ving en daarna enkele kolbleien. Toen werd het een tijd stil. Wisseling van de wacht? Jazeker. Van het ene op het andere moment schoven er brasems op de voerplek.

“De grootste brasems waren ruim boven de 3 kilo en dan heb je snel een aardig gewichtje bij elkaar natuurlijk.”

Wat een dag, ik ving uiteindelijk van alles door elkaar; geen enorm aantal vissen, maar wel vissen bij die je als wedstrijdvisser zeker niet elke dag vangt. De grootste brasems waren ruim boven de 3 kilo en dan heb je snel een aardig gewichtje bij elkaar natuurlijk. Ik kon ze in ieder geval niet in een hand geklemd houden en toen ik dat toch probeerde kostte me dat een hengeldeel.

Bonus

Op zich was de visserij vrij eenvoudig. Ik voerde en viste uitsluitend met maden en pinkies, hetzelfde aas dat ik ook (in dode vorm) samen met wat geknipte wormen in mijn voer had gemengd. Verder gebruikte ik een simpel ‘bolletje’ als dobber met een carbon onderantenne en holle bovenantenne dat ik langzaam over de voerstek liet drijven, daarbij de drift vertragend dus.

“Verder heeft het weinig toegevoegde waarde aangezien het water behoorlijk gekleurd is.”

Qua montage een 14/00 hoofdlijn en 12/00 onderlijn met een Tubertini haak, serie 18, nummer 16. Dunner nylon is niet aan te raden met deze toch sterke vissen die er rondhangen. Verder heeft het weinig toegevoegde waarde aangezien het water behoorlijk gekleurd is.

Tot slot vol elastiek (Slip elastiek van Preston, nummer 6), aangezien het toch slechts 2 meter diep is op de stek. Enfin, elastiek was zeker nodig; enkele brasems trokken het elastiek met gemak enkele meters uit de hengeltop. Genieten geblazen, want dit waren puntgave vissen met ongekende power!

De beste manier om bij te voeren was absoluut het af en toe bijcuppen van een of enkele kleine bolletjes voer met daarin zoveel mogelijk dode pinkies. Meteen nadat zo’n bolletje de bodem bereikte, kwam er reactie van de vissen.

Nog even iets over de loodverdeling. Ik gebruikte een eenvoudig kettinkje van loodhagels als hoofdlood met meteen daarboven enkele stotzloodjes nr. 13 voor de precieze uitloding van de dobber en met daaronder 2 valloodjes nr. 9. Ik viste maar enkele centimeters op de bodem. Meer was onmogelijk, de dobber dreef meteen onder door de obstakels r op de bodem. Bijna altijd vang je de meeste vissen hier vrij ver onderstrooms van waar het voer op de bodem ligt.

Ook al heb ik de vis niet gewogen, de 20 kilo haalde ik makkelijk. Met de grootste 4 brasems zal ik sowieso al 13 tot 14 kilo hebben gehaald. Alleen al die kneiters maakten het tot een feest. De rest was bonus!

Vergunning

Dit viswater is, net zoals bijna alle wateren in deze omgeving, eigendom van De Baroniesche Hengelaars. Je kunt heel gemakkelijk een weekvergunning halen bij het Bredaas Hengelsportcentrum (12,50 euro). Wel moet je vrijwel overal rekening houden met betaald parkeren hier.

Stil aas

Waarom eigenlijk dode pinkies en/of maden. Heel simpel, dit voorkomt dat ze in de modder kruipen en vooral bij een zachte bodem is dat echt belangrijk. De beste manier om dit aas dood te hebben is om ze eerst in koud of hooguit lauw water te laten kruipen en ze daarna te overgieten met bijna kokend water. Meteen nadat ze dan niet meer bewegen kun je ze weer overgieten met koud water.

Als je ze alleen met kokend water overgiet dan ‘kook’ je het aas en wordt het hard en uitgerekt. En als je ze bevriest en weer ontdooit worden ze bruin. Op de zojuist omschreven manier bewegen ze simpelweg niet meer, maar zien er verder exact zo uit als levende pinkies. Een absolute aanrader voor heel veel viswateren!