Het is intussen eind mei. Het is erg druk geweest op Orellana met karpervissers. De paai kwam eraan en iedereen wilde natuurlijk een dikke dame schaken nog voor ze gepaaid heeft. Tenten stonden rug aan rug, zij aan zij. Helaas ben ik zelf te druk om te kunnen vissen. 

Wel ontmoet ik een groep Engelsen die op zoek is naar een goede plek. Ze zijn met z’n zevenen. We besluiten om de groep op te delen in een groep van 3 en een groep van 2 x 2, dus 4 personen. Het kost me een dag heen en weer varen maar dan zitten ze ook echt in the middle of nowhere. Ik heb op het water tussen de bruggen zoveel vis zien draaien dat ze daar echt wel een paar vissen moeten kunnen vangen. Ze hebben het vrij moeilijk want al is er voldoende vis die zich laat zien, de koppen staan niet echt naar vreten de eerste dagen.

Maar ze blijven scherp en weten uiteindelijk met in totaal meer dan 30 vissen hun korte sessie af te sluiten. Well done.

Ik heb intussen nieuw aas binnen. Xcel vriezerbaits, en met de hoeveelheid zon die we intussen hebben kan ik gemakkelijk een vrieskist op de zonnepanelen laten draaien, naast het normale energiegebruik. Het aas had ik via Dean al gezien en ondanks dat zijn sessie visloos was gebleven had maatje Nathan er erg goed op gevangen. Zelf was ik ook onder de indruk van de smaak en geur, en zeg nu zelf, goed aas vangt als eerste de visser, toch?

Terwijl ik ook m’n eerste karpers wist te vangen op de VNF en de CKR was Res intussen in gesprek geraakt met de A.P.C.F., de Associacao Portugesa de Carp Fishing.

Portugal loopt nog behoorlijk achter met de karpervisserij zoals wij die kennen. Je vangt een karper, slaat hem dood, neemt hem mee naar de kroeg en laat je vrienden zien hoe goed je kunt vissen. Regelmatig gaat de vis mee naar huis en wordt hij gegeten, maar vaak (zeker bij meerdere vissen) verdwijnen ze gewoon in de vuilnisbak. Tja, als je dit van jongs af aan geleerd hebt, weet je gewoon niet beter. 

Maar door de komst van internet zijn er toch andere visies ontdekt. Het netjes behandelen van de vis, wegen, fotootje en zo ongeschonden mogelijk weer terug zetten, zodat er later nog eens iemand van kan genieten, en nog eens. Het catch and release principe. Deze mensen hebben zich geschaard onder de A.P.C.F. en het is ze gelukt om drie eigen wateren in beheer te krijgen. Maar om de kosten van de associatie te kunnen dekken, vis uit te kunnen zetten, de wateren te kunnen onderhouden en voorlichting te kunnen geven is er geld nodig. En zodoende zijn er dus dagtickets te koop. De eerste Portugese betaalwateren.

Aangezien we in Spanje net bezig zijn met een Spaans agentschap en er in Spanje nog ‘geen’  betaalwateren zijn, zou dit best een markt kunnen zijn.  Zo gezegd, zo gedaan. Oppas voor de honden gevonden en een Portugees avontuur kon beginnen. Drie dagen naar Portugal. Dag 1 naar Entre-Ribeiras (tussen de rivieren) en daarna nog twee dagen naar Boavista Lake.

Na een kleine twee uur zonder autopech (!) komen we voorspoedig aan in Portelegra. Wel stond er -1 op de aankomsttijd van de TomTom, maar die snapte ik niet. Het zal. Apparaten in mijn omgeving doen wel vaker raar dus ik kijk er niet meer vreemd van op. We hadden afgesproken op de parkeerplaats van een hotel en het was wat vreemd dat onze contactpersoon er nog niet was. Maar ja. Na wat heen er weer mailen bleek hij onderweg te zijn. Na de koffie gingen we naar het visserijkantoor voor de benodigde vergunning want ondanks dat het water in eigen beheer is, moet je wel een officiële vergunning van Portugal hebben. Maar dat waren de kosten niet. Nog geen € 20,= euro voor zeven dagen. Er zijn trouwens ook maand- en jaarvergunningen. Voor nog geen € 55,= kun je in elk water in Portugal vissen.

Daarna vertrekken we naar het eerste water, Entre-Ribeiras (tussen de rivieren). Het sfeertje is geweldig. Naast een paar oude ruïnes ligt een waterval. Volg je die omhoog dan ligt daar een prachtig watertje van 2,5 hectare omzoomd door groene bomen.

Ze hebben hun best gedaan het water natuurlijk te houden, al hebben ze wel enkele vlakke plekken gemaakt waar je gemakkelijk een tent kunt plaatsen. We doen een ronde langs de stekken en krijgen uitleg over de dieptes.

Eén stek valt bijzonder op. Een kleine eenpersoons stek tussen het hoge bamboe. De buitenranden van de bamboe hebben ze laten staan waardoor je helemaal afgezonderd zit. En de stek ligt ook nog in een baai. Deze bamboeplek bleek nog nooit bevist te zijn en was pas sinds kort klaar. Dus dat werd onze plek.

Toen we aan het opbouwen waren kwam ook eindelijk Antonio, de vice president van de vereniging met wie we de afspraak hadden. Ook al een uur te laat. Maar na een kort gesprek waren we erachter waarom iedereen te laat leek. Portugal heeft geen zomer- en wintertijd. Het is daar gewoon een uur vroeger. Daarom stond dus ook die -1 op de TomTom. Duuuhhhh.

Toen de hengels uit lagen namen we de mogelijkheden van een samenwerking door. Alles klonk goed. En toen er ook nog een hengel afliep was het helemaal feest. Een mooie spiegel gleed na een korte dril over het netkoord.  Mijn eerste Portugese vis. Een karper uit voor mij land nummer 10. De karper was onbekend voor Antonio en daarom mocht ik de vis een naam geven. Omdat me niet gelijk een naam te binnen schoot, vroeg ik hem erover te mogen nadenken. Het was een oude karaktervis zo te zien. Maar wel een plaatje. 

De nacht verliep verder rustig en de volgende ochtend moesten we weer op tijd inpakken. Op naar het volgende water. Maar tijdens het inpakken liep er toch nog een hengel af. Helaas een losser. Je kunt niet altijd 6 gooien.

Het volgende water dat we aan deden was Boavista lake. Zo een vier uur rijden richting de Algarve. Boavista is ruim 10 hectare groot en een gemiddelde diepte van een 2,5 meter. Grappig detail van Boavista is dat er alleen maar spiegelkarpers zwemmen en black bass.

Na een rondje besloten we een stek te kiezen die wat verder weg lag van de andere beviste stekken. Tijdens het uitpakken zagen we wel dat de andere stekken flink aan het vangen waren. Hadden we een goede keus gemaakt? De tijd zou het uitwijzen. Ik besloot met de boot eerst een deel van het water te verkennen. Dat was niet heel spectaculair. Van onze kant richting de overkant ging het van 0 naar 3 meter en van rechts ondiep naar links (waar de andere vissers zaten) ging het naar dieper. 

Omdat er geen richels en plateaus waren, besloot ik om gewoon eens lekker wat bolletjes rond te strooien. Twee maten, 15 en 20 mm en gemengd zoet met vis. Eerst maar eens een aanbeet proberen te krijgen en vanaf daar verder kijken.

Het duurde nog geen anderhalf uur en het eerste spiegeltje lag op de mat. Een mooie volbeschubde vis. Niet groot, maar zeker met potentie voor de toekomst. Er zat vis tot zeker 26 kilo dus wie weet. De avond en nacht leverde ons nog drie vissen op. Wel allemaal van het kleinere slag. En terwijl we aan de ochtendkoffie zaten zagen we dat de buren gingen inpakken. En die hadden we echt wat grotere vissen zien vangen. De gedachte was dan ook om met een hengel meer hun hoek in te gaan vissen zodra ze weg waren.

Maar toen ging de telefoon: Nathan, die op onze honden paste. Hij had slecht nieuws. Jindy, onze bijna 12 jaar oude Amerikaanse bulldog was vannacht in haar slaap overleden. Ze was al wel wat minder, hoestte erg veel maar had hier in Spanje toch een enorme opleving dankzij het warme weer gehad. Dus dit was eigenlijk heel erg onverwacht. M’n ogen schoten vol en Res zag ook dat er iets goed mis was. Dus na haar te hebben ingelicht was de keuze niet moeilijk. Direct als de brandweer terug naar Spanje en een mooi graf graven voor Jindy.

Tijdens het zoeken naar stenen voor het graf vonden we een prachtige ruwe steen in de vorm van een hart. Daar heeft Res de naam en datum in gegraveerd. Jindy heeft nu een prachtig plekje gekregen onder een boom met uitzicht over het prachtige meer van Orellana. Een plek waar ze zich gelukkig voelde. Waar ze weer helemaal opgeleefd was de afgelopen maanden.

’s Avonds hebben Res en ik getoost op Jindy. Ze heeft toch een deel van onze geschiedenis van De Vissende Hollander mee gemaakt, heeft vele wateren met ons bezocht, is in vele landen met ons geweest.

Daarna heb ik Antonio nog een berichtje gestuurd. Ik mocht namelijk die prachtige vis op Entre-Ribeiras nog een naam geven. Die naam was natuurlijk nu wel duidelijk: Jindy. Een sterretje in de hondenhemel erbij en een ster in dit prachtige Portugese water. Zo zou Jindy de komende jaren toch nog door leven.

Je vraagt je wel eens af of honden begrijpen wat er gebeurt. Brutus, onze andere Amerikaan die nu negen jaar oud is, lijkt er moeite mee te hebben dat Jindy er niet meer is. Hij hielp met zijn neus mee het graf delven door aarde over Jindy te duwen en heeft nachtmerries. Het lijkt of hij huilt in zijn slaap. Gentle, onze jongere teef, lijkt er weinig moeite mee te hebben. Geven wij onze honden nu teveel menselijke emoties? Verbeelden wij ons dit nu?

Ik besluit om er een paar nachten op uit te gaan hier op Orellana. Even de kop leeg maken. Ik heb een mooie plek gevonden waar verschillende dieptes te vinden zijn. Eerst maar eens lekker aanvoeren.

Hasta pronto,
Ed-Venture