Vissen op de Maas. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar Mandy voelt zich er thuis als een vis in het water. Een woeste visserij, met een rivier die de nodige nukken kent. Mandy trekt er samen met haar vismaat Gerrit voor twee weken op uit, het wordt een sessie met ups en downs. Kleine ongelukjes en grote vissen, een herkenbaar verhaal voor de meeste riviervissers onder ons.

Tekst en foto’s: Mandy Zupansic

De herfst is en blijft mijn favoriete periode om naar de waterkant te trekken. De vissen zitten strak in hun vel, de buikjes puilen uit en ze zijn oersterk. Veel vissers blijven thuis vanwege de aanhoudende regenbuien die de herfst vaak met zich mee voert. Maar de belangrijkste reden is voor mij toch wel het ‘verkleuren’ van de natuur. De bladeren nemen hun laatste, uitbundige kleurenkleed aan voordat ze langzaam van de takken naar beneden dwarrelen.

On y va!

Op 24 oktober staat Gerrit voor mijn garage met de boot. We laden alle spullen in zijn bus en eten nog één keer friet met goulash, want dit moeten we de komende twee weken toch gaan missen vrees ik. Zondagochtend wordt de bus vroeg gestart en rijden we met goede moed naar moeder Maas. De weersvooruitzichten zijn belachelijk goed met 20 tot 25 graden en windkracht vier. En dat voor eind oktober! De trailerhelling die ik in gedachten heb, blijkt in werkelijkheid toch iets anders dan dat ik mij had voorgesteld. Die groene keien kunnen het ons nog weleens moeilijk gaan maken. Soepeltjes rijdt Gerrit de trailer en boot de helling naar beneden. Ik sta even niet op te letten en zie te laat dat Gerrit al met zijn knalpijp en elektronica onder water staat. De knalpijp borrelt luidruchtig en zijn banden gieren het uit als hij een stukje naar boven wil rijden. Natuurlijk lukt dat niet want de stenen zijn groen en glibberig, en er liggen heel wat kilo’s aan spullen en boilies in de bus. Gelukkig zijn twee Waalse mannen niet te beroerd om even mee te duwen. Na een half uur stuntelen lukt het eindelijk om de auto en de trailer via de glibberige stenen naar boven te rijden. Ik zeg maar zo: ‘wanneer je sessie zo begint, dan ga je een bak vangen’.
We hebben even nodig om alle spullen in de boten te krijgen, maar als het er eenmaal in ligt kan de trip eindelijk van start gaan. De stek waar ik graag wil zitten is gelukkig vrij. Ook niet gek, want je kunt er met de auto niet bijkomen en je moet zo’n 1,5 km met een kar lopen.

Na drie jaar afwezigheid op de Maas is het voor mij ook weer even zoeken waar de vissen nu rondhangen

Nog voordat we op de stek zijn begint de wind aan te trekken en deinen we heen en weer over de golven waar inmiddels de schuimkoppen op staan. Gerrit legt vakkundig de aluminium boot vast, maar zodra ik de rubberboot vast wil leggen hoor ik hem roepen: “de rubberboot gaat ervandoor!”. Tot twee keer toe drijft de rubberboot weg. Wat een gestuntel en dat op de eerste dag. We halen de rubberboot op en leggen alles nogmaals vast. Al snel krijgen we in de gaten dat de hoge golven ons parten beginnen te spelen. De aluminium boot wordt bij elke golf tegen de muur gegooid en de fenders verhinderen dit niet. De touwen schuren heen en weer over de betonnen rand en het is een kwestie van tijd voordat deze doormidden schuren. We zetten onze tenten op en leggen beiden twee hengels in voordat het donker zijn intrede doet. Van de eerste nacht verwacht ik altijd vrij weinig. Na drie jaar afwezigheid op de Maas is het voor mij ook weer even zoeken waar de vissen nu rondhangen.

De rest van het artikel lees je in Karperwereld 152. Dit nummer is eind augustus verschenen en is nu te koop in de hengelsportzaken en in de boekhandels/tijdschriftenwinkels. Voor een abonnement op Karperwereld ga je naar: https://shop.beet.nl/category/abonnementen/.