Ik weet het niet. Misschien komt het wel omdat ik uit Limburg kom. Wellicht omdat ik bourgondische roots heb. Dat zal het zijn. Mijn smaakpapillen zijn dusdanig ontwikkeld en verwend dat ze, als ze geconfronteerd worden met bepaalde producten, ze helemaal in elkaar klappen en van ellende in mijn keel beginnen te klapperen. Vandaag had ik helaas weer zo’n traumatische ervaring.

Tekst Leon Haenen

Ik was sinds heel lang ( lees: 20 jaar of zo)  als bezoeker aanwezig op de Visma in de Rotterdamse Ahoy. Ik had me voor de gelegenheid als visser verkleed, anders val je daar zo op….dat wil je niet. We zijn vertrokken na de ochtendspits. Als we rond half elf richting de ingang lopen komen de eerste bezoekers alweer naar buiten. Zij hebben hun slag al weten te slaan, getuige de vele hengels en schepnetten die ik naar buiten zie wandelen.

Vlak na aankomst hebben mijn twee reisgezellen, Lambert en gemeenschappelijke vriend en dorpsgek Egon, honger. Ik heb altijd zin in eten en drinken, dus ik pas me moeiteloos aan. Ik ben wat dat betreft zo flexibel als Barba-papa. We krijgen alle drie de broek niet meer fatsoenlijk dicht van alle ellende die zich rondom onze navel heeft verzameld, maar we crepeerden half van de honger. Wat schetste mijn verbazing, nog geen tien minuten na binnenkomst liepen we al tegen zo’n hyper moderne foodtruck aan.

Visma foodtrucks

Ik dacht nog, wat modern, wat hip zijn ze hier op de Visma geworden.  In mijn hoofd was ik de smaakpapillen al aan het voorbereiden op een culinair feest. Mijn hersenen zijn namelijk dusdanig geprogrammeerd dat ze een foodtruck vergelijken met de schitterende foodtruck festivals die hier in het zuiden vaak zo goed zijn en subliem van smaak.

Let op!…..niet de fout maken dat je bij een foodtruck denkt aan een vrachtwagen. Dat is namelijk niet zo. De ontwerpers van een foodtruck proberen een zo lekker mogelijk hapje en drankje te produceren in een zo klein mogelijk schattig ogend, mega gay autootje. Gezellie……..

“Doe mij die maar. Niet veel later krijg ik de dames in beeld die de foodtruck bevrouwen. Als die schoonheden tussen een broodje hadden gepast, was mij dat ook prima bevallen”

Terwijl we in de rij staan te wachten om te bestellen dwaalt mijn enige oog af naar de menukaart op het grote zwarte krijtbord. Ik concludeer al snel dat de verscheidenheid aan mogelijkheden niet erg groot is. Vissers kunnen blijkbaar niet kiezen, dus is de keuze beperkt….. Het wordt een opengesneden broodje met een worst en een sausje. Naturel, smoked en nog twee……die heb ik niet meer in mijn hoofd genoteerd omdat ik bij smoked al een Vinkje kon zetten. Doe mij die maar. Niet veel later krijg ik de dames in beeld die de foodtruck bevrouwen. Als die schoonheden tussen een broodje hadden gepast, was mij dat ook prima bevallen…….maar dat kan niet he? En mijn vrouw zou dat nooit goedvinden. Dus.

Gehuld in ultra schone handschoenen en te wijd open hangende, maagdelijk witte bloesjes werden de bestellingen genoteerd. De taken waren goed verdeeld. Lopen is er voor de meisjes namelijk niet bij in de foodtruck. Wij stonden weer helemaal fout. Wij stonden rechts. Fout! Rechts stond de worstenbakmevrouw die de kleffe, machinaal verwekte buizen vlees moest bakken, met het gezicht naar ons toe. De zwart geblakerde vleeshulzen lachten me niet bepaald toe. even dacht ik eraan dat deze mevrouw misschien kleurenblind was……

In het midden stond de drank- en afrekenmevrouw en links een heerlijk ogende tropische verrassing met lippen die prima als zuignap te gebruiken zijn als je een raam moet gaan vervoeren. Ik heb er beeld bij.

Niet veel later zat ik met mijn broeders op een houten bankje met rechts een broodje geblakerde worst en links een half litertje festivalbier in plastic. De tafel was zeiknat en al het afval van de vorige tafelaars stond er nog. De ambiance was echter erg goed.  Het aangeboden biermerk was top, dat maakte veel goed. Maar om dan zo’n, met liefde gebrouwen, Brandje uit een bekertje te drinken, dat vind ik toch op aanranding lijken. Na het derde halve litertje verdwijnt die kieskeurigheid trouwens weer als sneeuw voor de zon……dat dan weer wel.

“De man wenste me smakelijk eten. Het bleken toffe gasten te zijn. Lekker zeg, ik met mijn vooroordelen.”

Veel privacy hadden we niet en of het zo moest zijn kwamen er ook nog twee uitbundige Hagenezen naast en tegenover me zitten. Gehuld in crocs, trainingspak en lederen jack met gouden kettingen. Met iets aan die ketting dat leek op een hangende hond. Ik durfde niet om uitleg te vragen. De man wenste me smakelijk eten. Het bleken toffe gasten te zijn. Lekker zeg, ik met mijn vooroordelen.

Niet veel later zette ik mijn tanden in het broodje. Het broodje zelf was afkomstig uit een fabriek waar men er 1000 per uur door de productielijn heen jaagt. Smaak noch geur. Het leek niet eens op een pistoletje. Het broodje was niet ver genoeg opengesneden waardoor het geheel eruit zag als de situatie vlak na een bevalling. De worst was twee keer zo lang als het broodje. Opschepperig stak ie er aan beide kanten uit. Het ergste was de saus die over de worst was gekwakt. Een paarskleurig goedje waarvan ik niet goed kon beoordelen wat het was. De saus zat eigenlijk al vrij snel overal. Ook op mijn trui, mijn ellenbogen en mijn gezicht. Ik zag er vrij “ smoked” uit.

Om het geheel met goed fatsoen te eten was niet mogelijk. Voor niemand bleek even later.  Ik deed weliswaar mijn best en nam me voor eerst het uitstekend stuk worst af te bijten en op te eten. Ik ben blij dat ik goeie snijtanden gekregen heb van mijn moeder en dat ik de tandenplus polis bij de OHRA toch maar heb genomen. De worst was omhuld met een knakkerig vel dat niet lekker weg hapte. Het voelde kunststofachtig. Lang nadat de natte vulling van de worst al was weggeslikt , zat ik nog te kauwen op dat vel. Heel eventjes vroeg ik me af waar dat vel van gemaakt zou zijn.  Uit pure ellende heb ik het velletje maar weggespoeld met een slok bier. Fearfactor 2.0

 

Na het derde halve litertje was de meeste ellende wel vergeten. Het broodje smoked worst heeft me echter de hele dag achtervolgd. Mijn ingewanden protesteerden uren achter elkaar. Ik bleef die worst proeven………oprispingen als vulkaan erupties. En geen Rennie op zak.

“Ik hoop dat de visma de komende jaren kan groeien naar het niveau dat ze ooit hadden. Het was ooit een van de allergrootste en beste hengelsportbeurzen van Europa.”

De Visma zelf was wat ik ervan verwacht had. Het is niet meer wat het ooit geweest was, maar het was wel gezellig. We hebben vreselijk gelachen.  Ik kom natuurlijk overal bekenden tegen en ik vind het sociale gedeelte dan ook altijd erg leuk. De meeste grote merken schitterden door afwezigheid  en het geheel is vooral overspoeld met winkeliers die de ene aanbieding naast de andere hebben staan. Ik hoop dat de visma de komende jaren kan groeien naar het niveau dat ze ooit hadden. Het was ooit een van de allergrootste en beste hengelsportbeurzen van Europa.

Lees ook

  Levend aas

  Stretchervissen

  Lood