ANES KADIC – Schennis van de eerbaarheid, artikel 239 uit het Wetboek van Strafrecht. Één waarbij je niet direct de link legt met de karpervisserij. Tenminste ik niet. Tot voor kort niet in ieder geval. Iemand maakt zich hier namelijk schuldig aan, wanneer diegene ‘handelt in strijd met de openbare zeden’. Een wat vage omschrijving die eigenlijk zegt dat iemand zich in het openbaar gedraagt op een manier die je zou kunnen beschouwen als onzedelijk of onbehoorlijk. Viespeukerij dus. Zwaardvechten in het bos. En onbehoorlijk waren ze. Soms in woord, andermaal in daad. Mensen die hetzelfde stukje natuur als ik kwamen vereren met een bezoekje. Soms samen, vaak alleen. Gefascineerd door de biologie, maar in tegenstelling tot mijzelf niet de biologie van dierlijke aard. Het afgelopen jaar heb ik met lede ogen moeten aanzien hoe deze viespeukerij en het karpervissen dwars door elkaar heen liepen. Verstrikt als de mythische Gordiaanse knoop. Niet te ontwarren, slechts door te hakken. En zo geschiedde. Abrupt doorgehakt. De knoop ontrafeld, ik ontredderd…
We spreken medio maart. Het is koud, nat, winderig en bedroefd. Begin maart meten we in Twente zelfs nog even -7,6 graden Celsius. Langzaamaan stijgt de temperatuur iets. Maar gaat wel gepaard met veel neerslag en natte sneeuw. Het zijn de nadagen van de winter. Maar, in mij begint het weer te knagen. Ik heb er weer zin in. Ik moet er weer uit. De draak moet weer gevoerd worden. Het heeft weer eens te lang geduurd. Los van een nieuwjaar duik ben ik al in geen tijden meer aan het water geweest. Ook niet in de buurt van water. Daar kwam bij dat ik ook niet zo goed wist welk water dat dan zou moeten zijn.
Luchtkasteel
Na een grote verbouwing en daaropvolgende verhuizing is het niet echt meer tot vissen gekomen voorgaand jaar. Het vuurtje niet meer dan smeulend, bijna gedoofd. Maar vergis je niet, ik heb wel gevist hoor. Daar niet van. Maar het heeft niet de lading gedekt. Niet zoals ik dat wens. Niet zoals ik dat eigenlijk nodig heb. Een handvol sessies op een plaatselijke recreatieplas. Vlotte actie, veel aanbeten, veel vis ook, veel kleine vis, leuke sport. Geen voldoening, wel tevreden. Maar slechts een zoethouder.
Maar dat zoete was al te lang geleden. Ik was de smaak kwijt. Geen zoetigheid meer. Snel op zoek naar meer. Rupsje nooit genoeg heeft nooit genoeg. Op zoek naar meer, en iets nieuws was ik dus. Door de verhuizing naar mijn nieuwe woonplaats waren oude gronden niet meer voor de hand liggend. Veel te druk geworden ook in de afgelopen jaren.
Dit is een premium artikel.
