Karperwereld 134 | Creepy Crawlers

ERNESTO KAMMINGA – Soms heb je een liedje, of deuntje dat blijft plakken in je hoofd. Ik weet niet eens van wie het liedje is, maar op de een of ander manier blijft een deel van de tekst zich steeds herhalen. Het gaat over een needle in a haystack, oftewel het vinden van een naald in een hooiberg. Iets wat natuurlijk een vrijwel onmogelijke opgave is. Eigenlijk is het vissen op de kanalen ook wel vergelijkbaar met het vinden van een speld in een hooiberg. Temeer wanneer je kijkt naar de grootte van het water en de bezettingsgraad. Het is deze vergelijking die ik maak wanneer het deuntje zich keer op keer keer in mijn hoofd afspeelt.

Het is alweer een tijd geleden dat ik hier aan het kanaal ben geweest om mijn lijnen nat te maken. Ik ken het water als mijn spreekwoordelijke broekzak. Als rattenvanger was ik namelijk dagelijks op en aan het water en hoewel ik van mijn hobby mijn werk heb gemaakt mis ik dit werk wel. Met het vangen van muskusratten en het dagelijks bewegen in de natuur krijgt het laatste stukje oerinstinct in mij een zekere mate van voldoening. Als kleine jongen was ik altijd al een beetje anders wat dat aangaat en dat zal ook wel nooit weer overgaan.

Deze hooggebouwde rijen doet me gelijk denken aan een oude bekende…

BIOLOGISCHE KLOK

Gisteravond ben ik vrij laat aangekomen. Veel te druk met allerlei zaken waaronder een verbouwing. Mijn hoofd is teveel bezig met andere zaken en dat gaat ten koste van het vissen. De afgelopen nacht bleef het stil, niet verwonderlijk gezien de structuur en grootte van het water in vergelijk met het bestand. Het is ondertussen ochtend aan het worden en mijn uitzicht is werkelijk fantastisch. Het is een moment waarbij de ochtenddamp langzaam oplost in de droge, wat killere buitenlucht.

Dit gecombineerd met het goudgele strijklicht van de eerste zonnestralen van een nieuwe dag geven een hemels karakter. Tenminste, dit is wat ik me voorstel bij een hemelse gloed. Het gekke is dat zolang ik al vis mijn inwendige klok precies weet wanneer de nieuwe dag begint.

Het is voor een karpervisser misschien wel het belangrijkste moment van de dag. Al het onderwaterleven lijkt wel een glimp te willen opvangen van de eerste lichtschitteringen op het wateroppervlak. Net als de karpers die even denken vrij spel te hebben en zonder angst het wateroppervlak doorbreken en zo hun schuilplaats een mij kenbaar maken. Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar wanneer ik aan het vissen ben dan is mijn blik als het ware automatisch gericht op het water. Het is onbewust een soort gewoonte die van nature mijn focus aanstuurt.

EEN BEETJE MAGIE!

Ik weet dat dit het moment is waarbij je een aanbeet mag verwachten. Ja, ik weet het wel, we willen graag het hoe en waarom begrijpen en ik ben wat dat aangaat zeker niet anders. Echter naast ervaring en kennis is er ook nog het stukje waar we geen grip op hebben. Dit gevoel of ‘water sense’ zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen kan ons wel net dat beetje extra geven. Ach en soms gebeuren dingen ook omdat het net zo uitkomt Hoewel het kanaal altijd al voor mij een magisch water is geweest doet het ook nu weer zijn naam eer aan.

De eerste aanbeet voel ik als het ware van tevoren aankomen. Een prachtige, hoog gebouwde karper met een rijenachtige schubbenpatroon glijdt mijn landingsnet in. De vis doet me gelijk denken aan een oude bekende die ik hier meermalen heb gevangen, maar die op zijn manier altijd buiten ‘beeld’ wist te blijven. Het verhaal wil dat ik ruim een decennia geleden eens een rijenkarper ving. Wat trouwens een zeldzame verschijning hier op de openbare kanalen is. Ik liet toen een toevallige voorbijganger een paar foto’s maken.

Achteraf bleek dit een hele domme fout te zijn. Je kent dat vast wel, alles was onscherp of totaal niet goed gekadreerd. Enfin die foto’s konden dus zo de prullenbak in. Een aantal jaren later ving ik precies dezelfde karper weer. De vis in kwestie was niets gegroeid en naast zijn beschubbing heel makkelijk herkenbaar aan zijn speciale staart. Die keer maakte een vismaat de foto’s, dus dat zat wel goed! Tenminste dat dacht ik… Je raadt het al, ook dat ging mis.

Op de een of andere manier zijn de gemaakte foto’s verdwenen en heb ik ze nooit in mijn bezit gekregen. Het is deze vis die bij het terugzetten van de hoge gedrongen spiegel, terugkomt in mijn gedachten. Waarschijnlijk roept de rijenachtige beschubbing bepaalde herinneringen op. Wanneer ik in het water sta en de vis langzaam door mijn handen wegzwemt ben ik er vrij zeker van dat ik de rijen uit het verleden nog eens ga vangen. Geloof het of niet, maar niet veel later sta ik met deze rijen voor mijn camera te poseren! Ik kan het nog steeds niet bevatten hoe ik net voor de vangst zo aan deze vis dacht. De ambiance is trouwens echt geweldig zo met het zwakke ochtendzonlicht en de verhullende waterdamp over het kanaal