De ruige randmeren

Zoektocht naar grootwaterkarpers

Tekst & foto’s: Brice Brouwers

In het voorjaar van 2023 viste ik samen met Nick, een van mijn beste vismaten, op een betaalwater. Tijdens deze sessie vingen we in totaal 23 vissen. We bezoeken regelmatig een betaalwater, maar we wilden nu eens iets anders… Iets wat meer uitdaging zou bieden en niet zo gemakkelijk was. Na de sessie besloten we een avond samen te gaan zitten om te bespreken wat onze volgende uitdaging zou worden. Zo kwamen we op het idee om te gaan vissen op de Randmeren, een van de grootste waterstelsels van Nederland.

Deze staan bekend om hun moeilijkheidsgraad: veel blanken en hard werken om überhaupt een karper te kunnen vangen. We besloten bovendien om deze keer niet vanaf de kant te vissen, maar een grote karperboot te huren bij De Carpsucces. Dit zou ons in staat stellen om op meerdere locaties te vissen en zo onze kansen te vergroten. In juli 2024 zou het zover zijn, wat betekende dat we nog zo’n acht maanden hadden om ons voor te bereiden.

De voorbereiding

Vissen op een water waar je nog nooit eerder hebt gevist en dat ook nog eens zo groot is, vergt zeker een goede voorbereiding. Het eerste wat ik dacht was: “Waar zijn we in godsnaam aan begonnen…”. Welke aas moeten we gebruiken? Welke stekken zijn geschikt? Hoe zit het met witvis op zo’n groot water? En hoe zal het gaan met de boot, aangezien het onze eerste keer op een boot zou zijn? Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten. Ik besloot een document op mijn computer aan te maken en daarin al mijn vragen op te schrijven. Vervolgens begon ik grondig onderzoek te doen. Veel antwoorden vond ik op internet, maar ook mijn connecties in de karperwereld hielpen enorm.

Tijdens de beurs van Carp Den Bosch stond ik het hele weekend op de stand van Baitstar. Berry, de eigenaar van dit voerbotenbedrijf, kende een aantal mensen die vaak op dit machtige water vissen. Hij regelde dat zij tijdens de beurs naar me toe kwamen om hun tips te delen. Ze vertelden me alles over aaskeuze, windrichtingen, dieptes, rigs en nog veel meer. Alle vragen die ik had, werden beantwoord of kon ik online vinden. Hierdoor kreeg ik er enorm veel zin in en het wachten op de sessie werd steeds moeilijker.

Start van de sessie

Maandag 22 juli was het dan eindelijk zover: de dag dat deze gave sessie zou beginnen. Zou de lange en grondige voorbereiding zijn vruchten afwerpen? Allereerst was het een hele puzzel om alles in de auto te krijgen. Zoals velen weten, gaat er veel materiaal mee tijdens een sessie. Naast al onze spullen moesten we ook nog 50 kg boilies en 40 kg tijgernoten meenemen. Na wat gepuzzel lukte het om alles in de auto te krijgen. Toen was het tijd om te vertrekken, want we moesten nog ruim twee uur rijden.

We laden flink wat aas in de boot en gaan met die banaan. Je moet toch wel een beetje verspreid...

1 van 5

Onderweg stopten we even bij Kamera Express om wat extra spullen voor de camera op te halen. Deze sessie zou namelijk ook worden gefilmd en later te zien zijn op het YouTube-kanaal van OnlyFishing. Rond 14:00 uur kwamen we aan bij de boot en begonnen we met het inladen. Met een karretje moesten we een paar keer heen en weer rijden om alles aan boord te krijgen. Na een korte uitleg over de boot en waar we konden tanken, gingen we het water op. Hoewel we wisten dat het water enorm groot was, voelde het echt alsof we op zoek waren naar een speld in een hooiberg. Aangezien het al rond vier uur ’s middags was, besloten we naar een stek te gaan waar de vorige vissers karper hadden gevangen. Deze stek bood veel mogelijkheden: er waren eilandjes, rietkragen, wiervelden, een haven en de vaargeul.

Bij aankomst stuurden we direct de drone de lucht in, maar ondanks de vele mogelijkheden op deze stek, zagen we geen tekenen van vis. Toch besloten we hier te blijven en de eerste nacht door te brengen. De hengels werden klaargemaakt en voorzien van mooie onderlijnen. We gebruikten boilies van Hakbaits en tijgernoten van Pure Particle. Op vier rigs monteerden we een snowman van een 25 mm boilie en een 15 mm pop-up, terwijl we op de andere twee hengels gesoakte tijgernoten gebruikten. Na het zoeken naar geschikte plekken, lagen de hengels uiteindelijk in het water en konden we rustig wat eten. Op het menu stond een lekker broodje hamburger.

De eerste avond

Langzaam begon de avond te vallen en we werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Niet lang daarna werden we echter gek van de duizenden muggen en vliegjes, waardoor we de tent in moesten duiken. De kaarsen die we hadden meegenomen tegen de insecten hadden helaas geen enkel effect. Eenmaal in de tent besloten we maar te gaan slapen. Helaas hadden we nog geen enkele aanbeet gehad, maar wie weet zou dat snel veranderen…

Het was wat onwennig toen we in de slaapzak lagen; de eerste keer slapen op een boot is toch best gek. “Ligt de boot wel goed vast? Zouden andere boten ons wel zien liggen? De golfslag die tegen de boot aankomt…” Het hielp allemaal niet mee om in slaap te vallen. Uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen, maar ’s ochtends werd ik wakker van Nick, die de tent uitstormde naar zijn hengels. Ik hoorde een paar piepen en dacht: “Yes, daar gaan we!” Maar niets bleek minder waar. Op de een of andere manier was de steun waar Nick zijn hengels op lagen, volledig in het water gevallen. Gelukkig kon hij zijn spullen nog redden, maar alles had onder water gelegen. Bij het oppakken van een van de hengels voelde hij wat druk op de lijn. Zou een vis ervoor gezorgd hebben dat de steun in het water was getrokken?

Nick sprong meteen de bijboot in met zijn hengel en ging richting de vis. Zo’n honderd meter verder kwam hij vast te zitten in een wierveld, waarna hij over zijn lijn voer en deze in de schroef terechtkwam… pats, lijnbreuk. Terwijl hij terugvoer, heb ik snel al zijn piepers drooggemaakt; gelukkig werkten ze nog. Dit voelde toch even zuur, maar we wisten dat we nog drie dagen te gaan hadden. We besloten snel wat te ontbijten en daarna op zoek te gaan naar nieuwe stekken. Voordat we vertrokken, lieten we nog wat kilo’s voer achter op de stek, zodat we altijd een back-up hadden om naar terug te keren.

Andere gronden

Na een tocht van 6,5 uur en het bezoeken van verschillende stekken, hadden we nog steeds geen enkel teken van karper gezien. Het was echt taai, en we begonnen te twijfelen of we die dag nog vis zouden vinden. We besloten bij een baai te gaan liggen waar de wind precies in stond, want we hadden van veel mensen gehoord dat je de wind moet volgen. De hengels werden opnieuw voorzien van vers aas, en we wilden ze met de bijboot uitvaren. Na drie hengels uitgevaren te hebben, stopte de buitenboordmotor ermee. Na al dat zoekwerk en het pechmoment van vanochtend, zat het nu weer tegen. Gelukkig is Nick technisch en na twee uur kreeg hij de motor weer aan de praat. Hup, de laatste drie hengels uitvaren en snel wat eten, want het werd al donker.

We besloten daarna te gaan slapen, want we waren beiden gesloopt na deze dag. Gelukkig vielen we deze avond snel in slaap en maakten we ons geen zorgen meer over het slapen op de boot. Helaas werden we de volgende ochtend opnieuw wakker zonder een aanbeet te hebben gehad. We wisten hoeveel tijd het varen kostte, dus besloten we de hengels in te draaien en tijdens het varen te ontbijten. Het werd een zonnige dag, dus we hoopten dat we vandaag vis zouden vinden. Na vier uur varen in een andere hoek van het Veluwemeer hadden we nog steeds geen enkel teken van vis gezien. We hadden alles afgezocht: ondiepe stukken, diepere stukken, rotsen, stranden… maar niks. We besloten om terug te keren naar de plek waar we de eerste dag waren begonnen en hadden voorgevoerd.

Na 1,5 uur varen kwamen we aan, maar ook hier geen teken van vis. We besloten om nog een strandje verderop te bekijken, en daar was het raak! Tussen het riet en achter verschillende rietkoppen zagen we eindelijk karpers, ontelbaar veel. EINDELIJK! Maar er was één probleem: hoe zouden we de vis hier gevangen krijgen? Voor de rietkoppen lag een gigantisch wierveld, zo groot als een paar voetbalvelden. We besloten de boot midden in het wierveld vast te zetten en met hoge hengeltoppen te vissen, zodat de lijn zo min mogelijk wier zou raken. Bij het vastzetten van de boot dacht ik slim te zijn en met mijn waadpak uit de boot te stappen, maar het water bleek dieper dan gedacht. Op mijn tenen kon ik net staan, wat resulteerde in een nat pak en natte kleren. Maar ja, we hadden de vis gevonden, dus dat maakte me niet uit. Snel de boot vastgezet, nieuw voer gemaakt en de hengels klaargemaakt.

Misère

Alles stond klaar, maar toen ging het weer mis. Gisteren was het de buitenboordmotor die ermee ophield, nu deed de accu het niet meer. Dan maar de voerboot gebruiken, dachten we. Maar die kwam niet eens twee meter vooruit in al dat wier. Er zat niets anders op dan de eigenaar te bellen voor een nieuwe accu. We konden meteen terugvaren naar de haven om de accu te wisselen, maar eerst voerden we nog op de stekken waar we vis hadden gezien. We wilden ze echt niet kwijtraken nu we ze eindelijk hadden gevonden. Snel de boot losgemaakt en hop naar de haven.

Eenmaal daar aangekomen, waren we een uur te vroeg, dus besloten we nog wat te roofvissen met de hengels die we daarvoor hadden meegenomen. Al snel wisten we twee baarsjes en een mooie snoek te vangen. Toch nog niet geblankt, haha! Na het wisselen van de accu’s keerden we terug naar de plek waar we de vis hadden gezien, hopend dat er niemand anders zou zitten en dat de vis er nog steeds zou liggen. Gelukkig was er niemand en zagen we op de drone dat de vissen er nog steeds waren.

In volle vaart deden we alles zoals de dagen ervoor. Om acht uur ’s avonds lagen de hengels voor het eerst met veel vertrouwen in het water. Samen genoten we van de schitterende zonsondergang en bakten we pannenkoeken. Hierna maakten we nog wat dronebeelden en schoten we wat met de camera, waarna we uitgeput gingen slapen.

De eerste aanbeet

Rond 4 à 5 uur ’s ochtends was het eindelijk raak: een volle fluiter op mijn hengel die op de weid lag! We sprongen direct samen in de bijboot. Nick bestuurde de boot terwijl ik de vis aan het drillen was. Wat een adrenaline schoot er door ons heen! Na een meter of twintig kwam de hoofdlijn in contact met het wier, vanaf dat moment moest ik de vis met de hand drillen. Het wier zat zo stevig om de draad gewikkeld dat het er niet af viel. Meter voor meter maakten we de lijn schoon, terwijl we de spanning goed hielden.

Na zo’n twintig minuten kwamen we bij de knoop van de voorslag. “We hebben hem bijna,” dacht ik. Toen we een schim zagen, bleek het om een spiegelkarper te gaan—en geen kleintje ook! Nu werd het echt spannend. Ik moest de vis verder drillen met mijn handen. Na een gevecht van nog eens vijf minuten kregen we hem eindelijk in het net. We schreeuwden allebei van blijdschap, het was ons gelukt om een vis van dit immense water te vangen! De snowman-rig had zijn werk goed gedaan. We haakten de vis snel af in het net en voeren terug naar de boot. De weegschaal gaf ruim 16 kg aan. We waren enorm blij dat we op dit water een vis hadden gevangen—en dan ook nog zo’n prachtige!

We stopten de vis even in de sling, terwijl we de hengel opnieuw positioneerden. Daarna terug in bed, met het plan om over een uurtje de foto’s te maken en de vis op camera vast te leggen. Maar natuurlijk kon ik niet meer slapen door de adrenaline. Dus ging ik eruit om beelden te schieten van het opkomende licht. Daarna zetten we de vis mooi op de foto en lieten we hem weer zwemmen in zijn natuurlijke habitat. Niet veel later ging mijn andere hengel alweer vandoor—dit keer de hengel die bij een rietkop lag. Het was nu Nicks beurt. Ik gaf de hengel snel aan hem over, en samen sprongen we weer in de boot. Wederom was het een flinke strijd om de vis te pakken te krijgen. Wat een rotzooi is dat wier, zeg: “BAH!” Uiteindelijk tilde ik het netkoord op, en daar was Nick zijn eerste karper van de Randmeren—aanschouw een mooie schubkarper van zo’n 12 kg. Ook deze hebben we gefilmd, waarna we hem weer lieten zwemmen.

Wat waren we blij! Na al die tegenslagen en het vele zoeken hadden we ons doel van de sessie bereikt: allebei een karper vangen, waarvan een boven de 15 kg. Naarmate de ochtend vorderde, kwam de zon weer door. Dit gaf ons de kans om de drone opnieuw op te laten stijgen, om te zien of de vissen er nog lagen. En ja, ze waren er nog—niet zoveel als gisteren, maar nog altijd genoeg om de stek te houden. We besloten daarom gewoon op deze plek te blijven.

Helaas is er tegen alle verwachtingen in verder niets meer gebeurd tijdens de sessie. Maar wat hebben we moeten werken om deze vissen te vangen! Het gaf ons enorm veel voldoening om zo op de sessie terug te kijken.