JOSHUA RENOOIJ – De laatste dagen waren eigenlijk vergelijkbaar. De vangsten namen over het algemeen wat af in het hele kamp. Maar het “wild” nam toe op dag vier en ook vijf zijn er orka’s gespot en zelfs tot op drie meter naast de boot. De mannen maakten iets mee wat je zelden ziet.
Op de laatste dag zat ik met Harm Prijs op de boot en die vertelde mij dat hij op dinsdag ineens in de verte heel veel zeemeeuwen zag duiken. Ze voeren er heen op zoek naar koolvis die jaagde aan de oppervlakte. Maar ze vonden geen vis of nou ja, eigenlijk hele grote vissen. Een groep met wel minstens dertig orka’s toonde zich aan de oppervlakte. Hoe gaaf is dat? En ook echt recht onder de boot en ze keken je recht in je ogen aan. Het was nog net geen dolfinarium.
En dan denk je dat dat het was. Maar nee hoor. Op dag 5 wordt het nog gekker na eerst een zeearend haarscherp op beeld te hebben gezet in de haven tijdens het uitvaren kwamen de mannen Mark Breedveld, Joel Luyts en Aad Portegijs in de middag weer een groep van dertig stuks orka’s tegen. Deze groep was te voeden met kleine koolvisjes en was niet bang voor de boot. Dit bijzonder schouwspel leverde prachtige beelden op voor de mannen om nooit meer te vergeten. Maar er werd natuurlijk ook gevist.
Ik zelf ging op dag vier met de mannen Johannes en Nimrod de Wit op pad op zoek naar heilbot. Met goede moed en een bak vol koolvissen gingen we op pad naar de Moskenesstraumen. De plek waar we op dag drie zo goed hadden gevangen. We zochten een mooi plateau op zo’n veertig meter diepte waar we de dag ervoor veel vis vonden. De stroming stond er mooi over heen en de koolvisjes werden naar beneden gelaten. Al snel volgden er een aanbeet, we lieten de lijn lopen en sloegen aan. Nou zal je denken nu komt het gevecht van ons leven, een heilbot van twee meter, we zagen de foto al voor ons. Maar nee, het was een kabeljauw van vijfentachtig centimeter. Wat een mooi spelletje is het toch!
We visten verder maar er was weinig leven met soms hier en daar een aanbeet maar we konden ze niet verzilveren. Maar het was een taaie dag voor iedereen. Op dag vier zijn er precies nul heilbotten gevangen over acht boten. Mark Breedveld daarentegen wist nog wel weer een plekje en kreeg het voor elkaar om heel veel mooie gullen van 100 cm en meer te vangen. Iedereen was een beetje radeloos na dag vier. En dat terwijl dag 5 op de planning stond.
We maakten een plan met de groep om voor de laatste echte visdag nog even te knallen en op zoek te gaan naar de grote vis. Twee bootjes gingen weer naar beneden en twee ging juist helemaal naar boven, Coen en Jens van de Pol in de ene boot en Harm Prijs en Arjan Veijer in de andere boot, samen op pad naar beneden. De dag was rustig, en na wat problemen met de dieptemeter die niet werkte en Coen die bijna met zijn snorkel onderwater naar de dieptemeter moest kijken, kregen ze hem aan de praat. Alleen de vangsten waren niet heel wild. Harm ving daarentegen wel zijn eerste heilbot van de trip en dat was dan weer goed voor de mannen de Wit, want die wilden graag nog wat vis mee naar huis.
Ik zelf ging met de mannen Leo Pancras, Wilfried Duijs, Gert Jan de Zeeuw en Frans Glorie op pad. Ons doel was om een fotowaardig vis te vangen. Wij gingen al vroeg op pad en om zeven uur volgden we de boot van Mark. De haven uit naar rechts en zo door de Nappstraumen naar boven. Halverwege vingen we wat koolvisjes als aas en Aad Portegijs kreeg het nog voor elkaar om een zandaal van ik denk wel vijfendertig cm op de paternoster tussendoor te vangen. En daarna gingen we vol gas door naar de honderd meter lijn.
Mark had van onze gids Ståle gehoord dat als je de echt grote koolvissen wilde vangen, je naar het noorden toe moest en dan naar de honderd meter lijn gaan zoeken. Dus na een beetje zoeken stuitte de boot van Mark op serieus grote vis. Maar dat waren geen koolvissen maar grote kabeljauwen van rond de 15 kilo en dat op honderd meter water. Nou dan kan je je lol wel op. Wij probeerden het met onze boot ook maar tevergeefs, want de mannen kregen hun kunstaas niet aan de bodem met de harde wind, waardoor we ons genoodzaakt zagen om weer terug te keren.
Terwijl Mark, Joel en Aad doorgingen met vissen op de grote gul, kozen wij een andere tactiek. Terug door de Nappstraumen en dan naar links, daar wist ik nog wel een plekje van eerder in de week. Het was een plekje in een fjord waar allemaal bergjes onder water stonden en als je nou over die bergen heen drift van dertig naar tachtig meter was het raak. Koolvis, koolvis en nog meer koolvis. Na een kleine uitleg bij de mannen over hoe te vissen en wat pilkers van een gram of 100 tot 200 uit te hebben gedeeld duurde het dan ook niet lang tot dat er vijf kromme hengels tegelijk waren.
En wat was dat een sport. De mannen maakten wat mee en ik heb ze de hele week zien glimlachen van geluk, maar op dat moment schreeuwden ze het uit! Ik zal de wijze woorden nooit meer vergeten van Gert Jan de Zeeuw: “Wat gebeurt hier nou? Deze beesten zijn niet te stoppen!” En daarna met een grote glimlach en na een zwaar gevecht trok hij er nog een dikke koolvis uit. De mannen waren dik tevreden en na een hele gezellige dag en heel veel geleerd over hun zeevisclub de Salamander was het bijna tijd voor dag zes.
Na een lekker stukje pizza te hebben gestolen bij de mannen ging ik naar beneden op pad naar Harm en Arjan om te overleggen over de plannen voor dag zes. We moesten de boot inleveren om zes uur maar de koffers moesten ook nog worden ingepakt, dus we moesten maar iets gaan doen wat niet heel ver weg is maar toch bijzonder. En wat ga je dan doen? Ja, platvis vissen natuurlijk. Geen heilbotten van twee meter plus, maar wel hele dikke schollen van zestig centimeter plus.
Om acht uur de boot in en hup op pad, en we hadden als aas een bak garnalen geregeld en daarmee werden de haken beaast. Voor mij was dit een hele nieuwe ervaring. Ik ken platvisvissen alleen maar van de mannen die met 150 gram lood 18/00 nylon richting Engeland gooien en dan visjes vangen van twintig cm. Maar dit was anders, met een dertig grams spinhengel en een soort van Carolina Rig-systeem kwam de ene na de andere schol en schar er uit.
We kwamen erachter dat als je dit wilt gaan doen je een mooie zandplaat moet opzoeken tussen de twintig en tien meter diep. Mijn verwachtingen waren niet heel hoog, maar wat kan platvisvissen leuk zijn. Je gooit in en draait ze zo binnen. Maar ik kan je vertellen; nadat de vissen bovenkwamen en ik de mooiste oranje stippen ooit zag, was ik verkocht. Het leek wel alsof ze zo uit een prentenboek kwamen. Daarnaast vechten ze ook nog eens heel erg goed. Een platvis die door de slip gaat is een hele bijzondere ervaring die ik ook zeker volgend jaar ga toepassen op de Nipro Noorwegen-reis naar Soroya.
Nadat alle mannen met een voldaan gevoel de week hadden afgesloten en de boten ingeleverd waren, was het tijd voor de prijsuitreiking. Bij het Nipro Noorwegen-festival hebben we altijd een onderlinge competitie en dat gaat om de grootste heilbot, de grootste koolvis en de grootste kabeljauw. Een boot stak er met kop en schouders boven uit en ving alle drie de grootste vissen.
Zoals Aad zou zeggen: “Ik heb gewoon wonderaas”, maar volgens mij is Joel gewoon de beste visser die ik ken en is Mark zo’n bijzondere schipper dat die 3 mannen bij elkaar een vissenmachine zijn. De grootste kabeljauw was voor Mark met honderddrieëntwintig centimeter. De grootste koolvis was voor Aad met honderd en zeven centimeter en de grootste heilbot was voor Joel met honderddertig centimeter. Volgens mij hebben de mannen bij elkaar een geweldige week gehad en ook veel van elkaar geleerd. En of het nou echt door Aad’s wonderaas kwam, zullen we nooit weten, maar het was een bijzondere prestatie die ze hebben afgeleverd.
Na de prijsuitreiking en de groepsfoto’s was het tijd voor het afsluitende diner, dat overigens super was geregeld in het restaurant op het kamp zelf. De laatste flessen met drank werden opgemaakt, want de wekker ging al weer vroeg, want om kwart voor vijf moesten we namelijk al weer in de bus zitten op pad naar de luchthaven. Na een slaperige busreis van vier uur kwamen we weer aan op de luchthaven en zijn we op weg gegaan naar Nederland.
Ik mag terugkijken naar een zeer geslaagd avontuur. We hebben veel geleerd en gelachen met de groep en mooie avonturen beleefd en herinneringen mee naar huis genomen. Maar aan alles komt een einde en ik wil graag iedereen bedanken die is mee geweest voor de geweldige week. En Visreis.nl natuurlijk voor het goed regelen van deze reis.
