EDWIN WOUTERS – Jongens wat is de wereld veranderd. Wie had dit kunnen bedenken. Een virus dat de hele wereld op zijn kop zet. Toen de eerste berichten uit China kwamen geloofde ik niet zo in de ernst van het corona-virus. En ook toen Italië getroffen werd was ik nog vrij nonchalant. Dat kwam misschien ook wel door de wisselende berichten die ik meekreeg. Het zouden met name oudere mensen zijn die ziek werden en overleden…
Dus ondanks dat ik een longpatiënt ben en dus een extra risico loop, maakte ik me geen bijzondere zorgen. Ik was tijdens de uitbraak werkzaam in de bouw in Nederland. Een kennis met een bouwbedrijf had extra mensen nodig en ik had vrije tijd, dus waarom niet. Res bleef in Spanje en ik zat voor enkele weken in Nederland. De grapjes in de kantine werden niet zo gewaardeerd door de bazen, maar de collega’s onderling maakten zich niet zo druk.
Intussen kwamen er berichten dat er misschien grenzen dicht zouden gaan. Dus had ik contact met Res. Wat zal ik doen? De berichten waren wat onduidelijk. Ik maakte me zorgen om Res. Ik zou als ik ziek zou worden, genoeg mensen om me heen hebben die me konden helpen. Maar Res zat in Spanje in the middle of nowhere. De eerste buurman woont 2 kilometer verderop. De tweede buurman wel 6 kilometer. Wie zou haar helpen?
In Spanje was intussen ook de hel losgebarsten. Grote steden konden de zieken en de vele doden niet meer aan. Spanje ging in complete lockdown. Men mocht niet meer de straat op en je mocht je niet meer verplaatsen. Ik zat ‘s morgens in de kantine met mijn bakje koffie en keek bij Transavia op de site. Er stond alleen nog een vlucht voor de volgende dag gepland met 2 stoelen beschikbaar. Daarna zag ik geen vlucht meer. Ik nam per direct een beslissing en boekte de vlucht voor de dag erop. Er mocht in Spanje al niet meer gereisd worden dus het ging weer een EdVenture worden. Zou het vliegtuig nog wel gaan? En dan? Kon ik nog wel reizen door Spanje als ik aankwam?
SO FAR SO GOOD
De volgende ochtend op Schiphol merkte je echt pas dat er problemen waren. Het altijd zo drukke Schiphol leek wel uitgestorven. Veel mensen met mondkapjes op. De eerste medereiziger die kwam was een Spanjaard met mondkapje en handschoenen. Zo kwamen er nog twee. Ik voelde me kaal. Er werd gehoest naast mij. Dan voel je je opeens toch onprettig. Ik ben niet bang aangelegd maar ging toch twee rijen verderop zitten. Je vraagt je af of je wel veilig bent in een vliegtuig, zo dicht op elkaar.
Na nog driemaal verkast te hebben konden we eindelijk boarden. We zaten in totaal met 13 mensen in het hele grote vliegtuig. Ik had wel 5 meter vrij om me heen. Het is ook mijn plezierigste vlucht ooit geweest. Ik kon heerlijk liggen en ben zelfs even in slaap gevallen. So far so good.
Op Sevilla had ik mijn auto staan. Ook dit ging vrij soepel en voor ik het wist zat ik moederziel alleen op de 6-baans snelweg richting Madrid. Normaal zijn de enorme met Europees geld betaalde snelwegen al rustig, maar nu was er echt niemand op de weg. Ik had een reisdocument bij me, uitgeprint van de website van het Nederlandse consulaat waar in het Spaans stond dat ik als Nederlands staatsburger een vrije doorgang moest krijgen terug naar Nederland. En van Sevilla richting Madrid is dus met een beetje fantasie richting Nederland, toch? 2,5 uur later hing ik in Res haar armen. In ieder geval samen de lock down in.
HIER MAG NIETS
De Spaanse lock down is een stuk strenger dan de Nederlandse. Hier mag je helemaal niets. Je mag naar de supermarkt, de dokter, de apotheek en het benzinestation. Alleen. Geen twee mensen in een auto, dat kost € 601 pp! Alleen verplaatsing met geldige reden mag. Je bent verplicht het kassabonnetje op zak te hebben van waar je geweest bent als je wordt aangehouden. Bijna iedereen heeft een mondkapje op. Overal worden plastic handschoenen aangeboden, zodat je in de supermarkt niet producten kan besmetten met je blote handen. Iedereen houdt afstand. Vaak wel 5 meter. Er staan hele rijen voor de supermarkt. Gaat er één iemand naar buiten, dan mag er ook weer eentje in.
Tja, en dan zit je je iedere dag te vervelen. Klussen zat rond het huis, maar geen bouwzaken die open zijn. Grasmaaien kan, maar dat gaat ook snel vervelen. Zal ik het gokken om te vissen? Het is verboden, maar mijn tuin grenst aan het water. Van het hek naar de waterkant is 30 meter. En die is openbaar. Mijn dichtstbijzijnde buurman woont  2 kilometer verder. Met de regels mag hij niet bij mij komen, wie kan ik dan besmetten? Maar met de Guardia Civil valt niet te praten. Dus ik vis niet…
KOEIEN IN HET WATER
Ik hou het twee weken vol. De vissen zijn me als een malle aan het uitdagen. De ene vis na de andere springt uit het water, en maken klappers die zo hard klinken dat het lijkt of ze koeien in het water gooien. Ik trek de haren uit mijn hoofd. Ik draai door, ik hou het niet meer. Ik weet dat ik verder niemand kwaad doe en ga er toch weer voor. Tegen het duister vaar ik snel de hengels uit. De rodpod heb ik met kabelbinders tegen het hek in de tuin recht omhoog gezet. Ik blijf met mijn hengels in de tuin. De lijnen gaan door de lucht eerst 30 meter boven land en net voordat ze de grond zouden raken gaan ze toch nog het water in. Dit gaat dus lukken.
BEVRIJDENDE RUN…
De volgende ochtend de bevrijdende run. Ik spring in een broek en besef dat er iets fout is. Er staan drie hengels te fluiten en dan is alles stil. Als ik buiten sta krijg ik de schrik van mijn leven. Er lopen wel 100 schapen in mijn tuin. Ze zijn door de lijnen heen gelopen en daarna de tuin in gegaan, waarbij de hengels van de pod zijn getrokken en over elkaar heen op de grond liggen. De rigs zijn achter de rotsen in het water blijven hangen en een grote ram heeft mijn hele spoel met 500 meter gevlochten lijn door de tuin leeg geramd. Gelukkig de hengels zijn nog heel. Is dit een teken van boven? Ik geef het in ieder geval op.
GOED NIEUWS!
De twee weken daarna zie ik toch weer veel vis springen. Pffff, ik weet dat het niet mag, maar ik wil zo graag. Ik besluit om te wachten tot begin van de avond. En terwijl ik mijn hengels wil pakken komt er opeens een politieboot aanvaren. Recht op ons huis af, langzaam langs de kant kijkend of er geen hengels staan. Ik zie dit toch weer als teken dat ik het niet moet doen. Gelukkig krijgen we twee dagen later goed nieuws. Vanaf 2 mei mogen we weer vissen!
2 mei. Ondanks de constant springende vissen blijft een run uit, hoe kan dat? En dan… eindelijk de bevrijdende run. Dit keer wel van een karper. We zijn van de nul…
Wordt vervolgd – tot de volgende Ed-venture!
