JAN VAN SCHENDEL – Vanaf nu kun je op beet.nl weer een maandelijkse bijdrage lezen over zo’n beetje alle dingen die ik meemaak langs het water. Dat kan zowel als coach zijn of als visser. Al zeg ik het zelf, al met al heb ik een redelijk actief ‘vissersleven’ en dus zal er altijd wel iets leuks of interessants zijn waarover iets te schrijven valt! Deze maand onder meer over de Wereldvisspelen, wereldkampioen Frank van der Schaft, de Martin Wolschrijn Memorial en meer…

Of het nu gaat om vistechnieken, de tactiek tijdens de internationale kampioenschappen, bijzondere gebeurtenissen of soms gewoon het bespreken van een geviste wedstrijd, al dat soort dingen zullen de revue passeren. Daarmee hoop ik heel wat leesplezier en ook informatie te bezorgen aan eenieder die deze stukjes lezen zal.

Wereldvisspelen in Zuid-Afrika

Op het moment dat ik dit schrijf is het al eind april en ik kan met recht stellen dat ik al een aantal echt hele mooie momenten heb beleefd langs het water. Met dit jaar, jawel, de Wereldvisspelen in Zuid-Afrika al in de maand februari. Zo steekt de internationale viskalender heel anders in elkaar dan normaal. De Wereldvisspelen worden, althans dat is het streven, eens in de zes jaar ergens op de wereld georganiseerd en het is dan de bedoeling dat zoveel mogelijk WK’s op hetzelfde moment in hetzelfde land worden georganiseerd.

Allereerst kan zoiets maar op enkele plekken op onze aardbol natuurlijk, je hebt het namelijk net zo goed over kampioenschappen in onze witvisserij als ook over bijvoorbeeld vliegvissen en big game, om maar eens wat disciplines te noemen. Al met al waren er in Zuid-Afrika als ik me niet vergis vijftien verschillende WK’s binnen een week. Meer blijkt gewoon niet mogelijk en ik moet zeggen dat het idee van heuse Wereldvisspelen een schitterend idee is, maar ook een dat wel heel erg hoog gegrepen is. Alleen al organisatorisch.

Onze goede organisatie

In vergelijking met de meeste landen hebben we het in Nederland qua organisatie echt prima voor elkaar tegenwoordig. Maar ook bij ons zijn soms de mogelijkheden beperkt. Daar waar we normaal altijd met twee coaches de kampioenschappen doen, moesten we ons nu opsplitsen en dat is nooit ideaal. Alleen is zoiets eigenlijk helemaal niet te doen, maar goed het was nu niet anders. Collega’s Stefan Verhoeven en Albert Meyer deden nu respectievelijk het Dames en het Masters WK. Ik was ik zo’n 250 kilometer verderop bij het Feeder WK.

De Bloemhofdam

Het mooie van onze feedervissers is dat het allemaal mensen zijn die helemaal totaal voor hun sport gaan, tot in het extreme. Het is dan ook bijna onbestaanbaar dat er niet al voor een kampioenschap op het water is getraind. Hier in Zuid-Afrika hadden we nu niet bepaald de meest gemakkelijke situatie. We besloten om ruim voor de officiële trainingsweek al ter plaatse aanwezig te zijn.

We visten op de Bloemhofdam nabij Verlaten Kraal en er is ter plekke volop ruimte om ruim buiten het parkoers te trainen onder exact dezelfde omstandigheden. Het wedstrijdparkoers is altijd gesloten in de periode voor de trainingsweek die vooraf gaat aan ieder kampioenschap.  Bovendien bleek dat we een wedstrijd konden mee vissen: Het Open Zuid-Afrikaanse kampioenschap. Een betere training leek ons niet mogelijk. We hebben al met al twee prachtige weken beleefd in Zuid-Afrika met een werkelijk fantastische visserij en ook gewoon prachtige prestaties.

Huiswerk

We hadden al voor ons vertrek heel wat ‘huiswerk’ verricht en ter plaatse alle voer en aas besteld dat we dachten nodig te hebben. Ook nu weer bleek het gigantische belang van de goede contacten ter plaatse. In Zuid-Afrika zit dat wel snor en zo werd alles perfect aangeleverd op ons verblijfsadres. Werkelijk alles daar is anders in de wedstrijdvisserij. Maden of casters zijn daar gewoon niet te krijgen in hoeveelheden en dus werden die aassoorten niet toegestaan tijdens dit WK.

Ik kan het beter eenvoudiger omschrijven, de enige aassoorten die over bleven om te gebruiken waren wormen en maïs. Het gebruik van wormen was ook nog beperkt omdat er daarvan ook eigenlijk nu niet genoeg beschikbaar waren. Bovendien was er een groot risico om meervallen aan te lokken die de andere te vangen vissoorten, bijna uitsluitend karpers en graskarpers, weg jaagden van de visstek en zo werd dit het kampioenschap van de maïs. Zelfs het voer dat we gebruikten, en dat we aanmaakten met gecrushte maïskorrels, bestond voor 90% uit maïs. Verder moest het haakaas natuurlijk perfect zijn, niet te hard, te zacht, te groot of te klein. Terwijl Zuid-Afrika echt het land is van de geur-, smaak- en kleurstoffen beslisten wij uiteindelijk om ‘naturel’ te vissen. Nou daarmee zijn we wel uniek geweest volgens mij.

Trainen tijdens het Open Zuid-Afrikaanse kampioenschap

We waren gewoon top voorbereid al met al en vanaf de eerste trainingen vingen we ook prima. De visserij bleek uiteindelijk ook niet zo gecompliceerd. De vele aanwezige vissen zaten op allerlei afstanden en dus was het bepalen van die ideale visafstand misschien wel het meest belangrijk van alles. Gewoon zo effectief mogelijk (en dus ook zo snel mogelijk) vissen, daarom ging het. Nou dat lukte ons met de dag beter en zo wonnen we het Open Zuid-Afrikaanse kampioenschap na een derde plek in de tussenstand na de eerste dag. Goed gepresteerd natuurlijk en ook zoveel geleerd!!!

Ik zal niet snel meer de training vergeten die we hadden de dag na dat kampioenschap. Hoewel eens een beetje rust op dat moment een prima optie leek, waren we toch weer vroeg bij het parkoers. We visten vier uur en iedereen ving binnen die vier uur meer vis dan tijdens de wedstrijden binnen vijf uur. Ik kon gewoon zien dat we echt gingen meedoen om de knikkers bij het WK. Nog belangrijker, iedereen leek echt vertrouwen te hebben opgebouwd. Iedereen zal wel snappen dat dit een totaal ander gevoel geeft ten opzichte van dat je net voor het begin van de officiële trainingsweek pas bij het water aan komt natuurlijk.

Het WK Feeder dag 1

Ook tijdens de trainingsweek vingen we nog steeds goed. Op dit stuk van het meer bleken nog wat meer grote vissen rond te zwemmen tussen de vele kleine karpertjes die gevangen moesten worden. De eerste wedstrijddag van het WK verliep ook fantastisch. We wonnen die eerste dag en hadden best een flinke voorsprong op de achtervolgers.

De tweede dag verliep heel anders en zo zie je maar weer dat in onze sport nooit iets helemaal zeker is. We hadden het niet eerder meegemaakt tijdens ons verblijf maar op die tweede dag aasden de karpers nu veel minder goed. Wel werden er nu veel meer graskarpers gevangen maar die zaten niet overal in dezelfde hoeveelheden zo bleek. Nou en om te zeggen dat onze loting die dag wel heel ongelukkig was zou een ‘understatement’ zijn. Verschrikkelijk frustrerend!

Het WK Feeder dag 2

Hongarije was onze grootste tegenstander en ook onze eerste achtervolger. Zij hadden juist precies ideaal geloot en daarbij komt dat zij ook gewoon geweldig visten daar. Zij waren trouwens wel pas op het laatste moment aangekomen maar, zo vertelde me een van hun vissers, was dit de visserij die ze bijna wekelijks doen in eigen land.

Ook die tweede dag visten we meer dan goed en ik kan echt niet bedenken waar en dat we ergens hebben gefaald. Toch werd het uiteindelijk geen wereldtitel voor ons en dat was toch echt waar we met zijn allen voor gegaan waren als nooit eerder. Even wat teleurstelling dus maar al snel overheerste de realiteit dat we het maximale gedaan hadden wat mogelijk was. Bovendien was echt niet alles die dag alleen maar slecht, integendeel!! Frank van der Schaft was de enige visser langs de waterkant die op beide wedstrijddagen zijn sector wist te winnen en zo werd hij dus Individueel Wereldkampioen. Echt schitterend!!!!

Wereldkampioen Frank van der Schaft

Frank zat in een sector waar de gewichten echt bizar dicht bij elkaar lagen. Zijn positie in het vak was bijna niet in te schatten met nog een uur wedstrijd te gaan. Ik dacht om eerlijk te zijn een vijfde of zesde plek in het vak. Dat kan ook goed zo geweest zijn. Frank viste een geweldig laatste gedeelte van de wedstrijd. Nooit lag de hengel op de feedersteun en hij viste eigenlijk wel iets vergelijkbaar met een visserij op kleinere vis bij ons. Zo ving hij de ene na de andere graskarper, wel allemaal niet zo heel groot maar al met al bleek het genoeg voor de vakwinst.

Ik ken Frank al heel lang, al vanaf het moment dat hij als klein ventje aan de waterkant kwam eigenlijk. Vaak genoeg sprak ik hem als hij weer eens ergens rond liep en ik zag hoe fanatiek hij was. Ook kan ik me hem, en trouwens ook pa Kees, herinneren van de tijd dat ik nog herstellende was na flink ziek geweest te zijn. Ik viste alweer volop maar het sjouwen van het materiaal was toen niet zo gemakkelijk. Beiden hebben me verschillende keren geholpen toen en dat ben ik nooit vergeten.

Het kippenvelmoment

Al met al was zijn overwinning een echt kippenvelmoment voor me. Natuurlijk, allereerst is ieder WK een teamwedstrijd maar wanneer een van onze vissers dan zoiets individueel weet te winnen dan is dat gewoon super. Van deze overwinning is ook helemaal niks gestolen. Gewoon maximaal gepresteerd!

Terug naar koud Nederland en winterwedstrijden

Ook wel een bijzondere dag had ik als visser al beleefd voor het WK in februari. Voor het eerst in mijn leven wist ik bij een wedstrijdje meer dan 1000 vissen, of beter gezegd visjes, te vangen. Vrijwel uitsluitend baarsjes waren dat in de haven van Huizen tijdens een koppelwedstrijd.

Nadat we lootten daar waar altijd de meeste baarsjes zwemmen besloten we om vol voor die baarsjes te gaan en zo maar te zien waar het schip zou stranden. Alleen in het eerste half uur viste koppelmaat Simon v/d Kolk om te proberen een voorn te vangen. We vingen al met al ruim tien kilogram aan de minuscuul kleine visjes. De meeste vissers zullen er hun neus voor ophalen misschien, ik niet!!

Triest overlijden van Martin Wolschrijn

Nog maar enkele weken geleden overleed, heel plotseling, Martin Wolschrijn. Martin deed samen met vaste vismaat Wout Bakker al vijftien jaar lang mee aan de visfestivals die Pat Mc Evoy, een Engelse vriend van me, en ik ieder voorjaar weer organiseren langs de oevers van het Kanaal door Voorne. Aan die wedstrijd doen altijd ook veel Engelse wedstrijdvissers mee en een van hen, Andy Wildmith, leek precies op Martin en dus waren zij voor iedereen al sinds jaren de ’twins’ . We wilden meteen een Memorial wedstrijd voor Martin organiseren en mede door de medewerking van Wout Bakker kregen we een en ander ook nog razend snel voor elkaar.

Martin Wolschrijn Memorial

Afgelopen week begon dan ook ons eerste festival als de Martin Wolschrijn Memorial. Op weg naar de wedstrijd dacht ik er in de auto nog aan hoe mooi het zou zijn als nu precies Wout deze wedstrijd eens kon winnen. Het werd al met al trouwens een prima wedstrijd en er werd best goed gevangen ook. Wie won de eerste wedstrijddag?? Wout Bakker! Hij stond dus meteen al bovenaan in het klassement.

Tijdens de volgende twee dagen eindigde hij ook beide dagen in de top drie en zo begon Wout met 20 kilo voorsprong aan de laatste dag. Die laatste dag echter lootte hij op een minder stuk parcours en sommige van zijn achtervolgers lootten juist daar waar het meest werd gevangen. Uiteindelijk bleef Wout de achtervolgende vissers, met als eerste achtervolger Ollie Oldebeuving, nog net twee kilogram voor. Schitterend!! Als ik nu ooit aan iemand een overwinning heb gegund dan was het wel hier en nu aan Wout. Iedereen dacht er trouwens zo over. Ik hoorde Ollie tijdens de prijsuitreiking zeggen dat hij blij was dat hij niet die laatste vis gevangen had die hij nodig had om te winnen. Dat zegt alles denk ik. Prachtig gewoon!

Of ik zelf nog wel vis?

Ik doe tegenwoordig natuurlijk vaak veel coachwerk en ik krijg wel eens de vraag of ik nog wel vis. Nou, ik vis misschien dan wat minder dan voor ik coach werd, maar ik telde zonet alles eens na. De teller staat dit jaar toch alweer op 42 wedstrijden. Niemand hoeft zich dus zorgen te maken. Het coachen zal vanaf nu wat meer de overhand krijgen, maar voor Nieuwjaar hoop ik toch wel ergens op 75 te staan als ik gezond blijf.

Ik vis nu veel op karpervijvers als de Slothoeve in Vinkel, de Berenkuil in Nijkerk en ook Aquavita in Driel of een enkele keer ’t Mun bij Appeltern. De reden? Ik ben begonnen met dat soort visserij en hoewel het soms best redelijk gaat, moet ik er nog heel veel over leren en bijleren. Met name de F1 karpertjes zijn hele interessante vissen moet ik zeggen. Telkens weer is alles anders. Ik heb dus mijn tanden gezet in dat soort visserij en dan ben ik ‘verloren’ en rust niet voor ik er een goed gevoel over heb. Laat ik het zo zeggen, het gaat nog wel even duren voor dat zo ver is.

Over een maandje horen jullie weer van me. Vang ze! Jan van Schendel