Ed Willems zal voor velen in het wedstrijdcircuit geen onbekende zijn! Een begenadigd witvisser, met name met de vaste hengel, en bovenal een sympathieke persoonlijkheid, die graag zijn waardevolle info deelt. Met leermeesters als Bert van Gerven en Ton van Lent kon hij zich al snel in de top roeren. Zo werd hij in 2003 zelfs opgenomen in de nationale selectie, vlak nadat hij zijn Magnus opus had beleefd op het meer van Skanderborg!

Augustus 2002, Denemarken. Aan de oevers van het grootse meer Skanderborg begint Ed Willems aan zijn derde wedstrijddag van de prestigieuze Queen of Hearts, een vierdaags festival, georganiseerd door Beet. Vandaag de dag is het betreffende water een transformatie ondergaan. Hoe helder het nu is, des te troebeler was het destijds. Brasem was er heer en meester en maar wat vaak sierde de platten dan ook de netten van witvissers.

De eerste dag heeft Ed al prima gevist en na een langdurige opstartfase met wat voorn, weet hij met de matchhengel de brasem te lokaliseren en 56 kilo te vangen! Deze derde dag lijkt hetzelfde te beginnen. Met de nadruk op ‘lijkt’!

Droomscenario

Natuurlijk draait het bij een goede vissessie om de juiste plek op het juiste moment en ook moet daar iemand staan die weet wat hij doet. Ed benadrukt echter dat je ook de ‘juiste’ buren moet hebben. Dat laatste betaalt zich uit tijdens die bewuste derde dag. Zowel hijzelf als zijn twee buren beginnen met de vaste hengel. Toch schakelen die buren al snel over op de feeder. Beiden vangen ze meteen brasem! Niet één, maar inzet na inzet is het raak!

Met de feeder halen de buren weliswaar meer afstand, de waterdiepte blijft nagenoeg hetzelfde.

Bij Ed gebeurt er nauwelijks iets en zijn geduld wordt op de proef gesteld. Hij laat zich echter niet verleiden en blijft halsstarrig met de vaste hengel op 8 meter vissen en vooral doorvoeren. Als doorgewinterde wedstrijdvisser voorziet hij een droomscenario. Met de feeder halen de buren weliswaar meer afstand, de waterdiepte blijft nagenoeg hetzelfde. Met zowel links als rechts van hem voerstekken op afstand en zijn eigen voerstek kortbij, ontstaat er nu een trechter. Een soort flessenhals, waarbij het zomaar kan gebeuren dat de brasem zichzelf daar gaat verdringen.

Fietsband

Drie kwartier verstrijken, maar dan ziet Ed zijn waggler wegschieten. Hangen! Brasem! Het is het startsignaal voor een waanzinnige sessie. Een once-in-a-lifetime gebeurtenis. De rest van de dag zal hij niets dan vis na vis binnenslepen. Op een gegeven moment staat verslaggever Pierre Bronsgeest bij hem. Pierre probeert het een en ander te klokken en weet vast te stellen dat Ed in één uur tijd 72 brasems vangt. Meer dan 1 brasem per minuut! Onder water moet het een gekkenhuis zijn! Achteraf vermoedt Ed dat er duizenden platten op dit stuk van Skanderborg krioelden.

Na twee uur lijkt er een eind te komen aan dit gekkenhuis. Inmiddels vist Ed reeds op zo’n 6,5 meter afstand vanaf zijn plateau op nog geen 1,4 meter water. Plotseling komt hij muurvast te zitten. Frustratie ten top! Wat nu? Hij heeft twee opties: of hij probeert de boel met kracht los te trekken, of hij waadt er naar toe.

Natuurlijk doe je geen concessies bij een grove visserij als deze.

De eerste optie mag dan wel het meest logisch klinken, schijn bedriegt. Ed vist met een supersterke 25/00 hoofdlijn en 3 mm dik (vol) elastiek (maat 18) en geen plastic connector op de top, maar een metalen wartel. Natuurlijk doe je geen concessies bij een grove visserij als deze, waarbij snelheid van het grootste belang is! Probleem is nu echter dat hij deze robuuste montage niet zomaar los kan trekken, zonder dat de hengel breekt.

Zodoende kiest Ed voor optie 2! Hij draagt een waadpak met op borsthoogte twee zakken, die hij volpropt met voer en begint voorzichtig schuifelend zijn weg naar de vastzittende montage. Onderweg voert hij links en rechts. Wat er dan gebeurt, kan Ed nog steeds niet geloven. Hij begeeft zich midden in een massale school brasem en voelt ze.

Dat is nog zwak uitgedrukt! Met harde tikken voelt hij brasemkoppen tegen zich aan stoten. Geloof het of niet, ze willen het voer tussen de plooien van zijn waadpak wegplukken. Het is maar goed dat brasems geen tanden hebben, anders was hij met huid en haar opgevreten.

Dan komt hij op de stek aan en kan hij zijn montage lostrekken. Een fietsband was de boosdoener. Eenmaal terug op zijn plateau is het de eerste inzet al weer raak. Alsof er niets is gebeurd, alsof Ed gewoon een van hen was. Het duurt niet lang of hij kan van 6,5 meter op zelfs slechts 5 meter gaan vissen.

Veel en snel

Het kost Ed nog enige moeite om deze sessie terug te halen. Op dat moment stond hij niet zozeer bij dit ongekende tafereel, maar verkeerde hij in een roes. Veel vangen en snel ook! Nagenieten kon altijd nog! Alles draaide om twee zaken. De vis op de stek vasthouden en snelheid!

Dat eerste natuurlijk door efficiënt te voeren! En niet zo’n klein beetje ook! Bij elke aanbeet, ging er meteen een bal voer het water in. Een lokvoer van vis-icoon Bert van Gerven, het zogenaamde ‘Absolute’ van Geers. Een heel naturel basisvoer, wat veel water opneemt, makkelijk pakt en waarmee je dus snel kunt voeren tijdens het vissen zelf.

Dan nog de voertechniek. Feitelijk voerde Ed allesbehalve geconcentreerd, maar juist rondom zijn plateau. Ving hij vis op de ene stek, dan voerde hij tijdens het drillen op de andere om daar na het onthaken van de brasem meteen te gaan vissen.

Dat onthaken zelf is een verhaal apart. Stel je voor dat je 72 brasems in een uur tijd moet onthaken. Dat terwijl je vingers week worden van het water. Je kunt je voorstellen dat dat zijn tol gaat eisen. Een manicure specialist zal er haar handen vol aan hebben.  Ed had in ieder geval een truc in petto, geleerd van Bert van Gerven.

Een drupje secondelijm op de duim, even laten drogen en vervolgens met een spijker een kleine inkeping maken, waar precies het bledje van de haak in past. Met zo zijn duim als hakensteker kon hij zo razendsnel de haak uit de brasembek duwen.

Grof geschut

Nogmaals, snelheid stond centraal. Natuurlijk was de montage daar volledig op afgestemd. Grof geschut; volgens Ed had hij wel met 40/00 hoofdlijn kunnen vissen! Het had niets uitgemaakt! Finesse was hier absoluut niet op zijn plaats!

Een obstakel vormden de voorns op de stek. Het is en blijft een prachtige vis om te vangen, maar ze zijn sterker en leggen minder gewicht in de schaal dan een brasem. Die dag mochten ze nog niet in de schaduw staan van het gemiddelde slag brasem van zo’n 700 tot 800 gram; het ultieme wedstrijdformaat! Zo gooide hij met regelmaat los voer buiten de voerstrook om de voorns weg te lokken. Niettemin zou hij deze dag hoe dan ook 30 tot 40 kilo voorns vangen.

Zo waren er nog tal van maatregelen om de snelheid op te voeren. Het meest in het oog springende was zijn katapultsysteem. Ed had zijn opslag ingekort en elke keer dat hij brasem landde, trok hij zelf meteen nog een stukje elastiek uit de top. Vervolgens drukte hij de haak uit de bek van de brasem en liet hij de montage op de elasticiteit van het elastiek wegschieten, terug op de voerplek. Met de vis nog in de hand en hengel onder de oksel kon hij dan meestal alweer de volgende vis aanslaan. Brasem in het net, balletje voer in het water, de volgende vis landen en het proces herhaalde zich. Keer op keer! Geen zandkorreltje die deze vismachine kon laten stagneren.

Verlossende cijfers

En toen het eindsignaal. Hoeveel dacht hij dat hij zelf had gevangen? 100 kilo? Misschien wel 120 kilo vis? Hij wist het eigenlijk niet, hij was net uit een roes ontwaakt! De tel was hij lang geleden kwijt geraakt. Toen er 4 man aan te pas moesten komen om de netten uit het water te tillen begon het toch enigszins te dagen. Het wegen duurde even, het rekenen ook, maar toen de verlossende cijfers! 156,7 kilo! Een waanzinnig gewicht. Euforie maakt zich meester van Ed. Niet zozeer, omdat dit hem heel dicht bij de eindzege bracht (hij moest nog een dag). Integendeel, Ed had iets meegemaakt, dat vrijwel niemand hem kan navertellen. Dat is al meer dan genoeg!