HANK PERRÉE – Geenszins dekt de aanhef de lading van onderstaand schrijfseltje. Met die 3 B’s bekte het wel lekker, dus ik dacht: kom, we gooien hem er in. In deze bijdrage wil ik jullie iets vertellen over mijn meest recente vakantie… Huppekee?? Huppekee?? Ik weet amper waar ik moet beginnen. Zo verschrikkelijk veel meegemaakt. Vooruit met de geit.
Kunnen we nog wel op vakantie? Een vrij legitieme vraag die ik aan ‘de dokter’ in het ziekenhuis stelde. Eigenlijk om van het gezanik van Detta af te wezen, die al een jaar of wat aan het zeuren was dat ik mijn bloed moet laten prikken, ben ik in een duistere onderzoeksmolen terecht gekomen. Nou moet iedereen op een gegeven moment dood, maar ik wil het graag nog even uitstellen.
Volgens de deskundige was het echter geen enkel probleem om nog even voor een vakantie weg te piepen alvorens de helaas noodzakelijke behandeling met het stralingstoestel moet beginnen. El Punto, een goede vriend van mij die in hetzelfde schuitje zit, leerde me de belangrijke woorden ‘Humor’ en ‘Zelfspot’, en ik moet zeggen dat deze twee begrippen uitzonderlijk goed helpen om me door de onvermijdelijke mentale dip zo nu en dan heen te sjorren. Dat doet een vakantie ook trouwens. Maar waarheen?
Op naar Bonaire
Mocht het mijn lot zijn om in een onbewaakt ogenblik van onze bewaker hierboven het eindige voor het eeuwige te verwisselen op een tijdstip dat mij niet zo heel goed uitkomt, dan moet er vooraf natuurlijk zoveel mogelijk in elke dag gepropt worden. Met het grootste gemak wisten Odette en ik een normaal etmaal op te rekken tot een uur of 27. Onder ons onafscheidelijke motto ‘beter goed failliet als een beetje failliet’ boekten we zonder tijd te verliezen een reisje, en Detta mocht kiezen. Bonaire moest het zijn, besloot ze.
Dit is een premium artikel.
