Iedereen kent het wel: dat gevoel van ‘waar moet ik in hemelsnaam beginnen?’ Dat is ook mijn eerste gedachte bij het zien van één van de grootste wateren van Frankrijk. Ruim 4.000 hectare woeste binnenzee, waar we met geen mogelijkheid met een boot op kunnen door de hoge golven. De overkant is nauwelijks zichtbaar… Hoe ga je hier karpers vangen?
Door Maarten Oosting
Dit Artikel van Toen werd eerder gepubliceerd in de Karperwereld nummer 132.
Gelukkig is de wind de volgende dag behoorlijk in kracht afgenomen. Het water ziet er zo al een stuk vriendelijker uit en we durven het eindelijk aan om het water op te gaan. Snel de boot het water in en stekken zoeken. Het vertrouwen wordt al wat aangewakkerd. Na een halve dag rondvaren is dit ‘vertrouwen’ echter behoorlijk geslonken. In de buurt van de enige stek die we gevonden hebben, zit een Franse visser verstopt in de bosjes. Hij laat op onvertaalbare, maar heel duidelijke wijze weten dat hij het niet met onze plannen eens is. De tweede nacht wordt daarom wederom op de parkeerplaats geslapen, om zo de volgende dag verder te zoeken naar een geschikte stek.
Op het wijd…
Verslaafd…
Het water kenmerkt zich door enorme ondiepe oeverzones, waarna het steil afloopt naar dieper water. Deze taluds bevinden zich op grote afstand van de kant. Ver buiten ons bereik. De enige andere stek geschikte die we vinden, is een flauw aflopende zandplaat die – bij gebrek aan beter – wordt aangevoerd. De rest van de dag wordt besteed aan het bekijken van andere wateren in de omgeving. Na een bezoekje aan het strand en een paar biertjes op het terras klappen we voor de derde keer onze stretchers uit op de parkeerplaats…
Al met al is het een behoorlijk stroef begin van ons groot-water-avontuur. Het vinden van bevisbare stekken is erg lastig, dat ondanks de grootte van het water en de aanwezigheid van maar één Franse visser. Op deze momenten is het belangrijk om door te blijven zetten en vertrouwen te blijven houden. Om de kansen wat te spreiden, is het aanvoeren van andere, makkelijkere wateren in de buurt ook een goede optie. Zo kunnen we altijd terugvallen op een aangevoerde stek en hoeven we niet vanaf nul te beginnen.
De tactiek blijkt te werken!
Tropisch eiland
Terug naar onze na vele omwegen gevonden stek. Dit is wel absoluut één van de mooiste plekken waar we ooit hebben gevist! Ondiepe lagunes met rieteilanden en overal kleine strandjes. Het lijkt wel een tropisch eiland. We roeien de lijnen uit en chillen wat op een van de strandjes. Na een verfrissende Kronenbourg gebeurt het… Een keiharde run op één van de linkse hengels. De halflege bierflesjes vliegen door de lucht en de sprint door het rietveld wordt ingezet. Ongeveer halverwege het parcours loopt er nog een hengel, die rechts ligt, keihard af. De teleurstelling is groot als een Frans plezierbootje met roofvisuitrusting het rietveld passeert. De Franse visser denkt ook dat hij beet heeft en staat onze lijnen te drillen. Onze lagune blijkt een paar uurtjes later te zijn veranderd in een soort ontmoetingsplaats voor de plaatselijke bootbezitters. Rondom onze tenten liggen zo’n tien boten aangemeerd. Overal gillende kinderen en blaffende honden. Het is om gek van te worden.
===============================
Het is meteen duidelijk: dit is een recordvis!
===============================
De nacht verloopt zoals verwacht: zonder enig teken van leven. We besluiten de komende nacht weer op deze plek te vissen en overdag op andere wateren nog een keer aan te voeren. Net voordat we de spullen willen opruimen om te gaan voeren, komen de eerste plezierbootjes alweer aangevaren. Na de ervaringen van de voorgaande dag, hebben we de lijnen voorzien van een toploodje, toch loopt er opnieuw een hengel af. Zonder al teveel haast wordt het rietveld weer doorgeploegd, maar aangekomen bij de hengels blijkt er geen boot te zien… Toch een aanbeet?
Wat wil je als visser nog meer…?
Ik sprint het laatste stukje en de dril begint. Hoewel er bijna geen obstakels in het water staan, besluiten we voor de zekerheid de boot in te gaan. Deze vis moeten we vangen. Boven de vis aangekomen zien we hem in het heldere water op de bodem liggen mokken. Het is meteen duidelijk: dit is een recordvis!
Na een zenuwslopende dril komt de vis ineens vrij makkelijk omhoog en laat zich vlot scheppen. Vol ongeloof kijken we naar de inhoud van het net. Zo’n vis op dit water…? Niet te geloven! Terwijl de mist optrekt, wordt de karper voor de camera gehouden. Een mooiere setting kunnen we ons niet wensen.
Over de laatste dagen van deze vakantie kan ik verder vrij kort zijn, we vangen helaas niets meer en ook op de andere wateren wilde het niet lukken. Maar ach, de buit van groot water is binnen!
De camping
Tijdens onze zoektocht naar goed bevisbare stekken aan het begin van de week, zijn we op een camping gestuit die direct aan het water ligt. De rest van de oever is nauwelijks te bereiken met de auto dus wellicht dat er hier een begaanbare stek te vinden zal zijn. We hebben ons netjes bij de receptie gemeld om als ‘geïnteresseerde kampeerders’ de camping te bekijken. De stekken vallen ook hier tegen vanwege de uitgestrekte ondieptes voor de oever. Op 700 meter vanaf de kant begint het langzaamaan pas wat dieper te worden. Verre van ideaal dus!
De camping zelf ziet er prachtig uit, echt een zwemparadijs, ruime kampeerplekken en een gezellig restaurant. Dit is wel wat voor de zomervakantie met het gezin! Ik maak alvast snel wat foto’s om het thuisfront enthousiast te kunnen maken. De zomervakantie kan worden geboekt…
En zo zijn we een paar maanden later op weg met de vouwwagen naar deze camping aan het grote meer. Na een lange reis en een worsteling met de vouwwagen maak ik mijn eerste rondje over de plas. Ik heb een beperkte visuitrusting meegenomen, tevens heb ik een kajak aangeschaft die is voorzien van dieptemeter.
Ik besluit te starten in een grote baai waar we in het voorjaar die ‘vriendelijke’ Franse visser tegenkwamen. De taluds liggen hier vrij dicht langs de oever en er staat een enorm wierveld dat bij dit talud ineens eindigt. Logisch dat die Franse visser hier toen zat! Dit ziet er geweldig uit.
Een grote emmer vol met tijgernoten en vijf kilo keiharde boilies worden tussen de zwemmers en opblaasbootjes verspreid aan het einde van het wierveld. Het blijft toch altijd mooi om die verbaasde gezichten te zien als je twee emmers voer tussen de recreanten leeg strooit. Men heeft geen idee wat je aan het doen bent!
Het is natuurlijk wel in eerste instantie een gezinsvakantie. Tijd om met het gezin tot rust te komen en lekker met zijn allen te genieten van het mooie weer. Vissen is slechts bijzaak, toch? Uiteraard is dit niet zo, maar met een slimme voerstrategie kun je in korte tijd een stek lopend krijgen en toch je gezin het gevoel geven dat je niet continue met die karpers bezig bent.
Recreatie kun je hier best wel vinden…
============================
De eerste vis van de voerplek is vaak een bak!
=============================
Dominante vissen
De eerste voerbeurt bestaat uit zo’n 15 kilo tijgernoten en 5 kilo aan 24mm boilies. Deze worden over een groot oppervlak van ongeveer 250 bij 30 meter verspreid achter het wier. Hiermee hoop ik dat de karpers in deze zone snel wat voer tegenkomen en zo ermee vertrouwd raken. De vissen gaan dan eerder op zoek naar het verspreide voer. Ik geloof ook dat er steeds meer karpers aansluiten zodra er een paar vissen actief op zoek gaan naar voedsel. Hierdoor wordt hopelijk weer meer voedselnijd aangewakkerd.
Zo’n vis op dit water…? Niet te geloven! Het heeft mij tot op de dag van vandaag verslaafd gemaakt aan het vissen op groot water.
De dagen erna wordt er enkel gevoerd met boilies. Deze worden steeds wat compacter gestrooid richting de plekken waar ik mijn rigs wil leggen. Hierbij verminder ik de hoeveelheid boilies geleidelijk tot aan een kilo per stek, die bovendien steeds compacter aangevoerd wordt op de dag voorafgaand aan de eerste visdag. Het idee hierachter is dat er inmiddels een grote groep vissen op het voer zit, die door de steeds kleinere hoeveelheid voer nu bovenop de stek ligt te wachten als ik ga vissen.
Evert Aalten en Ruud Jongens hebben deze tactiek destijds ook beschreven in het boek ‘Karpervissen – Avontuur en Passie’; door de toenemende voedselconcurrentie gaan de grootste vissen de voerplek domineren. Dit laatste heb ik zelf ook meerdere malen ondervonden. De eerste vis van de voerplek is vaak een bak!
Een prachtige grote spiegel in de laatste ochtendzon.
Het kwartje valt
Het zal rond het einde van de eerste vakantieweek zijn geweest als ik het eerste avondje met de hengels naar de waterkant ga. Het is die dag prachtig weer geweest met redelijk wat wind. Ideale omstandigheden! De laatste badgasten liggen nog op het strand, terwijl ik de kajak vol laad met visspullen. De camping gaat om 23.00 uur op slot, dus ik moet op tijd stoppen om met de auto nog terug de camping op te kunnen. Het moet dus echt in een paar uurtjes tijd gaan gebeuren. Zal het niet te weinig tijd zijn om een aanbeet te forceren op dit gigantische water? Vol twijfels vaar ik de drie hengels uit, tot net achter het wierveld op de compacte voerplekken. Ik voer slechts een handjevol bollen rondom de rigs.
Nadat ik de laatste hengel terug op de steunen leg, valt mij op dat de lijn van de eerste hengel wel erg strak staat… Ik kan me niet herinneren dat ik deze zo strak heb neergelegd. Oké, een beetje slapper leggen en dan de hanger eraan. Na een paar seconden kruipt de hanger heel langzaam weer omhoog, een piep klinkt uit de beetverklikker.
Nog steeds heb ik niet in de gaten wat er eigenlijk aan de hand is. Erg veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want de hengel die als laatste inligt stuift ervandoor. Lichtelijk in paniek en helemaal hyper van deze snelle aanbeet stap ik de kajak in om de vis niet in het wierveld – onder de eigen kant – te laten zwemmen. Dit valt echter niet mee. Een kajak is sowieso al niet heel stabiel dus het instappen blijkt al een heel circus. Het peddelen door een wierveld met een hengel in je handen is alleen nog veel moeilijker! Daarbij ligt het schepnet voorop de kajak en glijdt dit er steeds vanaf. Uiteindelijk lukt het, door de hengel tussen mijn benen te klemmen en steeds de slap gevallen lijn weer op te draaien. De vis is al een heel eind het wijd op gezwommen, gelukkig uit de gevarenzone. Door de logge runs en het feit dat de vis zich lastig omhoog laat trekken krijg ik het vermoeden dat het om een dikke vis moet gaan. Een paar minuten later ligt de vangst in het net en wordt mijn vermoeden bevestigd. Ik schat de hoge spiegel rond de 20 kilo in gewicht.
Verschillende vissen van formaat, melden zich keurig om-en-om.
Snel terug naar de kant om hem eens goed te bekijken. Daar aangekomen zie ik direct dat de lijn van de linkse hengel wederom snaar strak staat. Nu pas valt het kwartje. Er zit gewoon al minimaal een kwartier lang een vis aan! Door alle consternatie heb ik dit nu pas in de gaten! De vis in het net wordt snel teruggezet, helaas géén foto van deze vangst.
Chaos in de planten
Snel terug de kajak in om naar vis nummer twee te haasten. Het varen gaat nu al een stuk soepeler en al snel ben ik boven de vis. Deze heeft zich inmiddels een heel eind door het wierveld geboord. Ik krijg er geen enkele beweging in. Zit de vis er nog aan? Na behoorlijk wat trekken slaat de twijfel toe en laat ik de lijn slap vallen, langzaam zie ik de lijn een stukje het water in verdwijnen. Er zit dus nog beweging in!
Als een karper zich flink heeft vast gezwommen in de waterplanten kun je met een hengel vaak niet genoeg druk uitoefenen om deze los te krijgen. Op zulke momenten kun je het beste met de lijn in je hand proberen de vis los te trekken. Hierdoor kan je veel meer druk uitoefenen. Uiteraard is de kans op losschieten van de haak op zulke momenten wat groter, maar door de demping van de grote plukken wier en door met beleid de druk te verminderen wanneer je de vis voelt zwemmen, bestaat er een redelijke kans op een goede afloop. Juist doordat de vis onder water tekeer gaat en de lijn zeer strak staat, breken de waterplanten af en voel je de karper langzaam maar zeker steeds meer vrijkomen. Het spreekt voor zich dat je in dit soort situaties een dikke nylon voorslag met veel rek moet gebruiken.
Beetje bij beetje komt de vis los uit de planten. Door het heldere water zie ik hem boven de waterplanten uit bonken. Er hangt nog een flinke pluk wier aan de lijn, waardoor de dril en vooral het landen van de vis erg lastig verloopt. Wederom een hoop geklungel in de wankele kajak, maar uiteindelijk ligt er een dikke veertiger in mijn schepnet… Wat een chaos!
Een welkome verrassing…
Zeiknat en met stukken waterplant achter mijn oren peddel ik terug naar de kant. Na het wegen en fotograferen, besluit ik de hengels niet meer uit te varen. Ik wil niet het risico lopen dat ik weer een aanbeet mis tijdens het drillen van een andere vis. De laatste hengel ligt nog goed en ik vermoed dat deze ook nog wel zal aflopen. Ik kan eindelijk even rustig zitten en een biertje pakken. Zittend op de rand van de kajak met de voetjes in het warme water hoor ik op de achtergrond de muziek van de terrassen aan de overkant van de baai. De zon gaat rustig onder, prachtig. Die laatste hengel geeft verder geen teken van leven meer, maar vooruit…
Puzzelstukjes
De dagen erna start ik het voerplan weer opnieuw op en de avondjes vissen verlopen telkens met succes. De voerstrategie werkt goed. De aanbeten komen regelmatig binnen tien minuten na het inleggen van het aas. In totaal heb ik slechts vijf avonden gevist. Sessies van maximaal twee, drie uurtjes blijken voldoende om de aangevoerde vissen te vangen.
Na het zomervakantiesucces is de keuze voor de bestemming van de volgende Frankrijktrip snel gemaakt. In het najaar vissen we nog een volle week op dit water. We vangen wel de nodige vissen, maar niet zoveel als ik alleen in de zomer. Waarschijnlijk komt dit door de continue aanwezige lijndruk en een andere manier van voeren; we vangen verhoudingsgewijs in elk geval een stuk minder. Waarschijnlijk zou dezelfde aanpak als in de zomervakantie succesvoller zijn geweest.
Door meerdere keren naar hetzelfde water te gaan, leer je een water pas echt goed kennen. Door verschillende strategieën te gebruiken en in verschillende periodes aan hetzelfde water te zijn, kom je er vanzelf achter wat goed werkt, zodat je het maximale eruit kunt halen. Uiteindelijk vallen de puzzelstukjes dan op zijn plaats.
In het najaar vissen we een volle week op dit water. We vangen wel, maar onze gekozen tactiek werkt minder goed.
Naschrift:
We zijn nog een aantal keer met het gezin naar dit water teruggegaan. De eerder gekozen tactiek blijkt keer op keer te werken. Jammer genoeg dubbelde ik uiteindelijk behoorlijk wat vissen en tijdens de laatste vakantie komt ook die ene grote vis van de eerste keer nogmaals op de kant. Het is de hoogste tijd voor een nieuwe puzzel!
