THOMAS SINTOBIN – Bij de woorden ‘Lapland’, ‘arctisch’ en ‘Poolcirkel’ krijgen de meeste mensen vast beelden in hun hoofd van besneeuwde landschappen, ijsvissen en de kerstman. Toch kan het ook daar in het hoge Noorden heel zacht weer zijn in de zomermaanden. Onze medewerker Thomas Sintobin trok er eind juni met Joris Nieuwenhoff heen om het aan den lijve te ondervinden. Over hun belevenissen in wat ook wel ‘de laatste wildernis van Europa’ wordt genoemd, vertelt hij in deze bijdrage…
Op Schiphol waren we door het oog van een naald gekropen. We waren op weg naar de gate toen plots een alarmsignaal weerklonk en werd omgeroepen: “Attentie. U moet dit gebouw verlaten via de aangegeven nooduitgangen. Maak geen gebruik van liften”. Wij deden alsof we dachten dat die nooduitgang aan het einde van de gang lag en liepen verder tot bij onze gate. Zeker drie kwartier lang bleven we daar wachten, terwijl het alarmbericht in vijf talen bleef luiden, en toen lieten ze ons plots toch maar op het vliegtuig en konden we vertrekken. Brandalarm, zo lazen we uren later op nos.nl, maar toen zaten we al gezellig op een eiland in het midden van de rivier de Muonio, op de grens tussen Zweden en Finland, met een dampend bord eland-goulash voor onze snoet. Andere reizigers in Schiphol hadden minder geluk en misten aansluitingen, vakantiedagen, reisplezier.
Dit is een premium artikel.
Dat bord elandvlees was waarschijnlijk het lekkerste voedsel dat ik ooit had gegeten. Hetzelfde gold voor alle andere maaltijden die we elke avond in de lodge kregen: van houting tot rendier, van gerookte zalm tot gezouten beekridder, van versgebakken brood tot in het woud geplukte paddestoelen, en niet te vergeten de worstjes die we een paar keer aan de waterkant op een tak spietsten en boven een berkenhouten vuurtje roosterden: het smaakte allemaal overheerlijk. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden, maar alles leek zoveel intenser, echter, eerlijker. Marco Kraal had me al een paar keer verteld over een houten blokhut in the middle of nowhere waar hij wilde gaan zitten, en nu pas kreeg ik het gevoel dat ik hem begon te snappen.
RENDIERENLAND
Lapland wordt ook wel Samenland genoemd, naar de naam van het Samen-volk dat er woont. Het strekt zich uit over het noordelijke gedeelte van vier landen: Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Het is een plek van extremen. In de winter is het er idioot koud, zelfs kouder dan -40 graden celsiums, en blijft het 24u lang nagenoeg donker, op het geheimzinnige Noorderlicht na dan. In de zomer gaat de zon dan weer nooit onder; heel toepasselijk noemt men dat de ‘middernachtzon’. Het temperatuurverschil tussen zomer en winter kan makkelijk 60 graden bedragen!
De Samen of Sami worden beschouwd als het enige ‘indigenous’ volk van Europa – een beetje een lastig te interpreteren karakterisering die wijst op het feit dat zij daar altijd al hebben gewoond, van in de prehistorie. We gingen een dagje op zalm vissen vanuit de boot met Marco, en hij behoorde tot het Sami-volk. Het was een vrolijke man, die graag vertelde over die ene keer dat hij zijn land had verlaten om in Nederland naar een huwelijksfeest te gaan. Hij vond het een helse tocht zodra hij in Schiphol voet aan land had gezet: ‘people everywhere, and bicycles! Dangerous, you don’t hear!’ Het was een gevoel dat alle locals die we spraken op het eiland onderschreven: in het woud weten ze feilloos hun weg te vinden, maar in steden lopen ze de hele tijd verdwaald. De hele Sami-cultuur draait om rendieren. In heel Zweden is geen enkel wild rendier te vinden: ze maken st
>Verder Lezen? Het hele artikel kun je lezen in de nieuwe Beet, te koop voor € 6,95 in de betere hengelsportspeciaalzaak en de boekhandel.
Altijd op de hoogte blijven van het laatste hengelsportnieuws?
Met een abonnement op Beet ontvang je 9X per jaar je favoriete hengelsportmagazine. Zo blijf je thuis en onderweg op de hoogte van de laatste nieuwtjes, lees je blogs van bekende hengelsporters en artikelen van onze redactie.
