Nu ik erover nadenk, het gebeurt de laatste tijd maar zelden dat ik eens een keer een column schrijf terwijl ik in Nederland ben. Ook nu gebeurt dit niet. De laatste column schreef ik bij het begin van de trainingsweek voor het WK Feeder voor Clubs en nu schrijf ik vanuit Kroatië waar vanaf vandaag de trainingsweek begint voor het Masters WK.

Door Jan van Schendel

Ik wil eerst nog eens even terug komen op het afgelopen Feeder WK voor Clubs. Wat een schitterende week was dat zeg! Wedstrijdvissen kan gewoon niet mooier zijn. Allereerst was het wedstrijdwater, de Zaslawye roeibaan net Buiten Minsk in Wit Rusland, een van de allermooiste parkoersen die ik ooit ben tegen gekomen. Hoe ideaal kan een water zijn?

Allereerst een lange rechte oever en breed genoeg om vanaf beide oevers bevist te worden en met overal een vrijwel gelijke waterdiepte. De kleine verschillen die er dan wel waren hadden we op een waterkaart letterlijk van plek tot plek in ons bezit, dus op dat gebied kon er nooit een verassing zijn.

Dit water werd bovendien gevoed door een riviertje dat pal langs de roeibaan liep en dat vanuit het enorme Meer van Minsk kwam gestroomd. Vanuit dat meer moeten er enorm veel vissen op het parkoers terecht zijn gekomen, want er zat nu gewoon veel meer vis dan tijdens het EK dat hier enkele jaren geleden werd gehouden.

 

De trainingsweek

Er waren eigenlijk twee vismanieren hier, zo bleek tijdens de trainingsweek. Allereerst de visserij op brasems. Die bleken het best te vangen op zo rond 40 meter uit de oever. Verder waren er best veel voorns te vangen en die kon je het best veel dichter bij de oever vangen, zo rond de 15 tot 20 meter uit de oever, net achter de vele waterplanten die er overal in het water stonden.

We hadden een interessante trainingsweek waarin we soms best veel brasems vingen. Maar soms waren er ook, gelukkig zou ik bijna zeggen, momenten dat die brasems zich maar amper lieten vangen en dus ook de voornvisserij belangrijk werd. Het bleek bovendien dat de sectoren onderling nogal wat verschillen gaven en ook dat plekken die eerst goed waren later veel slechter werden en ook andersom.

 

Best georganiseerde wedstrijd ooit?

We hadden zo een perfecte trainingsweek waarbij het ons bovendien werkelijk aan niks ontbrak. Ik ben maar zelden betrokken geweest bij een kampioenschap waarbij we beter georganiseerd waren dan hier. Hoe kan het ook anders? Er werden verse muggelarven voor ons geschept en wat we ook nodig hadden, de mensen die ons hielpen zorgden ervoor. Werkelijk fantastisch! Tijdens de wedstrijd hadden we in ieder vak verschillende helpers zo en bij dit soort wedstrijden heb je dat eigenlijk altijd nodig.

 

Wedstrijddag 1

Tijdens de eerste wedstrijddag bleek dat er hier verschillende manieren waren die tot succes konden leiden. Er stonden landen hoog in de tussenstand die vrijwel alleen brasemgericht gevist hadden, maar ook stonden er landen goed voor die uitsluitend op de voorns gevist hadden. Zelf hadden wij een combinatie bedacht van beide visserijen. Het viel daarbij op dat we de beste resultaten behaalden daar waar het om de voorns ging. We stonden vierde na de eerste dag, maar de verschillen met de podiumplekken waren erg klein en alles zat er nog in voor ons.

 

Feeder WK  voor Clubs: dag 2

We besloten om niks te veranderen qua tactiek voor de tweede dag en dat liep zeker niet slecht. Om eerlijk te zijn, Wit-Rusland, het thuisland dus, was hier net iets te sterk en al snel was duidelijk dat we hier niet gingen winnen. Eerlijk is eerlijk, de Wit Russen hadden hier het sterkste team. De tweede plek zat er echter zeker wel in.

De landen die voor ons stonden na de eerste dag verging het op de tweede dag zeker niet vlekkeloos en al snel bleek dat we heel goed gingen meedoen om die tweede plek. Ook nu weer vingen we de voorns daar waar ze gevangen moesten worden. Wat echter misschien een beetje tegen werkte was dat die voorns nu veel minder goed te vangen waren en dat we hier en daar iets teveel concessies deden aan de brasemvisserij waardoor we die niet overal even goed vingen. Zo’n kampioenschap is nu eenmaal een teamwedstrijd en soms is het echt rekenen om tot het beste resultaat te komen.

 

Het werd een close-call

Zo tegen het einde van de wedstrijd was wel duidelijk dat het allemaal erg close ging worden. De Russen waren we voorbij, het was kantje boord of we de Esten ook voorbij zouden gaan. Er kwam echter een groot ‘probleem’ bij in de vorm van Duitsland. In eerste instantie dacht niemand aan hen, men stond ook 20 punten achter op ons na de eerste dag. Toch had ik al na een half uur gezien dat verschillende van hun vissers al grote vissen gevangen hadden die bijna een garantie waren voor een hele goede sectoruitslag.

Hun tactiek was er echt een van “de dood of de gladiolen” maar het leek er hier al snel op dat dit de dag was die de uitzondering was op de regel en dat men een geweldig resultaat ging behalen. Dat gebeurde ook en zo werd Duitsland, na dus Wit-Rusland, verdiend tweede. Alleen de bronzen medaille bleef dus nog over en uiteindelijk was die voor ons.

 

Tevreden met brons!

Om eerlijk te zijn dacht ik dat we die medaille op gewicht gingen verliezen. Na de resultaten van alle sectoren te hebben gezien bleek dat we op gelijke punten uitkwamen als de Esten en zij hadden veel meer vangstgewicht. Gelukkig bleek er ergens in een van de sektoren 1 puntje verkeerd gerekend in ons nadeel en dat ene puntje maakte dus het gehele verschil tussen best grote teleurstelling en nu grote blijdschap.

We hadden echt een prachtweek en hebben ook absoluut goed gevist hier. Ik had vooraf in stilte gehoopt op een andere kleur medaille maar die zat er gewoon niet in. Een tweede plek zat er zeker wel in maar de bizar goede tweede dag van de Duitsers voorkwam die. Prima. Ik was meer dan tevreden met brons al met al.

 

Ontwikkeling van het internationale vissen

Ook hier zag je weer hoe het internationale vissen in ontwikkeling is. Wit-Rusland heeft nooit eerder een kampioenschap gewonnen en ook Estland wordt normaal gesproken nooit genoemd als favoriet. Hier had men echter de nodige waterkennis en zoiets is heel belangrijk. Goud vorig jaar bij het eerste  Feeder WK voor Clubs en nu dus derde bij de tweede editie. Dat doet voorlopig niemand ons na! Een prima begin dus van het internationale seizoen!

 

Hopen op bijtende katvissen

En nu dus Kroatie. Er wordt hier gevist op een dood armpje van de rivier de Mura. Om eerlijk te zijn heb ik wel eens mooiere parkoersen gezien, hoewel men er alles aan heeft gedaan om alles zo bevisbaar mogelijk te maken. Er wachten ons hier carassio, blieken en ook katvissen en wat mij betreft mogen die katvissen met name zo goed mogelijk bijten. Met die vissen hebben onze teams al goede resultaten behaald de laatste jaren. In de volgende column horen jullie meer over deze wedstrijd.