De maand juni begint zoals hij sinds ‘ik weet niet meer hoe lang’ begint: met mijn verjaardag…ergens in het buitenland. Ik kan me niet meer herinneren of ik op die dag ooit eens thuis was. Ieder jaar is dan er wel het een of ander kampioenschap of zoals nu, de trainingsmissie voor het Europees Kampioenschap in Noord Ierland. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik klaag absoluut niet. Ik vind het tegenwoordig wel best dat die dag zo geruisloos mogelijk voorbij gaat en ja dat heeft met de leeftijd te maken.

Precies op deze dag hebben we de volgens mij best mogelijke trainingsdag in Noord Ierland. Het complete Ierse nationale team komt 3 dagen trainen op het parkoers dat hierna gesloten wordt tot de aanvang van de officiële trainingsweek die aan elk internationaal kampioenschap vooraf gaat. En hoewel het misschien niet helemaal gebruikelijk is kan Frans van Berkel aansluiten en meevissen op deze laatste dag van ons verblijf. Ergens in je eentje trainen is soms misschien mooi maar dat is ook totaal anders dan tijdens wedstrijdomstandigheden. Nu vissen we met 9 mensen op een rij wat een veel beter beeld geeft van de werkelijke vissituatie.

Taai

Waar Frans in de dagen ervoor nog best goed vis had weten te vangen, vallen de vangsten nu gewoon tegen. De onderstroomse kopplek vangt nog zo’n 4,5 kilo aan voorns, baarzen en hybrides. De staartplek vangt een kilo minder en tussenin vangt Frans nog ruim 2 kilo aan hele kleine visjes. Maar waren er ook mensen met amper of geen vis. Nou na zo’n dag weet je dan wel genoeg.

Er zou ons een heel taai EK staan te wachten en daarop zouden we ons moeten voorbereiden. Als op de morgen van onze terugreis ook nog eens alle sluizen opengaan om al het regenwater weg te leiden naar zee ben ik helemaal overtuigd van de taaie missie die voor ons ligt.

Hoe dan ook waren we blij dat we dit hadden meegemaakt. Je moet gewoon bij dit soort wedstrijden vooraf weten wat je kan verwachten. Zo maar op goed geluk beginnen aan zo’n kampioenschap kan natuurlijk wel maar meestal is het vragen om problemen.

Verslaafd

Na de Ierland-trip volgden twee relatief rustige weken waarin ik 6 wedstrijden viste. Op zich ging dat prima trouwens. Samen met Jan Zekveld winnen we een koppelwedstrijd op de Slothoeve en ook win ik mijn sector enkele keren op de Berenkuil. Nu schreef ik vorige maand over een gemiddeld gewicht van rond de 30 kilo, deze maand is dat helemaal bizar met een gemiddeld gewicht van bijna 49 kilo. Nou, dat heb ik al sinds vele jaren niet meer meegemaakt, als dat ooit al eens eerder is gebeurd. Bijna allemaal F1’s bovendien en maar een enkele karper. Op de warmere dagen azen die vissen soms tot pal aan het wateroppervlak en dan heb je een prachtige actieve visserij.

Ik verbaas me steeds meer over deze visserij en begin er aardig verslaafd aan te raken. Nu ben ik dat aan ieder soort visserij wel maar mijn favoriete visserij is toch altijd geweest het vangen van zoveel mogelijk vis zoals vroeger in Ierland. Dit is natuurlijk iets totaal anders maar ook op commercials kan je niet actief genoeg vissen en voeren. Het is gewoon fantastisch om te doen.

Beat Bob Nudd

Kort voor het vertrek voor het EK naar Noord Ierland is er deze maand nog iets heel bijzonders geweest waarbij ik was betrokken. Beet organiseerde samen met Browning een wel heel speciale wedstrijd, genaamd Beat Bob. Ik heb jarenlang bijna wekelijks gevist met Bob Nudd en ben altijd goed bevriend gebleven met hem dus dit was sowieso al speciaal en bovendien ben ik vroeger in twee verschillende periodes bij Browning als gesponsorde visser betrokken geweest. Ik ben altijd werkelijk prima behandeld en zoiets vergeet ik dus nooit. Leuk dan ook dat ik betrokken raakte bij de organisatie van deze wedstrijd.

Allereerst was er een visdag gepland met Bob en als visstek voor die dag hadden we gekozen voor De Berenkuil. Dat werd natuurlijk een prachtige dag met heel veel vis. Bob heeft veel ervaring met het vissen op dit soort wateren, veel meer dan ik in ieder geval, en ik was benieuwd naar zijn aanpak. Nou die was op zich redelijk hetzelfde als wat ik daar wekelijks zie. Wel was het interessant om te zien hoe hij de risico’s van het te dichtbij de overkant vissen heel eenvoudig wist te beperken door gewoon weg te blijven van de gevaarlijke plekken en de vissen iets verder uit de oever te lokken.

Bob is in al die jaren werkelijk geen haar veranderd. Ik ken heel veel mensen die graag vissen maar een grotere liefhebber als Bob ben ik nooit tegengekomen. Wel is hij nog veel professioneler geworden. Logisch ook, hij doet dit soort werk tegenwoordig zowat dagelijks. Ook Mandy en Twan Swart waren aanwezig bij deze visdag als ambassadeurs van Browning. Bob gebruikte zelfs hun materiaal. Ik weet bijna zeker dat zij net zo hebben genoten op deze dag als ik zelf. Bob is altijd een echte gentleman geweest en dat bleek ook nu weer. Wat een topper!!

Stroming

Als viswater voor de wedstrijd Beat Bob hadden we gekozen voor de (stille) Hollandsche IJssel in Haastrecht, een prachtig riviertje dat hier dwars door het stadje loopt. Geen van de deelnemers wist dit echter vooraf. Het idee van de wedstrijd was namelijk om zoveel mogelijk te vissen ’met gelijke wapens’ en onder dezelfde omstandigheden. Iedereen gebruikte dus hetzelfde materiaal, inclusief de dobbers, loodjes en haken. Ook kreeg iedereen exact hetzelfde voer en aas.

De Hollandse IJssel is maximaal net aan 30 meter breed maar wel relatief diep, ergens tussen de 3 en 3,5 meter. Ik had er vooraf zelf wel gevist en gemerkt dat hier gigantisch veel vis zit……maar ik zat toen wel alleen langs het water natuurlijk. Op de zondag voor de wedstrijd was ik nog even bij het parkoers en er was in de dagen daarvoor best wat regen gevallen. Ik zag toen dat het daar behoorlijk kan stromen. Vaak gebeurde dat echter niet, zo was me verzekerd.

Er was op de wedstrijddag een voorbereidingsperiode van 3 uur omdat alle deelnemers eerst de te gebruiken lijnen moesten maken. Tijdens deze voorbereiding stond het water gewoon stil. Ideaal dus. Toen de wedstrijd begon voer er een groot jacht midden op het parkoers dus ik besloot even te wachten met het geven van het startsignaal. Het jacht voer voorbij, ik gaf het signaal voeren en vissen, alle deelnemers voerden en…….vanaf dat moment stroomde het de gehele dag flink.

Genieten

Vrijwel meteen werden er enkele vissen gehaakt en ik zag een prachtige wedstrijd helemaal voor me. Ook Bob haakte binnen 20 seconden al een brasem. Toch vielen de vangsten daarna behoorlijk tegen.

Tja, alles was goed voorbereid, alles klopte ook, alleen de visserij heb je niet helemaal in eigen hand. Zo jammer dat de vissen deze dag niet net ietsje beter wilden meewerken. De visdag was misschien dan iets minder visrijk dan verwacht, het werd nog steeds een bijzonder interessante wedstrijd.

Ik had eigenlijk wel te doen met Bob die het middelste nummer had toebedeeld gekregen als onderdeel van het format van de wedstrijd. Eigenlijk had hij geen schijn van kans tegen vooral de uiteinden van het parkoers. Nou als er iemand was langs de waterkant die daar totaal niet mee zat dan was het wel Bob. Hij probeerde gewoon te vangen wat hij kon en genoot verder van de dag.

Iedereen met een hoger vangstgewicht dan Bob mocht de complete uitrusting die werd gebruikt tijdens de visdag houden en uiteindelijk waren er zo 8 vissers die Bob wisten te verslaan. Bovendien waren er nog enkele prachtige prijzen te winnen voor de beste 3 deelnemers van de dag. Ik weet zeker dat alle deelnemers echt hebben genoten van deze Beat Bob die trouwens werd afgesloten met een heerlijke barbecue bij de Vlisterstee in Vlist waar ook de loting en de prijsuitreiking was.

Eigenaar Robert had me beloofd dat het goed zou zijn. Nou, het was meer dan goed. Uiteraard reikte Bob zelf de prijzen uit. Ik weet zeker dat hij ‘blij’ was dat een aantal vissers meer had weten te vangen dan hij zelf op deze dag. Daarna was het al snel tijd om hem naar Schiphol te brengen. Hij had alweer heel snel een andere wedstrijd …..waar hij trouwens zijn sector zou weten te winnen. Wat een prachtig voorbeeld voor iedereen in onze sport is die man!!

‘Lokale grond’

Meteen na Beat Bob is het tijd om naar Noord Ierland te vertrekken voor het E.K., absoluut een van de hoofddoelen van dit jaar voor mij als coach. Het team was al ter plaatse. Normaal rijd ik altijd met een van de auto’s en al het materiaal. Nu voor deze ene keer dus niet, mede ook omdat meteen na het EK er nog een wedstrijd ging volgen, namelijk het Meerlanden toernooi in Oostenrijk. Collega Stefan en ik arriveerden op de zaterdag en het bleek meteen dat de Bann, het viswater voor dit E.K., nog steeds flink stroomde. Ik verwachtte echt geen goede visserij. Enkele leden van het Engelse team waren aan het vissen op ‘het zwarte pad’ nabij Newferry, iets bovenstrooms van het EK parkoers en zij vingen trouwens wel redelijk vis. Toch bleef ik volop twijfels houden.

Zelf oefenden we op de zondag op een plek die ons was aangewezen door Derek Buckly, een vriend uit vroegere tijden die daar woont en als geen ander de vissituatie ter plaatse kent. We hadden daar een nuttige en ook best goede training. Ook nog best wat vissen gevangen trouwens. Ook vonden we daar mooie grond die we tijdens de hele week bleven gebruiken in ons voer. Dit is al vaak gebeurd in mijn jaren als coach, het is een soort bijgeloof geworden. Hoe vaak heeft ‘lokale grond’ al een rol gespeeld bij het winnen van medailles, overal in Europa? Al heel vaak.

Zalm

Op de maandag stroomde het water nog steeds maar Derek verzekerde ons dat dit later zou veranderen. Dat bleek ook precies te kloppen en vanaf de maandagmiddag stond het water tijdens de gehele week bijna stil. Precies zoals verwacht werd het een hele taaie oefenweek qua vangsten. Wat voorns, enkele baarzen, een hele enkele hybride en alleen voor Ramon Pasmans tijdens een oefensessie 2 kleine brasempjes. Overal langs het parkoers was dit vergelijkbaar, alleen in trainingbox 1, pal tegen de brug bij Portglenone, werd wat beter gevangen. Ook werd er regelmatig hier en daar een forelletje gehaakt en werd er zelfs een zalm gevangen maar game-fish, zoals forel en zalm hier worden genoemd, telt niet mee bij deze wedstrijden.

Je kon gewoon zien dat er niet echt veel vis op het parkoers aanwezig was en dan weet je al bijna dat later in de week de visserij alleen maar moeilijker wordt. De vissen die er wel zitten raken namelijk verzadigd en worden nog moeilijker te vangen. Het eerste uur van de wedstrijd zou op veel plekken het meest belangrijke worden.

Kansloos

Op de eerste wedstrijddag was ik zeker niet gelukkig met de loting. Met name in de B-sector niet waar Meindert de Boer precies terecht kwam op een van de twee plaatsen waar tijdens de hele trainingsweek werkelijk nooit meer was gevangen dan 500 gram, zelfs niet aan het begin van de trainingsweek. De hele week was er door iedereen gesproken over die plekken en precies daar zat Meindert. Niet te geloven maar goed. Meindert viste er trouwens een prima wedstrijd en kwam weg van die plek met 6 klassementspunten. Veel beter dan ik ooit had durven hopen.

Eigenlijk hadden we overal best redelijk gevist. In de tussenstand na de eerste wedstrijddag stonden we 6^e op niet eens zo’n grote afstand van de medailles. Op Frankrijk na waren heel veel van de topfavorieten aardig uitgegleden. Dat maakte alles wel nog meer gecompliceerd om de achterstand in te halen. Uit ervaring weet ik dat in zo’n situatie vaak op de tweede dag het hele klassement aardig door elkaar wordt geschud maar ook dat je juist daardoor net niet genoeg meer kan inhalen. Hoe dan ook zouden we zelf een geweldige dag moeten vissen om nog een medaille te kunnen winnen.

Ook op de tweede wedstrijddag vond ik onze loting zeker niet geweldig. We hadden wel een staartplek in een van de vakken maar verder was het niet bijzonder. Wat alles nog veel moeilijker maakte was dat precies de landen die we moesten inhalen allemaal zaten op de goede lage nummers in het A vak waar een goede sectoruitslag bijna zeker was. Zelf zaten we daar pal in het midden met Stefan Hooiman. Zeker niet ideaal allemaal, maar goed.

Heel lang leek het erop dat we kansloos waren voor de medailles. Wel zag het er vanaf het begin van de wedstrijd naar uit dat Ramon Ansing kansen had op een individuele medaille. Constant stond hij aan de leiding in zijn sector en toen hij ook nog twee flinke hybrides wist te vangen kon hij een sectoroverwinning bijna niet meer mislopen. Dat samen met zijn 2^e plek in zijn sector op de eerste dag gaf niet alleen kansen op een medaille maar zelfs op de winst!

Los voer

Zelf stond ik op een ander parkoersgedeelte en hoorde ik via de mobilofoons goede berichten uit het A vak van Stefan Hooiman maar verder zeker niet iets dat ons nog een teammedaille kon gaan opleveren. Zowel in het B, het D en het E vak zag de situatie er lang niet echt goed uit.

We vingen vrijwel allemaal iedere dag de vissen een eind boven de bodem. Dat varieerde van 30 centimeter of 50 centimeter tot soms zelfs wel een meter boven de bodem. Volgens mij waren er niet zoveel teams die dit ook bemerkt hadden. Met nog een uurtje te gaan hoorde ik plots een bericht dat Peter Post in het E vak goed reactie kreeg op het bijcuppen van los voer. Het wolkje wat naar de bodem zakte lokte bij hem zeker vissen naar zijn plek en in een ommezien verbeterde zijn positie in zijn sector gigantisch.

Bij mij in het B vak werkte dit bij Meindert ook fantastisch nadat zijn plek voor een lange tijd wel uitgestorven leek. Ook Meindert ving in korte tijd zo een aantal hele belangrijke vissen. Uit het A vak kwamen op hetzelfde moment ook steeds positievere berichten en leek Stefan Hooiman op weg naar een hele goede klassering. Tijdens het laatste half uur van de wedstrijd wist ik dat we op medaillekoers zaten, of beter gezegd dat we kansen hadden. Het was alleen de vraag of het allemaal genoeg zou zijn.

Podiumplek

Nou, genoeg was het. Stefan Hooiman bleek voor zijn plek een werkelijk ongelooflijk goede 3^e plaats in de sector behaald te hebben, Meindert in het B vak viste zich naar een 4^e plek, Ramon Ansing won dus inderdaad het C vak. In D bleef de situatie slecht op een dramatisch slechte plek met meer bomen in het water dan vissen. Maar wel werd het daar in plaats van de bijna ingecalculeerde laatste of voorlaatste plek toch nog een 11^e plaats in de sector en in het E vak viste Peter Post zich naar een ook niet verwachte 5^e plaats in de sector. Met 24 punten wonnen we daarmee de tweede wedstrijddag. Er waren nog heel wat concurrenten voor de medailles. Spanje waren we voorbij, zo bleek al snel. Ierland ook. Bijna hadden we het na de eerste dag onbereikbaar geachte Frankrijk zelfs nog ingehaald.

Heel lang dacht ik dat we ook Litouwen voorbij waren maar dat bleek een misrekening. Zij hadden ook een prima tweede wedstrijddag na ook al een hele goede eerste dag. Tot mijn verbazing wonnen zij het eindklassement met slechts 49 klassementspunten. Echt een voor iedereen verrassende uitslag maar volledig verdiend. Je ziet dit soort dingen steeds vaker. Steeds meer teams zijn tegenwoordig gewoon erg goed. Frankrijk werd uiteindelijk tweede met 55 punten en wij behaalden brons met 58 punten, vrij ruim nog voor het thuisland Ierland dat 4^e werd. Een podiumplek voor ons dus na een prima week. Prachtig!!

Er was nog veel meer te vieren. Er bleek geen enkele visser te zijn die op allebei de dagen zijn sector had gewonnen en Ramon Ansing eindigde op 3 klassementspunten……..

Al met al duurde het nog een tijdje voordat we het zeker wisten maar deze 3 punten bleken genoeg te zijn voor de individuele Europese titel van Ramon. Tja, zoiets is wel een prachtmoment natuurlijk. Bizar mooi ook!

Piepjong

Ramon Ansing is iemand die, zoals ik het altijd zeg, helemaal ‘leeft’ voor zijn sport. Nu ken ik best wel wat vissers in ons land die veel doen voor hun sport maar geloof me, dat staat amper in verhouding met wat Ramon er al jarenlang allemaal voor doet en laat. Al jaren snappen we als coaches heel goed dat Ramon een uniek talent is en daarom krijgt hij ook al jaren lang de kansen die hij gewoon verdient.

We hebben daarop best wel eens wat kritiek gekregen en dat mag. Iedereen mag erover denken zoals hij/zij wil natuurlijk. Toch, getwijfeld hebben we nooit en Ramon bewees zijn waarde voor de verschillende teams waarvan hij deel uitmaakt door niet alleen gewoon prima te functioneren in zowel de feeder- als ‘dobber’teams waarvan hij deel uitmaakte maar ook door vaak prima te presteren.

Voor visbegrippen is hij nog steeds piepjong, maar toch eindigde hij al in de top 10 op zowel het E.K. als het WK dobbervissen en ook op het WK Feedervissen. Er zijn niet zo heel veel vissers op de wereld die hem dat kunnen nazeggen. Nu dus deze eerste winst met de Individuele Europese titel. Echt schitterend gewoon en een bewijs dat er altijd een moment komt in onze sport dat er een keer uitkomt wat er in zit wanneer je goed genoeg bent. Eerder dit jaar in Zuid Afrika bij het WK Feedervissen was er ook een kans na de vakwinst op de eerste dag waarna er een kansloze missie volgde op de tweede dag na een dramatisch slechte loting. Dit was de tweede kans en het resultaat staat. Echt prachtig!!

Al met al was juni dus een prachtige maand, zoveel is wel duidelijk. Tijd om even na te genieten? Nou niet echt eigenlijk. Meteen na aankomst vanuit Ierland alweer de volgende wedstrijd, het Meerlanden toernooi in Oostenrijk. De oudste internationale wedstrijd die we hebben. In mijn volgende Witvis Inside lezen jullie er meer over.