JANWILLEM NIJKAMP – Ieder jaargetijde kent zo haar charmes en vereist een specifieke benadering voor wat betreft techniek of tactiek. Waar de koude periode vraagt om zuinig vissen en soms veel geduld, is dat in de zomer vaak precies omgekeerd. De watertemperaturen zijn inmiddels flink opgelopen en de vissen zijn aanzienlijk actiever op zoek naar voedsel…

Op commercials is dat vanzelfsprekend niet anders dan op het open water. De vijverkarpers houden zich bij hogere temperaturen graag op in de hogere waterlagen. Jeroen Andernach is één van de meest ervaren commercial vissers van ons land en doet in deze bijdrage uit de doeken hoe je karpers kunt vangen op een wel heel spectaculaire manier: met matchhengel en pellet waggler.

VOEDSELNIJD

Vijverkarpers azen graag op pellets en de vissen zijn gewend dat door de waterkolom vallende aasbrokjes het signaal vormen om voedsel te gaan zoeken. Wanneer de vissen in de gaten krijgen dat het voedsel van boven komt, zullen ze niet wachten tot die lekkere brokjes op de bodem zijn beland. Eerder zullen ze de vallende pellets actief tegemoet treden, ook al vanwege een zekere voedselnijd die ontstaat doordat meer vissen geïnteresseerd zijn in de pellets. Daarnaast worden ze getriggerd door het geluid dat in het water vallende pellets veroorzaken. Afhankelijk van watertemperatuur, lichtinval en het aantal aanwezige vissen, komen de vissen zelfs tot dicht onder het ­wateroppervlak.

‘DIKKE DOBBERS’

Wat houdt het vissen met een ­pellet waggler precies in? Om vissen in de hoogste waterlagen te kunnen vangen, dien je een aasaanbieding te ­creëren waarbij vissen de kans krijgen om het vallende aas te onderscheppen. Een stil ergens ­tussen water en wind hangend aasje, is niet erg natuurlijk en zal de nodige ­argwaan wekken.
Een pellet waggler is een dikke, wat stompe dobber met een enkele bevestigin aan de onderzijde van de pen. Bij de meeste modellen zit de verzwaring reeds in de dobber gemonteerd. Om een natuurlijke val van het aas te bewerkstelligen, wordt er geen lood tussen dobber en haak op de lijn geplaatst. Het aas, doorgaans een harde pellet, valt dus alleen onder invloed van het eigen gewicht door de waterkolom.
De dobber moet wel verschoven kunnen worden. De afstand tussen haak en dobber bepaalt uiteindelijk tot hoever het aas vrij kan vallen. Vissen bewegen zich gedurende de dag op verschillende dieptes en door te variëren in diepte kun je inspelen op veranderende omstandigheden.

“Het vast clippen van de lijn om héél secuur op een klein voerplekje te kunnen vissen, heeft bij deze aanpak weinig nut…

SET UP

Voor deze visserij gebruikt Jeroen een 12 voets Preston MiniPlus pellet waggler hengel. Dit is feitelijk een robuuste matchhengel van 3,60 meter lengte. Op de molenspoel vist Jeroen met een 23/00 nylon hoofdlijn. De dobber is een 13 mm dikke Dura Pellet Waggler. Deze dobber is voorzien van zogenaamde plonsplaatjes en afneembare schijfgewichtjes. De plonsplaatjes voorkomen dat de dobber na de worp te diep onder water schiet, want dat zou een negatief effect op de aasaanbieding hebben.

Jeroen monteert de waggler aan een ‘big float waggler adaptor’, een handig hulpmiddel om de dobber te fixeren op de lijn terwijl deze toch nog gemakkelijk te verschuiven is. De haak is een maat no. 14 circle hook, geknoopt aan een 40 cm lang onderlijntje van 19/00. De gehele montage is eenvoudig en robuust. Dat is belangrijk bij deze visserij, omdat je tijdens een sessie veel worpen maakt en je te maken hebt met sterke vissen.

GEEN LIJNCLIP

In tegenstelling tot bij het vissen met een methodfeeder maakt Jeroen geen gebruik van de lijnclip op de molen om de visafstand te fixeren. Een belangrijke reden daarvoor is dat je voert door met behulp van de katapult regelmatig losse pellets te schieten. Deze pellets verspreiden zich daarbij over een wat groter oppervlak, waardoor het vast clippen van de lijn om héél secuur op een klein voerplekje te kunnen vissen weinig nut heeft.

Bijkomend voordeel is dat je een dikke vis gemakkelijk de ruimte kunt geven bij een plotselinge aanbeet en run. Maak het jezelf niet onnodig moeilijk en kies een afstand die je gemakkelijk kunt gooien en -belangrijker nog- goed kunt bereiken met de te schieten voerpellets. Omdat je veelvuldig moet inwerpen en nog vaker pellets dient te schieten, is een comfortabele visafstand erg belangrijk. Met een klein beetje oefenen, is het vissen op enkele vierkante meters echter prima te doen. Gericht pellets bij de dobber schieten, is veruit het meest essentiële onderdeel bij deze stijl van vissen, aangezien je zo doende de vissen richting je haakaas lokt.

RITME BEPAALT HET SUCCES!

HARDE PELLETS

Zowel als haakaas als om te voeren, zijn droge harde pellets veruit het meest gebruikte aas. Jeroen’s voorkeur gaat uit naar de 6 mm variant. Kleinere pellets zijn te licht om grotere afstanden mee te schieten en geven een te grote spreiding wanneer je ze schiet met een katapult. Een eventueel alternatief is een 8 mm pellet. Deze zijn wellicht het makkelijkst te schieten, maar vallen door het hogere gewicht daarentegen weer sneller door de bovenste waterlaag. In situaties met meer wind komt de 8 mm variant beter tot zijn recht. De pellets kunnen rechtstreeks uit de zak gebruikt worden zonder deze eerst te hoeven weken of iets dergelijks. Een droge pellet laat zich het beste schieten met de katapult zonder aan elkaar te kleven.
Dezelfde pellets die je gebruikt om te voeren, dienen tevens als aas op de haak, of beter gezegd: onder de haak. Jeroen gebruikt zogenaamde baitbandjes op een hairmontage. De pellet hangt in het kleine elastiekje onder de haak.

RITME OPBOUWEN

Om vissen in de hogere waterlagen getriggerd te houden, is het belangrijk om middels een vast patroon pellets in het water te laten vallen. Zodra een opgebouwd ritme wordt onderbroken, zal het niet lang duren voordat de vissen zich naar elders verplaatsen, op zoek naar voedsel. Jeroen bedient zich daarom van een vast ritme van vissen en voeren. Na het inwerpen, grijpt hij onmiddellijk de katapult om een aantal (één tot maximaal vijf) pellets bij de dobber te schieten. Na een tiental seconden volgt een tweede serie pellets en na een derde keer schieten, draait Jeroen de dobber binnen en werpt opnieuw in gevolgd door weer drie salvo’s pellets. De activiteit van de vissen bepaalt min of meer hoe snel achter elkaar er wordt gevoerd.

Wanneer de vis gretig aast, ligt de frequentie hoger dan wanneer ze nog niet los zijn. Dit constante ritme van inwerpen en pellets schieten, houdt de vissen bezig en je zult zien dat de karper het aas zonder enig argwaan opneemt. Vaak gebeurt het dat een vis de pellet onmiddellijk pakt zodra deze het wateroppervlak raakt. Dit resulteert in spectaculaire aanbeten, waarbij het zetten van de haak niet meer nodig zal zijn. De vis haakt zichzelf en laat niet zelden de molenslip al lopen voordat je er erg in hebt. Een goede afstelling van de slip is dus wel van belang om lijnbreuk te voorkomen. Om een beeld te vormen: je ziet de dobber in het water landen, gevolgd door een flinke draaikolk en een tikkende slip. Dat is vissen met de pellet waggler in optima forma. Spektakel!

Om in het ritme van voeren te volharden, is het goed om tijdens de dril al weer enkele pellets op de stek te schieten. Dit vergt enige oefening, maar herstelt de rust op de stek nadat je een vis hebt gehaakt. Uiteindelijk kan dat weer resulteren in een snellere aanbeet van een volgende vis. Bij deze visserij draait het helemaal om een constant ritme van inwerpen en voeren.

“De activiteit van de vissen bepaalt min of meer hoe snel achter elkaar er wordt gevoerd

VAN ONDER AF

Op de dag dat we met Jeroen hebben afgesproken aan de vijver op de Vossekuil is het nog relatief vroeg in het jaar. De vis begint los te komen, maar vanwege de nog wat lage watertemperaturen houden veel vissen zich nog in de buurt van de bodem op. Jeroen geeft aan dat dit geen probleem is; met de juiste strategie zullen de vissen vanzelf naar hogere waterlagen gelokt worden.
Jeroen start echter niet met de pellet waggler maar met een feederhengel in combinatie met een werploodje. De bedoeling is om de vissen eerst op de bodem te benaderen en gaandeweg de dag de vissen hoger in het water te lokken. Voeren doet Jeroen uitsluitend door het schieten van pellets rondom de plek waar het loodje op de bodem ligt.

De eerste periode vanaf de start verloopt vrij rustig. Regelmatige lijnzwemmers verraden wel de aanwezigheid van vis, maar daadwerkelijke aanbeten zijn vooralsnog spaarzaam. Om de paar minuten schiet Jeroen een aantal pellets richting voerstek om de vissen te triggeren en de voerstek op te bouwen. Na twee uurtjes te hebben gevist met het loodje lijkt de vis mede onder invloed van een tevoorschijn komend zonnetje actiever te worden.

Jeroen voert derhalve de frequentie van schieten op en schakelt vervolgens over op de pellet waggler. De vissen lijken de weg omhoog in het water gevonden te hebben. De eerste zes worpen verdwijnt de dobber binnen luttele seconden onder water! De vissen die Jeroen vangt, zijn daarbij gemiddeld groter van stuk dan de vissen die op de bodem gehaakt werden.

Het spel van gooien en schieten is nu serieus begonnen. Vissen met de pellet waggler is een intensieve bezigheid; veel tijd voor andere zaken dan daadwerkelijk vissen is er niet. Jeroen gooit in, schiet twee keer pellets, draait enkele slagen aan de molen om de pellet een opwaartse beweging te laten maken en schiet opnieuw een keer pellets. Wanneer er dan niet binnen enkele seconden een aanbeet volgt, draait hij de waggler binnen om opnieuw in te werpen en het proces van voeren herhaalt zich.

Deze manier van vissen is zowel attractief als effectief. Zeker op dieper water zullen karpers gedurende de warmere periodes van het jaar niet veel in de buurt van de bodem te vinden zijn. Dan blijft er weinig anders over dan vissen in de hogere waterlagen om vis te blijven vangen. Met de pellet waggler kun je relatief ver uit de kant vissen en dat is nou juist de zone waar vissen zich veilig wanen wanneer er voortdurend vissers langs de waterkant zitten. Tijdens onze ­sessie wist Jeroen als bonus naast ­schub- en spiegelkarpers ook nog twee fraaie graskarpers te vangen.
Mocht je als liefhebber van het ­vissen op commercials nog niet bekend zijn met deze manier van vissen, dan is het zeker de moeite waard om je hier eens in te verdiepen. Spektakel ­gegarandeerd!

Dit artikel verscheen eerder in Witvis Totaal magazine no.88

ARJAN KLOP – Waar je ook vist, centraal staat bij het feederen het opbouwen van een compacte voerplaats. De korf dient telkens op dezelfde plaats de bodem te raken. Natuurlijk speelt hierbij het accuraat inwerpen een grote rol. Maar er is meer waarop je dient te letten. Zo belandt de korf op diepe wateren waar ook nog stroming staat vaak heel ergens anders op de bodem, dan waar hij het water raakte…

De rivier de Lek is een prachtig water om met de feeder te vissen; de visstand is daar nog steeds mooi en divers. Blankvoorn, kolblei en brasem voeren de boventoon, maar ook grote windes worden regelmatig gevangen. Tegelijkertijd is het feedervissen op de Lek zeker niet eenvoudig. Vanwege de open verbinding is deze rivier tot aan de sluis bij Hagestein onderhevig aan getijwerking. Dit houdt in dat het water soms stil staat, soms naar rechts stroomt om vervolgens weer naar links te gaan. En dat in verschillende snelheden. Tel daarbij op dat de diepte zo’n zes tot acht meter bedraagt en dan is het logisch dat je korf lang niet altijd daar op de bodem belandt waar hij het water raakte.

Er zijn diverse trucs om ervoor te zorgen dat de voerkorf telkens op (ongeveer) dezelfde plaats de bodem raakt. En hoewel het niet meevalt om een voerplaats aan te leggen zoals op stilstaand water, is het toch zo dat de vissen zich verzamelen rond deze plaats.

GETIJDETABEL

Check altijd de getijdetabel op internet, zodat je weet welk tij je wanneer kunt verwachten. De meningen zijn verdeeld over wanneer de vis het beste aast. Volgens sommigen bij afgaand tij, maar weer anderen zweren juist bij opkomend water. Feit is, dat de bewegingen –en dus stroming- van de getijdenverschillen invloed hebben op het aasgedrag.

“Volgens sommigen bijt de vis het best bij afgaand tij, maar anderen zweren juist weer bij opkomend water…

Bij het bepalen van de visafstand is het belangrijk de bodemgesteldheid goed te onderzoeken. Er bevinden zich nogal wat taluds en mosselvelden op de bodem van de Lek. Natuurlijk zijn dit ook de plaatsen waar de vis zich vaak ophoudt. Over het algemeen is er een prima stek te vinden tussen de 30 en 40 meter.

INWERPEN

Wanneer de bodemstructuur het toelaat, is het verreweg het beste om de voerplaats recht voor je te kiezen. De reden hiervoor is simpel: zowel bij stroming van links als van rechts kun je door stroomopwaarts in te werpen ervoor zorgen dat de korf recht voor je de bodem raakt.  Een plek stroomaf is na het keren van de stroom nooit niet meer te bereiken.

Bij hoog en laag water, wanneer het (even) stil staat, kun je gewoon rechtuit inwerpen. Houd dan echter de hengel wel wat terug tijdens de worp; het ontbreken van de stroom zorgt voor een veel kleinere bocht in de lijn, waardoor de korf verder weg zou komen te liggen.

DE PLONS

De belangrijkste inschatting om te maken, is de afstand hoever er stroom opwaarts ingeworpen dient te worden. Hoe dieper het is en des te harder het stroomt, hoe verder dit zal zijn. Een goede truc is het volgen van de kringen die ontstaan bij het inwerpen. Deze drijven af met de stroming en dat spoor vormt een perfecte indicator voor de plaats waar de korf landde.

Probeer zo in te werpen dat de plons altijd zichtbaar is op dezelfde plaats (recht voor je), wanneer de korf de bodem raakt. Wanneer de stroom afneemt, zal de plons die plaats nog niet bereikt hebben en de korf dus ook stroomopwaarts de bodem bereiken. De volgende worp dient dan minder ver stroom opwaarts te zijn. En bij een toenemende stroming is dit dan precies andersom.

DE IDEALE KORF

Natuurlijk is het mogelijk om ook het gewicht van de korf te gebruiken om in te spelen op veranderende omstandigheden. Een zwaardere korf zal immers sneller de bodem bereiken, terwijl een lichtere er langer over zal doen. Een korf die bij de hardste stroming precies aan bodem blijft liggen en net niet gaat hobbelen, is de ideale keuze voor de gehele sessie.

Pas als de het niet anders kan, wissel ik het gewicht van de korf. Wanneer de bodem het toelaat, geniet een korf in hetzelfde gewicht, maar uitgevoerd met ankertjes de voorkeur, simpelweg om door te kunnen gaan met dezelfde systeem van inwerpen. Over het algemeen kom je met 60 tot 80 gram op de Lek goed uit de voeten.

MONTAGE

De keuze voor de montage bij deze visserij is heel eenvoudig. Kies altijd voor een lus waarin de korf beperkt kan schuiven. Deze 20 cm lange lus zorgt voor een zelfhaakeffect op het gewicht van de korf. Een ander groot voordeel ten opzichte van een vrij schuivende korf is dat een vastgelopen korf vaak door de vis weer los getrokken kan worden.

STEP BY STEP

1. Schuif een anti-twist warteltje zo’n 40 cm over de lijn.
2. Twist de lijn over een lengte van 10 cm.
3. Leg nu een knoop in de lijn, 2x doorhalen.
4. Plaats nu een safetybead wartel op het overgebleven stuk lijn.
5. Knoop nu beide lijnen nogmaals aan elkaar, 2x doorhalen en de lijn waaraan de wartel hangt 2 cm langer houden.
6. De montage klaar voor gebruik.

KLEEFKRACHT

Om goed aan de bodem te komen met veel aas, dient het voer behoorlijk te kleven. Het mag ook best een opvallend kleurtje bezitten. Bevochtig het voer reeds ruim van te voren, opdat het goed verzadigd is. Onverzadigd, klevend voer zal in de korf nog water opnemen en juist vaster in de korf gaan zitten in plaats van los komen.

De vis op de rivier is niet vies van een beetje aas.  Op de 1 tot 2 liter casters die je zo’n beetje nodig zult hebben, is maïs een hele goede aanvulling. Die particles zijn relatief zwaar en blijven goed liggen. Op de haak doet een trosje van vier donkere casters het altijd erg goed, maar een cocktail van een maïskorrel met worm levert vaak de grootste vissen op.

Een dagje vissen op de Lek of een andere rivier is absoluut een aanrader. Wat materiaal betreft is het geen secure visserij, maar vanwege de stroming en diepte komen er hele andere zaken om de hoek, die deze visserij zo attractief maken. Kortom het is een hele interessante visserij om onder de knie te krijgen en bovendien zijn de vissen op de rivier sterker en mooier als waar dan ook.

Fotografie: Gert-Jan Vermeij

Deze bijdrage verscheen eerder in uitgave no. 91 van Witvis Totaal magazine

JOHN JAGT – Het was niet heel ingewikkeld om inspiratie te verzamelen voor een bijdrage over het vissen op windes ‘aan de oppervlakte’. Deze visserij is wat mij betreft namelijk zeker zo spannend- en misschien nog wel spannender- dan het vissen op karper met de korst! De mooiste plekjes om de windes te belagen blijken vaak havens en dan met name de schitterende havens van, hoe kan het ook anders…. Rotterdam.

Zeker in het voor- en najaar blijken windes echte rovers en kun je ze heel goed op verschillende manieren vangen. Bijvoorbeeld met klein kunstaas (tot zo’n 4 cm), maar ook kleine lepeltjes en spinnertjes kunnen windes tot een aanbeet verleiden. Dit vissen met mini-kunstaas is soms een goed lonende visserij. Een andere manier die mij zeker aanspreekt, is het vissen op stromend water met conventioneel aas en op die methode ga ik nu graag nader in.

“Binnenvaartschepen met een vaste ligplaats hebben grote aantrekkingskracht op windes…

STATISCH OF ACTIEF

Wanneer ik statisch vis, gebruik ik om te voeren een sinaasappel- of uiennetje gevuld met ongeveer zeven sneetjes brood. In het netje stop ik ook een steen om het netje met inhoud te laten zinken en ik bevestig het aan ongeveer vijf meter touw. Na het inwerpen zet ik het touw vast aan een op de waterlijn geplaatste bankstick. Vaak doe ik dit op diverse stekken, op zo’n 40 meter uit elkaar. Door de stroming komen kleine stukjes brood vrij en ontstaat er een voerplek. Komt er dan een dobber met een mooie vlok brood voorbij de bek van een door al dat lekkers aangetrokken winde, dan laat hij ook het haakaas zeker niet voorbijgaan. Met deze methode heb ik al heel veel vis op de kant gekregen.

VISUEEL SPOTTEN

De visserij op winde kan echter ook actiever worden aangepakt. Bepakt met een aantal broden zoek ik dan locaties op waar ik winde verwacht. Denk daarbij aan dode hoeken, precies daar waar de wind op staat en drijfvuil ligt, of bij dukdalven. Ook binnenvaartschepen met een vaste ligplaats hebben grote aantrekkingskracht op windes. Etensresten worden hier overboord gegooid en dat ontgaat de winde niet! Werp op een aantal locaties een paar handjes korsten in het water en dan is het wachten op de dingen die staan te gebeuren!

“Zorg altijd dat je lijn goed blijft drijven

EEN MOOIE ZONNIGE DAG

Vandaag is het een mooie zonnige dag en ik wil in de Maas- en/of Rijnhaven proberen een mooie Rotterdamse winde te vangen. Dit zijn getijdenhavens met niet heel veel stroming, waardoor het gevoerde brood niet meteen wegstroomt en de windes het vrij makkelijk kunnen vinden. Probeer altijd met het getij mee te vissen. Opkomend of afgaand water zijn beide goed, maar bij stilstaand water zijn de vangsten vaak wat minder, uitzonderingen daargelaten natuurlijk!

Aan de overkant van de Nieuwe Maas zijn ook van dergelijke havens te vinden en zijn het Boerengat, het Haringvliet en richting de Oude haven ook echte hotspots voor grote windes.
Maar goed; ik begin vandaag aan de oostzijde van de Maashaven. De oever is daar ongeveer tweehonderd meter lang en om de veertig meter gooi ik hier twee handen nat verbrokkeld brood op enige afstand van de oever in het water. Neem altijd voldoende brood mee, want er kan van alles gebeuren.

De wind kan bijvoorbeeld je stek te snel verplaatsen, waardoor de werpafstand te groot wordt en de vis buiten je bereik raakt. Twee tot drie broden meenemen is zeker niet te veel. Ik maak het brood nat omdat de haven tussen de drie en acht meter diep is. Door de zinkende stukjes wordt de vis eerder getriggerd om naar het oppervlak te komen. Nadat ik dit op drie plekken heb gedaan, maak ik mijn vlokhengeltje klaar.

BENODIGDHEDEN

Ik gebruik daarvoor een spinhengel van 2,70 meter, met een werpgewicht van tien tot dertig gram. Dit hengeltje is licht en zacht genoeg om behoorlijke afstanden te kunnen overbruggen zonder dat je kans loopt de korst of vlok van de haak te gooien. Mijn spinmolentje van 2500 model is gevuld met 20/00 nylon. Zorg altijd dat je lijn goed blijft drijven. Je kunt het nylon daartoe insmeren met vliegenlijnvet, of heel simpel met wat (goedkope!) vaseline. De korst of de vlok moet een beetje mee kunnen drijven met het gevoerde brood. Gebruik bij voorkeur geen dunnere lijnen, want je vist vaak tegen schepen en aanlegsteigers aan en de kans bestaat altijd ook nog dat je een mooie harder aan de haak slaat. En geloof me: dat is pure dynamiet!

“Binnen een paar minuten hebben ze m`n voerstek helemaal leeg gepeuzeld…

Een forellenstopperdobberdingetje van SPRO (weet anders niet hoe ik het uit moet leggen, zie bijgaande foto’s) gebruik ik als beetverklikker. Met dit dobbertje kun je makkelijk de diepte aanpassen en tot een meter of twee onder het oppervlak vissen. Meestal begin ik een halve meter tot een meter onder het wateroppervlak te vissen. Windes kunnen zeker in het begin een beetje wantrouwig zijn. Hoe meer windes er op je stek komen, des te gretiger ze uiteindelijk worden en vaak ontstaat er dan een heuse voedselnijd en verliezen de hongerige vissen alle argwaan.

Gebruik geen al te kleine haak, want in hun vreetlust slikken de windes de vlok of korst razend snel in. Een karperhaak in maat no. 4 vind ik ideaal. Vouw een vlok vers wit brood om je haak en draai een ‘toetertje’ rond het oogje, daar waar je onderlijn aan de haak is geknoopt. De vlok zit nu stevig aan je haak vast, terwijl de rest van de vlok genoeg water op kan zuigen en dat zal het werpen bevorderen. Bij een aanbeet zal de haak nu bovendien sneller haken door het weke brood.

De vlok of broodkorst kan ook door middel van een baitband aan de haak worden gemonteerd en op deze manier blijft de haakbocht helemaal vrij. Dat komt de inhakingskans beslist ten goede. Deze elastiekjes kun je kopen in alle hengelsportwinkels.

LATER IN DE MIDDAG

Ineens zie ik in mij ooghoek een drietal windes nerveus onder de drijvende korsten ronddraaien. Na een aantal minuten verdwijnt ineens de eerste korst … en de tweede …. en de derde. Net voordat ik een gokje wil wagen door mijn broodvlok in de buurt van de korsten te werpen, wordt de pret verstoord door een groepje zilvermeeuwen.

Binnen een paar minuten hebben ze m`n voerstek helemaal leeg gepeuzeld. Nadat de volgevreten meeuwen de pleitvaart hebben genomen, kan ik weer opnieuw beginnen met voeren. Dit zie je vanzelfsprekend niet graag gebeuren, maar het is helaas wel de realiteit van het vissen aan de oppervlakte. Dit bedoel ik dus met genoeg brood meenemen…

Een simpele grote broodvlok op de haak…

De windes lijken in ieder geval niet afgeschrikt door het vederen geweld, want al na een paar minuten doen ze zich weer te goed aan de korsten brood.

Naarmate ze meer broodresten kunnen oppikken, worden ze na verloop van tijd ook minder schichtig. Tijd voor een nieuwe poging. Snel doe ik een grote vlok aan de haak en gooi behoedzaam in de buurt van het groepje windes en de broodkorstjes. Ik gooi iets verder en draai dan langzaam mijn vlok naar de korstjes. Nog voordat mijn vlok geheel is afgezakt, wordt deze meteen al opgemerkt en opgeslokt door een mooie vette winde. Door alle opwinding sla ik te snel aan en mis de vis volledig. Dit is een geluk bij een ongeluk, want als je een slecht gehaakte vis verspeelt, dan gaan direct alle alarmbellen af en gaan de windes er vandoor. Het duurt dan weer een tijdje voordat de windes hun vertrouwen hebben hervonden en zich weer op de stek gaan concentreren.

“Een lomp gewicht probeert schuddend met zijn kop de diepte op te zoeken

De volgende poging is wel raak; een lomp gewicht probeert schuddend met zijn kop de diepte op te zoeken en laat mijn lichte vlokhengeltje buigen tot aan het kurk. Een winde is van zichzelf niet bijzonder sterk, maar heeft zijn lengte en gewicht mee om toch nog een aanzienlijk robbertje te vechten. Zeker op licht materiaal geeft een dergelijke vis leuke sport. Een mooie zilveren krachtpatser belandt in het net. Na een viertal windes en een paar grote blankvoorns wordt het rustig en is de vis in de diepte verdwenen.

Om de uit het zicht verdwenen windes alsnog te kunnen verleiden, zet ik de dobber op twee meter diepte en bedruppel ik mijn vlok met een smaakstof. Krill en bloedworm vormen naar mijn mening de betere ‘attractants’ (geur- en smaakstoffen) voor winde. Na nog twee vissen gevangen te hebben, wordt het echt stil. Het begint al te schemeren en ik besluit me te verplaatsen naar wat ondieper water, zeg maar tot een meter of drie diep. Zeker riviervissen zoeken rond de schemer de ondieptes op, zoekend naar voedsel.

Ik voer op deze stek weer wat brood en vervang mijn rode foreldobbertje door een fluorescerende gele drijver. Deze kleur valt (mij!) beter op in het donker. Windes bieden zich helaas niet meer aan, maar drie forse brasems kunnen de verse vlok niet weerstaan.

HANDIGHEDEN

Over zichtbaarheid gesproken: wanneer ik met de vlok ga vissen, trek ik meestal onopvallende kleding aan. Windes kunnen nogal schuw zijn, zeker wanneer je aan de oppervlakte vist. Om de windes goed te kunnen lokaliseren, heb ik een pet en een polaroidbril bij me om makkelijker te zien wat en waar er iets gebeurt in het water. Ook een schepnet met een lange steel is geen overbodige luxe, zeker wanneer de kades hoog zijn en het water op zijn laagst staat. Verder is een kleine opvouwbare onthaakmat een aanrader. Het is voor zo’n prachtige vis beter om op een enigszins nat gemaakt matje te liggen dan op scherpe stenen of verroeste steigerdelen.
Mocht ook jij een keer een leuke en spannende visserij willen beleven, probeer het dan eens in of in de buurt van je eigen woonplaats. Niet alleen in Rotterdam kun je namelijk een leuke havenvisserij beleven. Vele havens in Nederland hebben een gezonde visstand en wellicht vindt je daar ook windes. Ik weet zeker dat het je zal bevallen en je zult merken dat deze visserij zeer verslavend is. Na een schitterende middag ga ik voldaan naar huis; nu maar eens kijken of ik nog wat te eten krijg van mijn Sylvia…

FOTOGRAFIE: Bram Bokkers

Deze bijdrage verscheen eerder in uitgave no. 92 van Witvis Totaal magazine

HERWIN KWINT – Feedervissend op de grote Nederlandse openbare wateren is het moderne witvissen met boilies en pellets in combinatie met zelfhakende technieken mijn favoriete manier van aanpak. Binnen deze discipline ben je eigenlijk volledig aangewezen op het perfect functioneren van je onderlijnsysteem, zeker in vergelijking met traditionele systemen waarbij het moment van de aanslag door de visser zelf wordt bepaald. In deze bijdrage zal ik dieper ingaan op de zo belangrijke details van mijn rigs.

Als voormalig karpervisser heb ik ruim 25 jaar ervaring met zelfhakende technieken. Ook in de wereld van grote, lompe karpers telt ieder minuscuul detail en al helemaal voor wat betreft de onderlijnmontage. In de karpervisserij wordt voornamelijk gevist met bolt rigs oftewel zelfhakende systemen en hierin draait alles om de mechanische werking van de montage. En dat gaat veel verder dan alleen maar de lengte van de onderlijn die de speling voor een vis bepaalt voordat deze zich haakt na de aasopname.

Het gaat ook veel verder dan het model van de haak en de haakmaat die worden gebruikt. Het gaat over rubbertjes en de positie hiervan, de lengte van de haaksteel, het vertrekpunt van de hair ten opzichte van de steel of de manier van voeren om de onderlijn beter te laten functioneren. Let wel: details die hét verschil maken bij het vangen van grote, ogenschijnlijke, lompe vissen. Details die ik heb geïntegreerd binnen het witvissen en die hierin inmiddels eveneens een belangrijke bijdrage vormen.

HET KANTELEN VAN DE HAAK

Laten we ons eens verdiepen in de mogelijkheid die de haak heeft om daadwerkelijk te prikken bij een aasopname. Het is immers niet vanzelfsprekend dat de haak vlees pakt bij iedere aasopname. Als visser heb je wel degelijk een aantal opties om dit te sturen. Het aasgedrag speelt hierin een grote rol. Zelfs hierop heb je als visser al invloed door bijvoorbeeld spaarzamer, verspreid of compact te voeren of de stek met rust te laten om de vissen vertrouwen te geven. Deze ogenschijnlijke ‘randzaken’ zijn primair voor het functioneren van een zelfhakend systeem.

Voeren in relatie tot het functioneren van zelfhakende onderlijn montages is een hoofdstuk apart. Om in deze kwestie een kleine richting aan te geven: een zelfhakend systeem werkt beter wanneer de vissen zich tijdens het azen actief verplaatsen. Het verschil tussen een super compact voerplekje of eentje die iets verspreider is opgezet, heeft vaak al grote gevolgen voor het functioneren van een zelfhakend systeem. Afijn, daar laat ik het bij want ik zou anders teveel van het onderwerp afdwalen.

Terug naar het functioneren van je montage. Welke opties heb je als (wit)visser om een zelfhakend syteem beter te laten functioneren? Het kantelen van de haak is voor mij een heikel punt. Hiermee bedoel ik het ‘draaieffect’ dat de haak vertoont. Het is wenselijk dat de vis in de onderlip wordt gehaakt en er zijn enkele manieren om dit te stimuleren. Het verlengen van de haaksteel is daarbij een belangrijke troef, aangezien een langere haaksteel de haak (bij een aanbeet) beter richting de gewenste onderlip doet kantelen.
In de jaren ’90 deed Engelsman Jim Gibbinson een revolutionaire ontwikkeling. Hij was de bedenker van de inmiddels geprezen ‘line aligner’.

LINE ALIGNER

Vrijwel alle karpervissers ter wereld gebruiken de line aligner op hun zelfhakende systeem, hetgeen onderstreept hoe ontzettend effectief deze uitvinding van Jim Gibbinson is. Zoals bij veel vindingen die succesvol zijn, ligt ook hier het succes verscholen in de eenvoud.
De gedachte achter de line aligner is tweezijdig. Ten eerste wordt de haaksteel verlengd met een stukje siliconenslang of krimkous. Ten tweede wordt de hoek waarin de onderlijn de haak verlaat geborgd, opdat deze altijd optimaal is.

De hoek van de lijn ten opzichte van de haak is namelijk essentieel. De lijn dient te allen tijde de haak aan de binnenkant van de steel te verlaten. Binnen het witvissen is dat eveneens het uitgangspunt. Wanneer we echter een kritische blik werpen op de haakmodellen die we voor zelfhakende systemen binnen de witvisserij gebruiken, dan valt meteen iets op: vrijwel alle haken zijn uitgevoerd met een korte haaksteel en de stand van het haakoog is bij sommige modellen een fractie naar achteren gebogen.

Zo’n naar achteren gebogen haakoog heeft één voordeel: het vergroot de inhakinghoek tussen de lijn en de haakpunt. Er kleeft echter ook een nadeel aan. Het draaiteffect van de haak wordt namelijk minder, omdat de lijn de haak vaak in het verlengde van de haaksteel verlaat en niet in een binnenwaartse hoek die de haak richting de onderlip stuurt tijdens de aasopname.

Bij een haakmodel waarin het oog recht in het verlengde van de steel staat, ontstaat er wel een binnenwaartse hoek van de lijn ten aanzien van de haak. Toch heeft dit ook een nadeel: de vrije ruimte tussen de haakpunt en de lijn wordt kleiner. Het voordeel is dat het draaieffect beter wordt.
Hoe kleiner de haak, des te belangrijker de afweging wordt in het te kiezen model: recht haakoog of naar achteren gebogen. Kwestie van uitvissen en begrijpen wat je doet.

In de karpervisserij kiest men dus voor de gulden middenweg. De haaksteel wordt eenvoudig verlengd door middel van een stukje krimpkous of siliconenslang hetgeen men dus de line aligner noemt. De inhakingshoek -dus de vrije ruimte tussen haakpunt en lijn- wordt zodoende vergroot, maar mét behoud van draai effect omdat het einde van de line aliner een fractie naar binnen is gebogen. Dit bevordert het draaiteffect van de haak aanzienlijk, waardoor deze perfect in de onderlip van de vis terecht komt en daarbij enorm agressief haakt bij voorzichtige aanbeten. Dit is dus precies het tegenovergestelde van wat ik in de witvisserij nog immer voortdurend voorbij zie komen: korte haakstelen met het oog naar achter gebogen en ook nog eens geknoopt aan ‘stugge’ nylon onderlijnen, waardoor de haak totaal niet kan kantelen.
Dat geeft op zijn minst stof tot nadenken…

NADEEL LANGE HAAKSTEEL

Een langere haaksteel bevordert de haakkansen aanzienlijk, of beter gezegd: het prikeffect. Nogmaals: gevist als zelfhakend systeem met pellets en/of boilies op een hair. Nadeel is de hoek die ontstaat tussen de haak en de lijn tijdens de eindfase van de dril. Wanneer de vis zich onder de top van de hengel bevindt, staat de lijn vaak loodrecht op de haak. Wanneer de haak zich mooi in de taaie onderlip van de vis bevindt, met de haakpunt dus naar beneden, dan ontstaat er een hoek van 90 graden richting de hengel in de belangrijke eindfase van de dril.

Een lange haaksteel werkt als een hefboom en kan in deze fase van de dril makkelijker uitscheuren dan een haak met een kortere steel. Bij het vaste stok vissen wordt de vis vaak boven in de bek gehaakt en staat de haaksteel vaak in het verlengde van de lijn tijdens de dril. Dit is iets om rekening mee te houden en is meteen ook de reden waarom er in de karpervisserij gebruik wordt gemaakt van die eerder besproken line aligner. Karpervissers maken, net als in de witvisserij, veelal gebruik van een haak met korte haaksteel, maar deze wordt dus verlengd, waardoor de haakkansen aanzienlijk toenemen. Die haaksteelverlenging wordt echter gerealiseerd met behulp van ‘semi’ flexibel materiaal zoals krimpkous of siliconen.

Vanwege de flexibele eigenschap van de lange haaksteel, hebben we wél het optimale prikeffect, maar bovendien ook de voordelen van een haak met korte steel tijdens de kritische fase van de dril, louter omdat de line aliner flexibel meebuigt in de hoek van de lijn. Dit heeft minder losschieters tot gevolg.
Helaas kent ook zo’n line aligner zo zijn beperking en een daarvan is het combineren van dit systeem met de vaak minuscule haakmaatjes die we in de witvisserij gebruiken. Daarnaast is een line aligner die is uitgevoerd van krimpkous niet te verwerken op nylon onderlijnen. De krimkous dient immers met behulp van stoom van kokend water verhit en gevormd te worden en hiervoor is nylon in tegenstelling tot braid niet geschikt.

In mijn visserij ben ik in deze kwestie tot een compromis gekomen. In mijn onderlijnenbox bevinden zich zeer zeker zelfhakende montages met langstellige haken. Ik gebruik ze in moeilijke omstandigheden waarbij er scherp gevist dient te worden en het liefst wanneer ik op afstand vis. Hoe groter de afstand waarop ik vis, des te kleiner de hoek van de lijn richting de haak. Dit is ook de reden waarom je tijdens een dril de hengel beter laag kunt houden. In de eindfase van de dril zal de hengel omhoog moeten, maar wanneer je op afstand vist dan is de vis vaak al uitgeteld met alle voordelen van dien. Bij het brasemvissen acht ik dit iets minder belangrijk vanwege de geringe strijd die deze platten leveren. Hoe anders is dit bij grote zeelten of karpers die vaak nabij het schepnet, dus in de ‘foute hoek’, nog volop strijd geven. Langstelige haken, geschikt voor zelf hakende witvissystemen, zoek ik trouwens in de vliegvisafdeling van de beter gesorteerde hengelportzaken.

“Een langere haaksteel bevordert de haakkansen aanzienlijk, of beter gezegd:
het prikeffect

DE HANDPALMTEST

Om te beoordelen of een haak goed vlees pakt, kun je een simpele test in je handpalm uitvoeren. Deze test geeft een redelijke indruk hoe de haak draait en waar deze vlees pakt. Plaats daartoe de haak in je handpalm, waarbij de hair is voorzien van het aas dat je daadwerkelijk gebruikt. Pak vervolgens met de andere hand het einde van de onderlijn en trek deze in een schuine hoek naar beneden. De haak met het aas volgt de onderlijn naar de rand van je handpalm en dient daar meteen te draaien om vlees te pakken. Kortom: de haak mag de handpalm niet zonder te prikken verlaten. Het spreekt voor zich dat het niet de bedoeling is om de haak diep in het vel te trekken, maar puur om te beoordelen of de haak mooi kantelt en dus vlees pakt.

Natuurlijk: deze test biedt geen optimaal vergelijkbare situatie met wat zich afspeelt in de bek van een vis. Ik realiseer me dat er montages zijn die tijdens deze droge test de handpalm zonder prikken verlaten en in de praktijk aan de waterkant desondanks vis vangen. Het zijn echter juist ook deze onderlijnen waarbij ik het hoogste percentage losschieters noteer en dus is zo ’n simpele handpalmtest voor mij leidend, omdat optimalisatie nu eenmaal mijn streven is. Wie dit ook nastreeft, zal beamen dat we verderop in dit artikel stranden in details tot ver achter de komma… Echter, dit houdt ons scherp, nietwaar?

“Mijn voorkeur gaat uit naar een zo groot mogelijke afstand tussen aas en haak…

VERTREKPUNT EN LENGTE VAN DE HAIR

De line aligner of het verlengen van de haaksteel is niet de enige optie om een haak beter te laten functioneren bij een zelfhakend systeem. De positie waarin de hair de haak verlaat, is ook zo ’n piepklein detail met zeer zeker noemenswaardige gevolgen. Veelal verlaat de hair de haak halverwege de haaksteel, kort na de knoop. Wanneer de hair door middel van een rubbertje tegen de haaksteel wordt gehouden, dan verschuif ik het rubbertje graag tot halverwege de bocht van de haak. Dit brengt al een behoorlijke verbetering voor het draaien van de haak.

Een test in de handpalm, zoals zojuist beschreven, zal dit bevestigen. Nadeel is echter dat het aas hierdoor korter tegen de haak hangt, waardoor er minder vrijheid is voor de haak om te kantelen en om vlees te pakken. Een langere hair die vertrekt vanuit een rubbertje op de haakbocht is een goed compromis.

Ook de afstand tussen het aas en de haak heeft mijn volledige aandacht. Des te langer de afstand, des te beter de haak kantelt en des te meer vrijheid hij krijgt om vlees te pakken. Losschieters kunnen dus ook voorkomen als het aas te dicht of te ver vanuit de haak wordt gevist. In mijn onderlijnenbox is niets standaard en dat geldt ook voor de lengte van de hairs. Mijn voorkeur gaat uit naar een zo groot mogelijke afstand tussen aas en haak, puur omdat de haak dan beter zijn werk kan doen. Ook kun je met een langere hair een kleiner haakmaatje vissen. Hoe korter de hair, des te meer de haakmaat op het aasformaat dient te worden aangepast, is daarbij een regel die ik volg.

BRAID

Als karpervisser maakte ik vaak gebruik van nylon onderlijnen, ook wel stiff rigs genoemd. Deze nylon onderlijnen zijn de standaard in de witvisserij, veelal ook vanwege het verbod op het gebruik van gevlochten onderlijnen op de commercials. Nu heb ik jarenlang de stiff rig of de stugge nylon onderlijn geprobeerd te perfectioneren, lettende op prikvermogen en het percentage losschieters. Al snel kwamen we met een aantal testvissers tot de conclusie dat een korte nylon onderlijn, waarbij ook de hair van nylon was gemaakt was, zo de prullenbak in kon. Die montage bleek namelijk een groot drama. Vissen werden in het gehemelte, buiten en boven de bek gehaakt, met vele losschieters tot gevolg en helaas ook enigszins beschadigde bekken.

Na jarenlang testen kwamen we tot een aanpassing die de nylon onderlijn goed deed functioneren. Deze minimale aanpassing werkte verbazingwekkend goed en al snel kreeg deze onderlijn een grote aanhang van gebruikers. Eigenlijk was de enige aanpassing dat we de hair van nylon hadden vervangen door een aanzienlijk soepeler hair van braid. Doordat we een nylon hair gebruikte kreeg de haak niet voldoende bewegingsvrijheid. Ook bij de presentatie op de bodem stond de haakpunt vaak omhoog naast het aas. De haak prikte wel, maar kantelde vanwege het stijve nylon materiaal dat als hair werd gebruikt niet altijd mooi de gewenste onderlip in.

Door alleen de hair van braid te maken (10 mm gevlochten feederlijn) en de onderlijn van haak tot wartel van nylon, kreeg de haak wél alle speling en de presentatie, inclusief haak, lag mooi strak tegen de bodem. Uiteraard werd het vertrekpunt van de hair midden in de bocht geknoopt. Deze montage, dus nylon onderlijn met soepele hair, is ook een vaste waarde in mijn onderlijnbox binnen de witvisserij. Ik maak mijn onderlijnen van nylon, maar de hair van een 08/00 of 10/00 braid dat voor het feedervissen op de molen wordt gebruikt. Het kost extra moeite om deze montages te knopen, maar ze geven mij een absolute meerwaarde gezien de vangstpercentages die ik bijhoudt.

DE ULTIEME FINE TUNING

ZELF KNOPEN

Het kost extra moeite om een nylon onderlijn te knopen met daaraan een soepele hair. Ook is het niet eenvoudig om de wijze van knopen goed uit te leggen, maar ik zal een poging wagen.
Ik begin met het maken van de hair. Hiervoor pak ik 20 cm braid van 8/00 tot 10/00 en monteer een quick stop of baitbandje op het einde. Vervolgens schuif ik een rubbertje op de braid en schuif dat rubbertje op de haak. Als het goed is, hangt de quick stop of baitbandje nu onder de haakbocht. Vervolgens bepaal ik de lengte van de hair en is het dus zaak om precies te bepalen hoe ver je het haakaas onder de haakbocht wilt presenteren.

Het andere eind van de hair gaat via de achterkant van de haaksteel richting het haakoog. Steek de hair door de achterkant van het haakoog. Pak het uiteinde vast en breng de onderlijn terug richting de haaksteel. Maak met de braid een platte knoop rondom de haaksteel (dus de haaksteel bevindt zich in de platte knoop) en trek de knoop klem richting het haakoog (stroppen). De hair is nu klaar en het uiteinde kan afgeknipt worden. Monteer vervolgens de nylon onderlijn volgens de reguliere methode (no knot principe). De nylon onderlijn wordt rondom de haaksteel gewikkeld en dus ook rondom de hair. Hierdoor komt de hair goed vast te zitten. Tenslotte schuif ik het rubbertje dat de hair tegen de haak houdt, halverwege de bocht. De lengte van mijn onderlijn bepaal ik pas op de visdag zelf en die lengte is afhankelijk van de omstandigheden. Hoe en waar de vissen worden gehaakt, is voor mij tijdens een visdag bepalend hoe ik mijn onderlijnsysteem verder ga fine tunen.

Dit artikel verscheen eerder in Witvis Totaal magazine no.88.

WARREN MARTIN – Voormalig FishOMania winnaar Warren Martin ziet pellets vrijwel altijd als zijn eerste aaskeuze. Maar met zoveel aanbod en variaties in soorten pellets en vistechnieken met deze specifieke aassoort, is het niet altijd makkelijk om de juiste keuze te maken. Warren Martin beschrijft  zijn aanpak voor het vissen met pellets en neemt alle twijfels weg.

In deze tijd van het jaar is het vangen van vijverkarper niet altijd even eenvoudig. De twee belangrijkste aspecten van de pelletvisserij zijn de diepte en manier waarop je voert. Vis je niet op de juiste diepte en is de voermethode niet juist, dan lijkt het soms of er geen vis zit. Maar bedenk dat de visserij op commercials vaak heel nauw komt. Het gaat vaak om details die het verschil maken tussen vangen of blanken.

Als het aankomt op het maken van de juiste pelletkeuzes, dan kan dat met het enorme aanbod van producten op de huidige markt best lastig zijn. Er zijn bij ons in de UK echter slechts twee grote spelers op de markt die pellets produceren en dat zijn Skretting en Coppens. Ik gebruik de producten van beide producenten. Coppens pellets zijn donkerder van kleur en zinken aanzienlijk sneller dan de Skrettings. Dat maakt ze ideaal voor de bodemvisserij. De Skretting zinkt dus veel langzamer en dat maakt deze pellet dan weer ideaal voor de oppervlaktevisserij. Verder is de Skretting pellet beter geschikt om licht te bevochtigen en ze toe te passen binnen de method feeder visserij omdat ze beter hun vorm behouden. Deze basiskennis blijkt in de praktijk heel belangrijk…

FORMAAT

Als het aankomt om het maken een keuze qua formaat pellets, dan heeft dat alles te maken met de te gebruiken techniek en de tijd van het jaar. Micro’s en 4 mm pellets worden meestal gebruikt in het voorseizoen om zowel op de bodem als in de oppervlakte te vissen. Een formaat van 4 of 6 mm is een betere keuze als het water opwarmt en de visserij wordt gedomineerd in de oppervlakte. De uit de kluiten gewassen 8 mm is de juiste keuze als de vis helemaal los is bij zowel de stok als de pellet waggler techniek. Zorg altijd voor wat variatie van je haakaas. Zo heb ik altijd wat 6 mm Van Den Eynde RS Elite expanders  bij me en wat Juicy pellets die tussen een expander en harde pellet in zitten.

HOE EN WAAR?

Het kan soms lastig zijn om de bepalen hoe en waar je moet starten met je sessie. Ik heb in de loop van de tijd een uitstekende manier gevonden om mezelf letterlijk ‘in de wedstrijd te vissen’… Het betreft een eenvoudige aanpak die heel wat denkwerk elimineert als het gaat om hoe, en waar je moet vissen. Als de vis in het begin nog niet met vertrouwen aast en niet duidelijk is op welke diepte, dan start ik altijd op de maximale toegestane lengte die je mag vissen met de stok. Ik voer standaard op die lengte altijd maar één stek aan, zodat deze stek mijn volledige aandacht heeft. Hierdoor kan ik in de eerste fase van de wedstrijd inschatten wat er onder water precies gebeurt. Als je van meet af aan meer stekken creëert, ben je waarschijnlijk steeds aan het wisselen tussen deze stekken en krijg je dus nooit een goed beeld van de juiste tactiek en wat de vis nou precies wil.

Ik begin altijd op de bodem. Micro’s hebben bij het aanvoeren van mijn stek mijn voorkeur. Ze zorgen voor een mooi bedje voer op de bodem en zijn geweldig als het gaat om het op de stek houden van de vis in diepere wateren. Ik cup de micro’s als kleine balletjes in diepere gedeelten en gewoon los in de cup op de ondiepere stekken. Ik blijf voorzichtig bijvoeren met een kleine cup, totdat ik de eerste actieve vissen op mijn stek waarneem.
Bij dat bodemvissen start ik normaal altijd met een expander pellet op de haak. Bij aanvang van een wedstrijd is de vis vaak nog wat schuw en zal een zachter aas beter werken en een positievere aanbeet geven. Dit brengt ons op het volgende zeker zo’n belangrijk onderdeel als de pellets: je tuigen…

MONTAGES

De perfecte tuigen voor de pellet visserij laten zich het beste beschrijven als licht en eenvoudig. In de diepere wateren tot drie meter gebruik ik 0,4 en 0,5 gram dobbers met Matrix Power Micron 12/00 onderlijnen en een Carp Baggers haak no. 16. Ik vis ook nog een lichtere montage met een nummer 18 Carp Rigger haak. Dit tuig gebruik ik om circa 30 cm boven de bodem te vissen. Zelfs in wateren tot drie meter diep wil de vis graag boven de bodem azen. Vergeet nooit dat er meer is dan bodem- en oppervlaktevisserij. Op commercials begeven vissen zich in verschillende waterlagen en zijn dan dus ‘ergens’ tussen water te vinden. Waar ze zich precies ophouden, moet je proefondervindelijk zien vast te stellen.

KATAPULT

Kleine hoeveelheden pellets zijn makkelijker te brengen met een katapult. Op de Nederlandse ‘buitenwateren’ nog immer verboden, maar aan de commercial vijvers probleemloos te gebruiken.

PINGEN MET BELEID!

Als eenmaal enkele vissen hun aanwezigheid hebben verraden, begin ik voorzichtig met de katapult wat pellets te brengen. Zo’n katapult heeft als voordeel dat je makkelijker kleine hoeveelheden aas kunt brengen zonder dat je de vaste stok steeds heen en weer over je stek hoeft te schuiven. Verder creëert het afzinken (en het geluid) van de geschoten pellets vaak wat extra rumoer en voedselnijd op je stek. Het belangrijkste element in deze fase is dat je de stek niet overvoert.

Begin daarom niet meteen al volle (katapult) cups te gebruiken. Om de paar minuten vier tot vijf stuks 4 mm is voldoende om een beeld te krijgen van hoe je stek er voor staat en welk effect je voeren heeft op de aanbeten. Als de vis reageert, zul je waarschijnlijk direct meer indicaties op de bodem krijgen en een paar vissen vangen. Dit is voor mij het moment om te wisselen naar een harde 4 mm pellet die ik monteer met behulp van een pelletbandje. Blijven de beten uit, dan ga ik weer terug naar een expander. Nemen de aanbeten toe, dan kun je ook meer bijvoeren. Denk aan zes stuks 4 mm pellets per minuut.

DE VOLGENDE FASE!

Vaak volgt er een fase in de wedstrijd waarin je zoekende bent en meer aanbeten wilt forceren en natuurlijk meer vis wilt vangen. Je kunt dan plotseling geconfronteerd worden met het feit dat je veel aanbeten mist. Meestal is dat een indicatie van lijners. Lijners ontstaan doordat de vis omhoog komt en tegen je lijn zwemt, met als gevolg dat je valse aanbeten op je dobber krijgt. Soms kan het echter ook zo zijn dat je helemaal geen aanbeten meer ziet. Dit komt vaak voor in het prille seizoen als de vis nog heel sloom zwemt en ook nauwelijks lijners veroorzaakt, maar wel omhoog komt.

In beide gevallen is het in ieder geval tijd om je montage voor een aasaanbieding ‘boven de bodem’  in te zetten. Met deze lijn vis ik eerst een 4 of  6 mm harde pellet zo’n 30 cm boven de bodem. Vervolgens schuif ik de dobber continu steeds een 15 cm omhoog, totdat ik regelmatig beet krijg. Op dat moment weet ik dat ik de gewenste diepte heb gevonden en begin ik zo regelmatig mogelijk bij te voeren met pellets. Ik weet dat vanaf dat punt enkel die diepte nog de  factor is die ik eventueel moet aanpassen om voortdurend in contact te blijven met de vis. Het liften en droppen van je dobber kan de vis aanmoedigen om het aas te pakken en zal de pellet voor je laten werken.

VOERPATROON CONTINUEREN

Als de vis eenmaal op een bepaalde diepte goed aast en je vangt ze daar ook, dan is het zaak om je ritme van bijvoeren constant te houden. Je kunt makkelijk afgeleid worden doordat alles erg eenvoudig lijkt en je vergeet vervolgens enkele (of meerdere) minuten te voeren. Als je het voor elkaar krijgt om in een constant ritme bij te voeren, zal de vis uiteindelijk een diepte vinden waarop ze willen azen en je hoeft je dan alleen te concentreren om ze zo snel als mogelijk te landen

STRATEGIE

Misschien heb ik een boel informatie gegeven en zijn er onder jullie die dat vissen tussen water en wind (en dus niet op de bodem of aan het wateroppervlak) wat verwarrend vinden. Bedenk dan dat deze aanpak alles te maken heeft met het starten op de bodem en vervolgens de vis volgen naar de waterlaag waar ze willen azen. Probeer deze laag te vinden en je zult zien dat je duidelijke aanbeten krijgt en dat de vis daar makkelijk en snel te vangen is.
Er valt veel te kiezen als het gaat om pellets en pellet technieken. Als je de juiste pellet hebt gevonden die past bij je techniek en vervolgens goed nadenkt over je voerstrategie, zal het vangen met pellets je op elke diepte gemakkelijker afgaan.

JOHN HOOGERVORST – De visserij met de method feeder heeft John Hoogervorst in de loop der jaren al vele mooie vissen bezorgd. Deze techniek betekent voor hem een waardevolle aanvulling van zijn visserij op verschillende vissoorten. In deze bijdrage blikt John terug en vooruit.

Het was 1998, toen ik de vanuit Engeland bekende method feeder voor het eerst als zelfhaaksysteem toepaste. Zeelten moesten er gevangen worden en mijn vismaat David opperde voor een aanpak met de Method. Voor mij als karpervisser was het vissen met een zelfhaak systemen niet nieuw. De visserij met de Method wel. Kortom: ik moest maar eens gaan shoppen.

Hiermee was ik echter al snel klaar, want de enige method feeder die in die tijd bij ons in de winkel te vinden was, bleek de inline method feeder van Richworth. Inline, omdat de lijn door een plastic buisje (‘tube’) wordt gevoerd wordt. Om dat buisje zat lood gemonteerd, met daaraan drie kunststof ‘vleugels’ bevestigd, waaromheen het voer diende te worden gekneed. Dit voer stelde ik samen door het aloude en vertrouwde Justus –welke 50plusser kent het niet!- te mengen met havermout. Zo ontstond een voer met een hoge kleefkracht.

EVOLUTIE

Via diverse Engelstalige bladen bleef ik me echter op de hoogte houden van verdere ontwikkelingen op het gebied van de Method. In Engeland was er inmiddels een sterke groei van commercials tot stand gekomen en toen ging het snel met de ontwikkeling. Het model van de method feeder bleef nog een tijdje vergelijkbaar met dat van de inline method feeder van Richwordt, doch het uiterlijk werd steeds wat verfijnder en subtieler.

Met name FOX hield zich actief bezig met het door ontwikkelen van de method feeder. Toen deze feeders uiteindelijk ook in Nederlandse winkels verschenen, kocht ik ze meteen. Ik heb er ook wel vis mee gevangen, maar de theorie van voedselnijd begon wat te wankelen… Echte voedselnijd ervoer ik eigenlijk alleen als de vis fanatiek los ging op drijvend aas. Slechts als er veel vis actief is op een voerplek kan zo’n feeding frenzy immers ontstaan. Een enkele vis die aast op een harde klont deeg, die toevallig om een Method feeder is gekneed, heeft alle tijd om het aan te pakken. En het vissen met die taaie voerbal eromheen gekneed, beviel mij ook niet langer.

“Nederland leek er gewoon nog niet klaar voor!

FLATBED METHOD FEEDER

Het te gebruiken voer moest naar mijn idee onder water een bepaalde attractiviteit hebben en geuren en voedseldeeltjes uitwasemen. En over die eigenschappen beschikte mijn B-mix allesbehalve! Daar komt bij dat het vissen met de Method op dat moment ook niet zozeer mijn aandacht genoot. Inmiddels had namelijk het vissen met maden op zeelt een zeer sterke impuls gekregen, waardoor experimenteren met aas, voer en de aanbieding hiervan nauwelijks nodig was. Ik ving die zeelten toch wel!

Ondertussen ging de ontwikkeling in Engeland echter gestaag door en de flatbed method feeder kwam op de markt. Dit is de method in de vorm zoals iedereen die tegenwoordig kent: het eivormige model, met het lood onderop en daarboven een kunststof constructie waarin het voer wordt gedrukt. De method had voor bevestiging aan de hoofdlijn aan de bovenkant een ring. Als je echter de lijn direct aan dat ringetje knoopte, dan trok je dat door het kunststof heen. Om dit te voorkomen, moest er een speld aan de hoofdlijn geknoopt worden, waaraan vervolgens de Method werd gehangen. Ter oplossing werden er modellen aangeboden waarin een stukje elastiek was gemonteerd, met daaraan een metalen ringetje waaraan de onderlijn bevestigd kon worden.

VERBANNEN NAAR DE SCHUUR

In Nederland kwam deze flatbed method feeder ook op de markt. Ik heb ermee gevist en er bovendien aardig mee gevangen. Toch was er een aantal minpunten aan het systeem ‘met of zonder elastiek’. Met een speld aan de hoofdlijn kon ik nog wel leven, maar vaak waren de ringetjes waaraan de onderlijn bevestigd moest worden gesmeed, waardoor de onderlijn hierop met regelmaat brak.

De inline method feeders waren gebaseerd op visveiligheid. Bij lijnbreuk moest de vis de method feeder kwijt kunnen raken. Met mijn achtergrond als karpervisser staat visveiligheid altijd voorop. Voor mij viel die flatbed method feeder uiteindelijk dan ook af. Bovendien bleef ik stoeien met de samenstelling van het in combinatie met de Method te gebruiken voer. Ik kreeg het niet echt werkend. En geschikte haken waren eigenlijk ook niet verkrijgbaar.
Kortom: alles verdween weer in de schuur…

“Met mijn achtergrond als karpervisser staat visveiligheid altijd voorop…

REVOLUTIE

Naast de verfijning van het model van de method feeder, waren er ook de nodige andere ontwikkelingen op het gebied van aas, voer en haken. Diverse merken kwamen met een compleet pakket aan systemen op de markt en een nieuwe impuls om de method visserij toch weer op te pikken, kwam nu via mijn vismaat David.
Zo af en toe probeerde ik gericht te vissen op kroeskarper -in Nederland een van de moeilijkste vissen om te vinden.

De bewuste vismaat attendeerde mij op kroeskarpers in een mij niet onbekend, maar wel vergeten water. Hij zocht naar een ietwat actievere visserij en ik zocht kroeskarpers… En dus gingen we samen op pad! Beiden met een feederhengel, voerkorven en maden. We vingen van alles en nog wat, maar geen kroeskarper… Mijn vismaat wilde specifiek de karpertjes vangen in plaats van de brasems en giebels die we maar bleven vangen.

Ik bleef nog wat aanklooien met de feederhengel en voerkorven, terwijl David zich vol overtuiging stortte op het vissen met de method feeder. En toen werd me pas echt duidelijk hoe effectief de method visserij kan zijn. Ik zag vis na vis bij hem op de kant komen.
Het inmiddels specifiek voor de Method ontwikkelde voer heeft voldoende binding als het wordt samengedrukt, maar geeft daarnaast ook voldoende werking in het water. Daarbij hoeft de vis dus niet meer de voerbal uit elkaar te stoten om bij het haakaas te komen. Het haakaas ligt op een klein hoopje voer -in het zicht- om gepakt te worden. De kracht van de Method blijkt dus niet te zitten in voedselnijd, maar in het feit dat het voer en haakaas zeer dicht bij elkaar (op elkaar) liggen. En dat het haakaas dus snel door de vis wordt gevonden.

Al onze ervaringen met de Method hebben we opgedaan op openbaar water. Er is geen commercial aan te pas gekomen. Ik vraag mij weleens af wat belangrijker is geweest voor de opkomst van de Method: de voortdurende doorontwikkeling van dit systeem of het ontstaan van commercials? Waarschijnlijk hebben ze elkaar versterkt.
Hoe dan ook: de Method heeft de afgelopen twee jaar weer een plek binnen mijn visserij verworven. Het is een plek die ik, toen ik ermee begon, niet voor ogen had en inmiddels een prima aanvulling van mijn visserij.

GEEN FEEDERHENGEL

De visserij met de Method is inmiddels algemeen goed geworden en de diverse merken spelen goed in op de vraag van de vissers. Alleen heb ik nooit begrepen waarom de Method is gekoppeld aan een beetregistratie via een feedertip. Het betreft immers een zelfhaak systeem en als-ie gaat, dan gaat-ie…

“Ik heb nooit begrepen waarom de Method is gekoppeld aan een beetregistratie via een feedertip!”

Ik gebruik dan ook altijd twee lichte karperhengels, in combinatie met elektronische beetmelders en een paar goede wakers. Het geluid laat een aanbeet horen en de waker maakt het verloop ervan zichtbaar. En die inzichtelijkheid bij het gebruik van een waker vind ik beter, dan bij het gebruik van een feedertip.
Een feedertip bouwt zijn kracht op en zal weer terugveren naar zijn oorspronkelijke stand en dus niet inzichtelijk maken of het een gemiste aanbeet was of een lijnzwemmer.
Als de vis de Method verplaats -en zich dus niet al direct haakt- dan zal de waker blijven hangen op het punt, waar naartoe die is verplaatst. Bij een lijnzwemmer zal de waker oplopen en weer terugzaken in zijn oorspronkelijke stand. Ik weet dan of ik een aanbeet heb gemist of dat het een lijnzwemmer was.

Er is nóg een belangrijk verschil tussen het gebruik van wakers en/of een feedertip. Bij de visserij met een feedertip zal de lijn altijd onder spanning gebracht moeten worden om de tip enigszins krom te trekken. Dat betekent dus een strakke lijn door het water. En als er iets is waar karpers schuw van worden, dan zijn het wel strakke lijnen waar ze tegenaan zwemmen. Met een lichte waker kan juist met een slappe lijn gevist worden, waardoor de vis minder snel schrikt bij aanraking ervan.
Overigens hoef ik ook niet continu de feedertip in de gaten te houden, waardoor ik het water kan afspeuren naar activiteit van vis. En dat dient dan weer als extra troef…

MARC HOEBEN – Géén commercialvisserij voor Marc Hoeben. Hij houdt nu eenmaal van groot en uitgestrekt water. Met een swingtip aan de gang op een enorm water als het Haringvliet, dat vindt Hoeben pas een echte uitdaging. In dit artikel legt hij uit hoe hij dit aanpakt.

Al vele jaren heb ik het geluk te kunnen vissen op het Haringvliet. In mijn jeugd mocht ik mee gaan vissen met een vriend die een boot had. Ieder weekend reden we dan naar het Haringvliet en telkens keek ik er weer naar uit. Wat een slok water, wat een mooi natuurgebied! Prachtige oevers met mooie rietkragen, dan weer overgaand naar stenen ruggen en strekdammen.

Verschillende vogelsoorten zijn er te bewonderen, zelfs reeën heb ik er al zien overzwemmen. Het is een water waar je jezelf nooit gaat vervelen. Een enorme partij water die dan nog eens over gaat in het Hollands Diep, de Amer, de Bergsche Maas en de Maas. Een enorm groot water dus met erg veel vis!

WAAROM SWINGTIPPEN?

Waarom ga ik swingtippen op brasem op het Haringvliet als er zo veel kleine makkelijkere watertjes zijn? Wel, zoals ik al zei, het is een prachtgebied om in te vertoeven én er zit nog eens plenty aan vis. Er zijn echter ook nadelen aan dat mooie gebied verbonden.

Aan het Haringvliet en ook Hollands Diep zijn de meeste oevers vooral natuurgebied! Betreed deze oevers zeker niet; er staan namelijk enorme boetes op. Overal staan er kijkhutten voor de vogelaars en je bent snel gezien. Maar geen paniek, er blijft genoeg plaats over om toch goed te kunnen vissen!

Waarom brasemvissen op zo’n grote rivier en vooral, waar moet je beginnen? Hoe maak je een goede stekkeuze en waarom net daar? Toen ik in het verleden het water opging voor snoekbaars, visten we nog statisch met de pen en het sleepje. Je had dan tijd genoeg om rond om je heen te kijken. Het viel me toen op dat er op sommige plekken veel activiteit van brasem was.

Vooral ‘s morgens zag je brasems aan het wateroppervlak komen, we noemde dat dan ‘flipperende’ brasems. In de loop der jaren zag ik dat het steeds op dezelfde plekken was, zowel in de winter als in de zomer. Als je dan weet dat wij destijds slechts in een klein gebied visten, dan weet je ook zeker dat er verschillende van die plekken moeten zijn!

Dat ‘flipperen’ bestaat nog steeds, vooral in ‘s ochtends. Na een uur tien is het afgelopen en zie je dit fenomeen bijna nergens meer. Toen ik later zelf een boot had, ging ik op onderzoek uit. We zijn op zo’n roofvisboot natuurlijk in het voordeel met een visvinder. Ik ging op de plekken waar we de brasems zagen ‘flipperen’, kijken met de visvinder. Ik wilde weten of ze daaronder blijven zwemmen wanneer je ze niet meer ziet aan de oppervlakte.

Toen ik voor de eerste keer over zo’n  plek vaarde, wist ik niet wat ik zag! Ik dacht dat mijn visvinder storing had! Het volledige scherm liep vol met vis. Verschillende jaren heb ik dit in de gaten gehouden en nog steeds zitten de brasems op diezelfde plekken, echt standplaatsen dus!

ONDIEPE OEVERZONES

Nu ik al deze informatie had, werd het de hoogste tijd om op die mooie brasems te gaan vissen. Ik koos een plek langs de oever tussen het riet zodat ik op werpafstand van een stek zat waar ik al vaker de brasems had gezien. Ik was natuurlijk al vroeg aan het water en zag de brasems direct al ‘flipperen’. De vis zat er dus, precies zoals ik al had verwacht.

Maar wat er toen gebeurde, daar stond ik niet bij stil! Toen ik mijn eerste worp maakte, werden de maden al in de eerste centimeters gegrepen tijdens het afzakken. Snel ving ik op deze manier al een brasem! Niet meteen wat ik gedacht had. Verschillende vissen kon ik zo haken, maar op deze manier wil je die vissen toch niet vangen! Pas toen het flipperen stopte, zakten de vissen af naar de bodem en kon je ze daar vangen. Misschien wel iets voor de vliegvisser, zo vroeg in de morgen?

Dit voelde aanvankelijk best merkwaardig, maar als je er even over nadenkt misschien ook weer niet! Dat gedrag aan het wateroppervlak heeft waarschijnlijk zo zijn reden, misschien azen ze op dat moment wel helemaal bovenin of in de eerste centimeters water?

Toen ik ze dan eindelijk op de bodem kon vangen, trad er weer een probleem op. Vele oevers op het Haringvliet zijn ondiep. Het talud begint dan pas ver uit de oever en ik vis het liefst ongeveer op vijf tot zes meter diepte. De knik die de lijn dan maakt ten opzichte van het talud is zeer gevaarlijk. Er zitten namelijk verschillende mosselbankjes op deze taluds.

De driehoeksmosseltjes snijden je lijn zó door of houden ze vast zodat je geen enkele aanbeet meer kan waarnemen! Dit bleek een groot probleem! Ik had echter het geluk dat aan mijn stek een strekdammetje grensde. Vanaf deze strekdam kon ik evenwijdig aan het talud vissen en had ik met de stroming ook al geen problemen. De ideale stekkeuze dus; vanaf de strekdam in de lengterichting van het water vissen, evenwijdig aan de oever. Er zijn genoeg oevers aan het Haringvliet waar je meteen diep water hebt. Denk maar aan Middelharnis of Hellevoetsluis!

LET OP DE STROMING

In ieder geval heb ik zodoende mijn ideale manier van brasemvissen ontdekt op deze grote rivier. Wie al eens met een swingtip heeft gevist weet dat snelle stroming een grote vijand kan zijn! Het evenwijdig  meevissen aan de oever zorgde er dan ook voor dat ik minder last van stroming op de lijn had. Zou je haaks op het talud vissen dan heb je de stroming zijdelinks in de lijn en valt er niet te swingtippen.

Later ben ik ook nog overgeschakeld op de zogenaamde bascule tip, een swingtip met een verschuifbaar gewichtje. Ideaal voor wat dieper water en in de stroming als die niet te snel is.

Voeren doe ik bijna niet, ik heb een licht wolkend voertje waarvan ik af en toe een bolletje naar beneden laat wolken!

Een strekdam is niet altijd even comfortabel maar met de juiste uitrusting valt er zeker te vissen. Mijn karperstoeltje met verstelbare poten was perfect om op deze stenen te gebruiken. Liesaarzen zijn ook interessant, omdat je dan niet steeds hoeft te verkassen tijdens hoog of laag water.

Ik houd de verdere techniek overigens heel simpel. Mijn montage bestaat uit de hoofdlijn van nylon 20/00 met onderaan een Arlesey-bomb-loodje. Boven het loodje op ongeveer 15 à 20 cm maak ik een grote lus met een dubbele knoop. Dan knip ik in de lus tegen de knoop één lijntje door en verkrijg zo een zijlijntje. Aan dat zijlijntje knoop ik dan de haak.

Zorg dat het zijlijntje steeds korter of langer is dan het lijntje met lood vanaf de knoop gezien. Deze lijnen mogen nooit dezelfde lengte hebben, anders zitten ze steeds in de war. Verder gebruik ik een medium swingtiphengel, nog een oudje van Jan Schreiner met een bascule tip. Voeren doe ik bijna niet, ik heb een licht wolkend voertje waarvan ik af en toe een bolletje naar beneden laat wolken!

STREKDAMMEN

STANDPLAATSEN EN TREKROUTES

Ik ben ooit eens op een stek gaan zitten die makkelijk te bereiken was met de auto. Ik was niet gaan kijken of er wel vis aanwezig was, maar het leek me een mooie stek. Niet doen dus! Ik heb er uren gezeten met het idee dat de brasem wel naar het  voer zou komen. Ik geloof allen niet meer dat dit op dit soort wateren gebeurt! Zoek de standplaatsen of trekroutes van de brasems en je zult succes hebben!

Het is een prachtvisserij met mooie, sterke vissen uit het diepe, grote water. Wil je het zelf eens gaan proberen en weet je niet waar te beginnen? Ga dan in een weekend rond een uur of vier, vijf in de middag eens aan een openbare trailerhelling staan op het Hollands Diep of Haringvliet.

Vraag daar gerust aan een roofvisser waar de brasems zitten, hij zal je het waarschijnlijk graag vertellen. Of wellicht ken je een karpervisser met een bootje op afstandsbediening met sonar, en kan je samen op onderzoek naar mooie stekken! Óf – en dat is misschien het allerleukst -,  ga zelf zeer vroeg op pad en kijk uit naar flipperende brasems!

Waar eind van de vorige eeuw vaak nog slechts Engelse specimenhunters en karpervissers de method gebruikten, zie je vandaag de dag zelfs recreatievissers overal in Nederland en België ermee uitpakken. Selectief op grotere witvis spreekt bij velen tot de verbeelding en de method is een van de meest effectieve en tevens eenvoudige methodes.

Waarin verschilt een method korf van een traditionele gaaskorf? Immers, met beide presenteer je naast het haakaas een hoopje voer. Bij een normale voerkorf wil je het liefst dat het voer zo snel mogelijk uit de korf komt. Bij een method wil je echter het voer zo lang mogelijk op de korf houden. Een normale voerkorf kun je ook op stromend water inzetten, daar waar een method toch vooral voor stilstaande wateren is bedoeld. Bij een normale korf vis je voornamelijk met een schuivend systeem, waarbij je zelf de haak moet zetten, bij een method haakt de vis zich op het gewicht van de korf en de lijndruk.

Lichte hengel

In principe heb je voor het method vissen niet veel nodig; een feederhengel met een maximaal werpgewicht van 80 gram volstaat. Meer weegt een gevulde method echt niet. Speciaal ontworpen methodfeeder hengels hebben vaak zelfs een nog lager werpgewicht en zijn erg soepel; ze beschikken over een progressieve en parabolische buiging. Dat is met name handig in de laatste fase van de dril, zeker bij grotere vis. Door de demping van een zachte, parabolische hengel zal de haak minder snel lossen dan bij een hengel met een stugge top. Omdat je veelal op kleine verenigingswateren met de method vist, hoef je niet ver te werpen en hoeven hengels niet lang te zijn; van 2,7 tot 3,3 meter volstaat. Veel vissers combineren zo’n hengel met een kleine vrijloopwerpmolen. Bij een harde aanbeet wil je immers niet je hengel in het water zien verdwijnen. Toch schuilt er een gevaar in, want bij een lage weerstand kan een vluchtende vis ook sneller snelheid maken en eventuele obstakels bereiken. Dus stel de vrijloop niet te los in.

Regelmaat

Het belangrijkste onderdeel bij het methodfeederen is de montage. Hoewel diverse bedrijven verschillende type korven ontwerpen, is het principe veelal hetzelfde. Aan de onderzijde een strip lood en aan de bovenkant een plastic constructie die het voer op zijn plaats houdt. Bij veel modellen wordt een mal geleverd waarmee je het voer op de korf drukt. Zo kun je iedere keer nagenoeg hetzelfde formaat, vorm en gewicht voerkorf bereiken. Elementen die je helpen om nauwkeurig te kunnen werpen. En laat een compacte voerplek nu een van de belangrijkste aspecten van het method feederen zijn… Zonder mal en met de hand kun je ook voer op de method aanbrengen, maar never nooit zul je iedere keer dezelfde vorm, hoeveelheid en gewicht kneden.

Inline

De method korven zet je ‘inline’ op de hoofdlijn en vervolgens knoop je een wartel of adapter aan de lijn, waar je tot slot de onderlijn aan bevestigd. In veel gevallen druk je de wartel of adapter in het methodlood. Hierdoor veranker je de korf op de hoofdlijn, wat tevens zorgt voor een zelfhakend effect.

Kleverig

Kleefkracht is om meerdere redenen het sleutelwoord wat betreft het voer. Micropellets en goed klevend lokvoer zijn de belangrijkste voersoorten die op de method worden gedrukt. Grof lokvoer en de toevoeging van los voer, met name levend aas, zijn niet aan te bevelen. Neem bijvoorbeeld maden: in de regel zal voor of tijdens de worp de bal voer uiteen breken. Bovendien moet het voer tot op de waterbodem op de method blijven plakken en niet bij de inslag op het water uiteen breken. Op de bodem moet het voer langzaam zijn lading vrijgeven en interesse bij de vissen opwekken. Op karpervijvers is deze techniek een knaller, maar ook voor de visserij op andere grote witvis, zelfs op openbare wateren, is de method het proberen waard.

Door een korte onderlijn te gebruiken is in de war werpen nagenoeg onmogelijk. Helemaal wanneer je het haakaas in het voer van de method zelf verstopt. Met tussen de 8 en 12 centimeter heb je de beste gemiddelde lengte te pakken; op deze wijze weet je ook zeker dat het haakaas vlakbij of tussen het voer ligt.

Wat betreft haakaas worden vaak miniboilies van tussen de 6 en 10 mm gebruikt. Een felgekleurd haakaas, of in ieder geval iets wat contrasteert met het voer, valt eerder op en ziet er uit als de kers op de taart. In de regel lok je met een fel gekleurd haakaas eerder een aanbeet uit dan wanneer je het qua kleur matcht met het voer. Onthoud dat net zoals bij veel andere visserijen er ook bij het methodfeederen altijd die uitzondering op de regel is; dus een onopvallend haakaas buiten de method gelaten kan soms ook de sleutel tot succes zijn.

Aan de Hair

Om het aas op de hair te zetten en te zekeren, gebruik ik het push stop systeem. Een uitkomst in vergelijking met het gepriegel met losse stoppers! Met behulp van een dunne naald duw je de naaldvormige stopper, die vast zit aan het einde van de hair, door het aas naar keuze. Goed, een reeks foto’s leent zich beter dan duizend woorden, maar dit systeem is echt aan te bevelen.

Een ander voordeel van een boilie op de hair is dat je dit nauwelijks hoeft te verversen. Je kunt een hele reeks vissen aan één haakaas vangen.

Om het haakaas of de voerbal zelf extra aantrekkelijk te maken liggen er van allerhande soorten en type liquids in de winkelschappen, variërend van vloeibaar tot meer gel-achtig. Soms gaat het puur om de smaak, maar andere geven ook een wolkend effect.

Gevlochten

Bij het feedervissen op grotere afstanden, meer dan 40 of 50 meter, wordt vaak naar een gevlochten hoofdlijn gegrepen in plaats van de standaard nylon lijn. Hoe minder de rek, des te gevoeliger de beetregistratie. En laat een gevlochten lijn nu over geen rek beschikken…
Welnu, een gevlochten hoofdlijn en de method is geen gelukkige combinatie. De aanbeten zijn sowieso erg overtuigend, dus om de gevoelige registratie hoef je het niet te doen. Daarnaast fungeert bij een heftige aanbeet en de dril de rek van nylon als een buffer tegen lossers of zelfs breken van de onderlijn. Omdat de nylon onderlijn erg kort is, komt alle kracht op een stukje van bijvoorbeeld 8 cm lengte te staan. De method zit ook nog eens vast aan dat onderlijntje, zodoende komt er vaak teveel kracht op te staan. Dus qua hoofdlijn kun je maar beter voor nylon kiezen.

Niet snel slaan

Een veelgemaakte fout door beginnende methodvissers is te snel de haak zetten, zeker wanneer je een gewone feedervisserij gewend bent. Daar moet je soms reageren op de kleinste bewegingen van de feedertop. Bij de method feeder ga je te maken krijgen met veel meer lijnzwemmers en andere tikjes; dat is niet per definitie negatief, het zijn indicaties dat er vis in de buurt van je haakaas zit. In die situaties is het zaak om letterlijk en figuurlijk op je handen te gaan zitten. Pas wanneer je hengel zowat uit de steun wordt getrokken pak je de hengel op, de haak zetten is dan ook niet meer nodig.

De method feeder gebruik ik vanaf het voorjaar tot laat in de herfst. Is de watertemperatuur lager dan vijf graden? Dan stap ik over van miniboilies naar levend aas. Ook pas ik de montage aan: langere onderlijnen aan een standaard gaaskorf montage zijn dan meer op hun plaats.

BLIJF OP DE HOOGTE VAN DE LAATSTE METHOD ARTIKELEN

MEER LEZEN OVER DE METHOD

Hoe vis je met de matchhengel op voorn? Ook vissen met de matchhengel kan een prima manier zijn om blankvoorns te vangen. Je kunt visplaatsen bereiken die met een vaste stok onbereikbaar zijn, een enorm voordeel. Omdat de afstand tussen de dobber en hengeltop nu veel groter is, is er minder controle over de gebruikte montage dan bij het vissen met de vaste stok.

Vissen met de vaste montage

Een vaste montage is een matchmontage waarbij de dobber vast op de lijn bevestigd is. Je kunt alleen op deze manier vissen wanneer het water niet dieper is dan de gebruikte (match)hengellengte. Voor diepere wateren is het vissen met schuifdobbers noodzakelijk. Let op! De twee gouden regels voor deze visserij:

• TIP 1. De onderlinge afstand tussen ieder gewicht op de lijn moet steeds groter worden. Dus gezien van de haak naar de dobber moeten de hagels steeds verder uit elkaar staan.
• TIP 2. Bij het werpen moet minimaal 2/3 (bij voorkeur nog meer) van het totale werpgewicht in, om of bij de dobber zitten.

Matchvissen met langzaam zakkend aas

Bij het vissen met een vaste montage gebruik je maar weinig lood op de lijn. Dus wanneer de voorns ver boven de bodem azen is het verstandig om slechts enkele kleine valloodjes verdeeld op de lijn te gebruiken. Ook moet bijna al het lood al in of om de dobber zitten. Bovendien werpt dit heel gemakkelijk. Ook is het helemaal ideaal om de dobberantenne te kleuren met twee verschillende kleuren. Het haakaas zakt langzaam richting bodem en wanneer er weer een loodje is gezakt, verandert de antennekleur… of niet wanneer een voorn het aas heeft onderschept. Aanbeet, de haak zetten en vis aan de haak!

Meer lezen over het vissen met de schuivende montage? Klik op het onderstaande artikel!

https://www.facebook.com/beetmagazine/posts/2449380468479022?__tn__=-R

Vissen met de schuivende montage (slider)

Wie op diepere wateren wil matchvissen kan niet om de schuifdobber heen. Voor het ‘schuifdobberen’ hanteer ik vijf gouden regels.

• TIP 1. Gebruik dobbers die zo min mogelijk zijn voorgelood.
• TIP 2. De onderlinge afstand van de gewichten op de lijn, van haak naar dobber gezien, moet steeds groter worden.
• TIP 3. Gebruik altijd een goed zichtbaar stuitje op de lijn. Gebruik hiervoor nylon of tandfloss, dat je redelijk stevig op de lijn kunt trekken, maar wel kunt verschuiven.
• TIP 4. Gebruik dobbers met een groot dobberoog aan de onderzijde en plaats altijd een kraaltje op de nylon hoofdlijn tussen de dobber en stuitje.
• TIP 5. Vis NOOIT met te lichte dobbers.

Meer lezen over het vissen met de schuivende montage? Klik op het onderstaande artikel!

https://www.facebook.com/beetmagazine/posts/2507865902630478?__xts__[0]=68.ARBGOkCNeiOEVVfE67BaEApWLo6m7xUu_qEES77LzyGp2PwDgTi3ZE_Ife_HvhrhTytnghixrmVsfjoGXoErYGrZoLH1Vc6OoiY2_1eoZr3GfDISD2f-Pp3-AeURsNs8QYgCyKzY3m6QzT8laqODv3YfeKlyQXyjZPAuwadcTSPe3gRUdzPzuSH7eLNHsZ_HTrUVFtjzCkzgN5RsmaajVzVtiBp6n7k2tIG6RG2uxtYRk66P4qLSYTF-N-XMid7B1Q8yKoZvOy-BCYmsoB-YnMCE6NyzCdeLJcpYscgzQLdT8p-knKWJCi2oVZeZmdkTGnfmM49h3OuWbfblhgjOAWL9qw&__xts__[1]=68.ARBX8wgdIbrKVgtl3Z5KetedLJCHQphBlrD_lXfCob-tC3FN_KflOLF0flBdtyAWhFqSy3Km_602AA3wOIXMY-VIeJ2JwQdX9sHtD2qjGG5fcwjR0g7L3naWd5ikmQXF_ZJEEeEe2j9gO8DKusSKsvWPFzF1LSpBa3i1ue39YW-vCwzq_M9zhSU4W8sfb8gvYysnpLBVGaQxq5x0hxlJT49L-Wlh4ymi_J5F2KrWMpKGP8NbKXESztwjznxBUUjr5hNdX7AFhPyBfi7QYuy2eJcJZMqb8nP6q81kZ77P8r2AxozaybrIdXdOR2gbjS1KJ2jA_mupFaH3D1vTug-UQQJecw&__tn__=-R

Ook interessant om te lezen:

[irp posts=”21920″ name=”Welk aas voor vissen op voorn?”]

[irp posts=”21906″ name=”Voorn vissen in het voorjaar, zomer, najaar en winter”]

Met de feederhengel op voorn kan een bijzonder geschikte manier van vissen zijn om op deze soort te vissen. Met name op stromende wateren en ook wanneer er veel wind is, ben je altijd verzekerd van een statische aasaanbieding. Bovendien kun je op plaatsen vissen die je met geen enkele andere vismanier ook maar zou kunnen bereiken. Een enorm voordeel!

Welke montages met de feederhengel op voorn?

Voorns zijn vissen die vaak moeilijk tijdens het feedervissen te vangen zijn. Voorns zullen zichzelf maar zelden haken en je zult daarom een geraffineerd systeem moeten gebruiken om te voorkomen dat je heel veel aanbeten mist. Vis altijd zo direct mogelijk. Dit doe je door de voerkorf, via een speldwartel, direct op de hoofdlijn te plaatsen en geen zijlijntjes te gebruiken.

Hoe ziet de onderlijn voor de voorn er uit?

Bij het feedervissen op voorn gebruik je een zo direct mogelijke montage. Daarbij hoort ook de juiste lengte onderlijn voor de aangetroffen vissituatie. Voorns zullen zich zeker niet al te vaak zelf haken. Voor deze visserij ga ik altijd uit van een standaardlengte onderlijn van 60 centimeter. Verder is er maar één stelregel: gemiste aanbeten = kortere onderlijn.

Feedervissen met gevlochten lijn

Tijdens het feedervissen op blankvoorns is een maximale, gevoelige beetregistratie een absolute must. Hiertoe is het vissen met een gevlochten lijn, oftewel ‘braid’, vaak noodzakelijk.

Dit soort materiaal heeft namelijk geen enkele rek, waardoor iedere aanbeet werkelijk veel beter zichtbaar is. Wel is een voorslag (van ongeveer twee hengellengtes) van gewoon nylon te adviseren. Dit zorgt voor wat demping bij het werpen, het zetten van de haak en ook het landen van eventuele grotere vissen.

Feedervissen met een slappe lijn

Het vissen met een slappe lijn kan mega doeltreffend zijn bij het vissen op rivieren of andere stromende wateren! Hierbij moet wel ieder detail 100% goed kloppen. Zo gaat bij teveel stroomdruk op de lijn de voerkorf rollen. Hoe kunnen we die druk verminderen? Zoveel mogelijk lijn moet uit het water komen en zoveel mogelijk lijn moet evenwijdig komen met de stroomrichting.

Het is dan ook ideaal om te zorgen voor enkele meters extra lijn in het water en om simpelweg de hengel af te steunen met de hengeltop omhoog. Zo stroomt er automatisch een bocht in de lijn, waardoor er minder lijndruk ontstaat. Alleen in het diepste gedeelte van de bocht blijft de spanning bestaan.

Het is zaak om precies dat voerkorfgewicht te gebruiken dat maar net zwaar genoeg is om op de visplek te blijven liggen. Bij de minste aanbeet van een vis blijft de korf niet meer op zijn plaats en wordt meegetrokken door de spanning op de lijn. Vrijwel iedere aanbeet resulteert in een vis die zichzelf haakt op de voerkorf.

Nog meer lezen over voornvissen?

Welk aas voor vissen op voorn? – Top-14 beste aassoorten! Welk aas voor vissen op voorn? Leer wat het beste aas voor voorn is en hoe je dit gebruikt. Hoe vis je met maden? Hoe vis je met casters? Noem maar op!

Voorn vissen in het voorjaar, zomer, najaar en winter Wanneer vang je blankvoorn? Let wel op, of het voorn vissen in het voorjaar, zomer, najaar en winter betreft, want afhankelijk van het seizoen kunnen ze zich op andere plekken verscholen houden.

JAN VAN SCHENDEL – Met de vaste hengel op voorn is een ideale techniek. Er is simpelweg geen andere hengel te bedenken waarmee je effectiever en secuurder kunt vissen. De dobber (en het stuk lijn daaronder, dus richting de haak) kan tot op de centimeter nauwkeurig op de juiste plaats in het water worden gelegd en vooral wanneer je ‘stekend’ vist, met een korte opslag tussen dobber en hengeltop, kun je de gebruikte montage perfect controleren en sturen. Met de vaste hengel heb je maximale controle. Vaste hengels zijn er in allerlei prijsklassen. Zoek altijd naar een zo strak mogelijke hengel en vis met een elastiekmontage.

1. Welke vaste hengel voor het vissen op voorn?

Soms komt het voor dat er enorme hoeveelheden voorns te vangen zijn. Dat is typisch iets van ‘op de juiste plaats, op het juiste moment’. De snelste manier van vissen is dan, zoals dat heet, ‘in de hand’. Wat wil zeggen met een iets kortere lijn dan de hengellengte. Bij dit soort visserij heb je eigenlijk een iets slappere hengel nodig om de dobber en montage weg te kunnen zetten. Telescoophengels zijn hiervoor vaak heel goed geschikt. Zorg voor een goede glasvezel ‘spriet’ in de hengeltop of vis met een hele korte maar dikke elastiekmontage voor de juiste demping bij het zetten van de haak.

2. Hoe vis je met elastiek op voorn?

Bij het vissen op voorns zul je meestal een niet al te dikke nylon hoofdlijn gebruiken. Een dikkere hoofdlijn dan 12/00 komt alleen voor wanneer er extreem goede vangsten te verwachten zijn. Ook zullen de gebruikte haakjes vaak niet zo groot zijn. Aan de hand van de hoofdlijn en haakmaat kies je het elastiek. Ieder merk heeft zijn eigen kleuren en maten. De met afstand meest gebruikte elastiekdiktes voor het vissen op voorn zijn de 0,80, 0,90 en de 1 mm. Hoe fijner en dunner de gebruikte nylon en vooral hoe kleiner de gebruikte haak, des te dunner ook het te gebruiken elastiek.

3. Welke dobbers heb je nodig?

Het te gebruiken dobbermodel is altijd afhankelijk van de omstandigheden. Op stromende wateren heb je nu eenmaal andere dobbers nodig dan op stilstaande wateren. Het vissen op voorns is meestal een delicate bezigheid. Vis altijd zo licht mogelijk voor de omstandigheden en zorg dat de dobber goed is uitgelood. Hoe minder weerstand de vissen voelen, des te beter het is.

4. Welke nylon is aan te raden?

Er zijn tegenwoordig veel verschillende goede soorten nylon op de markt, die allemaal hun eigen specifieke eigenschappen hebben. Ik heb al sinds jaren voor dit soort visserij het maximale vertrouwen in de JVS Extreme nylon. Simpelweg een goed nylon voor een betaalbare prijs. Andere goede soorten zijn de Hercules van Tubertini en de G-Line van Spro. Er zijn absoluut nog meer goede nylonsoorten, maar daar heb ik persoonlijk geen ervaring mee.

5. Wanneer gebruik je fluorocarbon?

Wanneer het water helder is, kunnen de vissen meer zien. Als visser zul je op helder water nog meer dan normaal moeten camoufleren. Wat betreft materiaal zijn fluorocarbon lijnen onder water absoluut minder goed zichtbaar voor de rondzwemmende vissen dan gewoon nylon. Dat is een bewezen feit. Bij helder water is het gebruik van fluorocarbon dan ook aan te raden, met name als onderlijnmateriaal. Het is nu eenmaal zo dat hoe dichter je bij de haak komt, des te belangrijker alles wordt.

6. Hoe lang moet de onderlijn bij voornvissen zijn?

Volgens mij bestaat de ideale onderlijnlengte voor het vissen op voorn niet. Juist bij het voornvissen moet die lengte perfect kloppen om zo min mogelijk aanbeten te missen en dus zo effectief mogelijk te vissen. Hoe kleiner de voorns, des te korter de onderlijn. Daar komt het op neer. Wanneer ik met de vaste hengel in jachthavens op kleine voorn vis, gebruik ik een onderlijn van 15 centimeter. Vis ik op grotere voorns met een caster op de haak, dan gebruik ik een 18 centimeter lange onderlijn.

7. Hoe monteer je loodhagels op de lijn?

Het maakt op zich niet zoveel uit welk soort lood je gebruikt. Wel moet je ervoor zorgen dat de loodhagels die je gebruikt mooi gecentreerd en niet schots en scheef op het nylon komen te staan. Iedereen heeft het altijd over zacht lood. Waarom? Lood mag gerust wat harder zijn maar het moet goed op de nylon worden gezet, daar gaat het om. De beste manier is om de loodhagel eerst dicht te knijpen en daarna nog eens met een loodtang op het zonet dichtgedrukte ‘nerfje’ te drukken. Het lood moet altijd over de nylon te schuiven zijn zonder dat deze beschadigd raakt. Voor mij is het gebruik van een Preston Stotz tangetje of een JVS Pincher een absolute must! Ik ken geen beter hulpmiddel om loodjes goed op een lijn te krijgen.

8. Hoe ziet een standaard loodzetting er uit?

Op kanalen en ook op rivieren gebruik ik vaak een andere en wat meer geraffineerde loodzetting van een bulklood (bij zwaardere dobbers is dat een olivette, bij lichtere dobbers een kettinkje van loodhagels) met daaronder een of twee zogenaamde ‘valloodjes’. Zo’n montage maakt het wat gemakkelijker om het haakaas iets delicater aan te bieden en er iets meer mee te bewegen. De grootte van de valloodjes is normaal tussen nummer 8 en 11, dit afhankelijk van de waterbeweging en het gebruikte dobbergewicht.

9. Hoe ziet de loodverdeling in een (jacht)haven er uit?

Je laat in jachthavens de montage veel directer onder de hengeltop naar de bodem zakken en dat vereist een speciale aanpak. In jachthavens gebruik ik bij dobbers zwaarder dan 1 gram een langwerpig olivette (druppelloodje) met daar onmiddellijk onder een kettinkje van zeker acht tot tien loodjes, die vrijwel altijd allemaal tegen elkaar staan pal boven de onderlijn. Een kleiner aantal loodjes of een korter model olivette resulteert gegarandeerd in pruiken tijdens het vissen.

10. Hoe vis je op water dat in beweging is?

Vaak is het tijdens het vissen volledig duidelijk hoe de beweging van het water is. Op een rivier of stromend kanaal kan daarover geen twijfel zijn. Bij sommige andere wateren is dit vaak minder duidelijk en soms is deze zelfs tegengesteld aan de richting waarin de bovenlaag van het water wordt opgestuwd. Probeer altijd om onderstrooms van de aangevoerde visplek op een zo natuurlijk mogelijke manier je aas aan te bieden. Dit geldt met name voor de visserij op voorns, maar het is eigenlijk bij iedere visserij belangrijk.

11. Op wat voor diepte moet je op voorn vissen?

Voorns zwemmen lang niet altijd alleen maar net boven de bodem. Met name tijdens de warmere zomermaanden zoeken ze naar voedsel in werkelijk alle waterlagen. Denk eens aan stille zomeravonden, wanneer je ze aan de oppervlakte kunt zien azen op insecten. Met name door los aas bij te voeren kun je de voorns soms omhoog lokken. Alle vissen willen als eerste bij het zakkende aas komen. Zo kweekt een visser voedselnijd. Let op, de grootste voorns kun je vaak het meest ondiep gevangen.

VOND JE DIT ARTIKEL INTERESSANT?

[irp posts=”21912″ name=”Hoe vis je met de feederhengel op voorn?”]

[irp posts=”21914″ name=”Hoe vis je met de matchhengel op voorn?”]

MARK PIJNAPPELS – Als er één vissoort in onze wateren streeft naar het predicaat ‘mooiste van de klas’, dan gooit ruisvoorn bij veel vissers hoge ogen. Diep goudgekleurde schubben, felrode vinnen en een brutale kop; iedereen waardeert de schoonheid van deze vis. Een zomervis bij uitstek, waarbij je met weinig materiaal maximaal plezier kunt beleven.

Vind je het gek dat buitenstaanders ons soms voor gek verklaren wanneer ze al het materiaal zien dat we naar de waterkant meeslepen? Natuurlijk, voor sommige visserijen heb je simpelweg een plateau, aasbakken en reservehengels nodig. Hoe fijn is het echter niet om ook eens licht bepakt op stap te kunnen gaan? Een hengel, landingsnetje en een tas met wat aas en materiaal… En als het even kan natuurlijk lekker veel actie en vis vangen. Tja, dat zou geweldig zijn, toch?! Tel dit bij elkaar op en je hebt de ingrediënten voor een dagje ruisvoornvissen.

Pak de avonduurtjes!

De aankomende maanden zijn de avonden lang en is er voor degenen die overdag werken of op school zitten ook in de avontuurtjes tijd om nog eventjes te gaan vissen. Op die aangename zomerdagen is ruisvoorn vaak bijzonder actief. Hoe warmer, des te beter. Zo ook deze avond, het is klam warm. Wanneer ik het water in de auto passeer kan ik al vanaf de weg hun aanwezigheid al waarnemen. De ruisvoorns verraden zich door kringen aan het oppervlak en niet zelden is gespetter op de waterspiegel het resultaat van een onfortuinlijk insect dat zojuist de weg naar de slokdarm heeft gevonden.

Dikke rietkragen en velden met lelies omzomen de oevers van het langgerekte plasje. Aan beide uiteinden staat het watertje in verbinding met enkele polderslootjes. Een aantal openingen in het riet geven mij de kans om bij het water te komen. Soms vis ik hier vanuit een rubber bootje, dat geeft wat meer bewegingsvrijheid in de stekkeuze, maar het vergt wel wat meer voorbereiding.

Zoek naar activiteit!

Het is aan te bevelen om eerst op zoek te gaan naar activiteit, in plaats van lukraak op de eerste plek neer te ploffen. Een polariserende zonnebril heeft een vaste plaats in mijn vistas. Er zijn altijd stekjes waar zich meer ruisvoorn ophoudt dan in andere delen van het water, vaak ‘uiteinden’ of kommetjes. Waterlelies, rietkragen en overhangende struiken krijgen sowieso extra aandacht.

Veelvraten

Ik loop met mijn spullen naar het kommetje aan het begin van het water. Hier had ik vorige keer goed gevangen, maar nu zie ik geen activiteit aan het oppervlak. Ik doop een witte boterham onder water, scheur deze in stukken en kneed een bal. Met een flinke plons belandt deze in het water.  Ik besluit om het een paar minuten aan te kijken zonder mijn montage te werpen. Wie weet schuilen de voorns onder de nabij liggende lelies en komen ze vanzelf tevoorschijn. In de verte zag ik al wel kringen. Daar moet ik heen! Voordat ik vertrek gooi ik nog een paar broodballen op de stek en schiet ik een mix van blikmaïs en maden in het water met de gedachte dat ik deze spot later op de avond nog zal bezoeken.

Naast het wittebrood heb ik in mijn tas ook ruimte gemaakt voor een bak met blikmaïs en een bakje met maden. Lokvoer is niet noodzakelijk en werkt soms averechts. Zeker als je de grotere exemplaren wilt vangen. Alsof de grote, schuwe voorns zich niet veilig voelen op de vaak lichter gekleurde voerplek. Op ander polderwater weet ik dat de brasems er als de kippen bij zijn en de voorns van de stek verstoten.

Wat ik vandaag niet heb meegenomen, maar wat ook goed werkt, zijn wormen en casters. Deze gaan er normaal in als zoete koek, wat dat betreft zijn ruisvoorns echte veelvraten. Zelfs drie maden worden door mini-ruisvoorntjes van hooguit zeven cm aangevallen. Met een grote maïskorrel vis je wat selectiever op de iets grotere vis.

Ruisvoorn hengel?

De leukste manier om ruisvoorn te belagen vind ik het vissen met de vlokhengel. In dit geval dus met de werphengel en de dobber. Speciaal voor deze visserij heb ik een 2,70 meter lange vliegenhengelblank omgebouwd naar een lange werphengel. Het resultaat is een strakke, maar toch soepele hengel. Precies werpen gaat met een strakke hengel een stuk gemakkelijker en nauwkeuriger. Op zich volstaat een hengel met een lengte van 2 tot 3 meter.

Hierbij vind ik het prettig dat de hengel licht in de hand ligt, bijvoorbeeld een lichte spinhengel. Met de opkomst van het ultra-light streetfishing zijn bij veel merken in dit segment juweeltjes van lichte hengels te vinden. Denk hierbij aan hengeltjes met een werpvermogen van circa 3 tot 12 gram.

Dikke of dunne lijn?

Voor wat betreft de diameter van de hoofdlijn zijn er twee richtingen qua opvattingen. Het gebruik van nylon staat buiten kijf. Enige mate van demping is wel zo fair tegenover de gevoelige bek van deze vissen; dyneema gebruik ik daarom niet! De liefhebbers van het licht vissen prediken het gebruik van ragdunne lijntjes; 10/00 tot 12/00 zou perfect in balans zijn met lichte vlokhengeltjes. In theorie een combi die sterk genoeg is om de grootste ruisvoorns te vangen, mits het water plantenvrij is.

En daar wringt vaak de schoen, want niet zelden zijn het juist plantenrijke wateren waar ruisvoorn zwemt en zijn de beste stekjes tegen en/of in lelievelden en wierbedden. Ruisvoorns tot circa 20 cm zijn met dunne lijnen nog prima te landen, maar het wordt penibeler wanneer je een grotere vis haakt, denk aan vissen van over de 30 cm. Daarom gebruik ik een nylon hoofdlijn van 16/00 tot 18/00. Je hebt simpelweg iets meer reserve wanneer een grotere vis pijlsnel in de planten duikt.

Gouden dukaten

Hoe dichter ik bij de andere kant van het water kom, des te meer ik overtuigd raak van mijn beslissing om hier aan de slag te gaan. Om het waterpeil op orde te houden pompt een klein gemaaltje hier water in het plasje. Een lichte stroming wuift de lelies langzaam heen en weer. Wat een mooi stekje!

Zenuwachtig vouw ik een broodpluim om de haak, de dobber staat afgesteld op ongeveer 30 cm diepte. Kort nadat de broodbal aan de oppervlakte uit elkaar valt, grissen de voorns de korsten weg. Als ze in de buurt zitten kan het soms snel gaan! Omdat mijn montage al beaasd is kan ik deze vliegensvlug over de azende school vissen werpen. Redelijk snel trek ik de montage dichterbij. Ik kan nauwelijks tot drie tellen of de dobber schiet weg. Het zenuwachtige tikken op de top; dit is een ruisvoorn! Ook de volgende pogingen zijn raak; gouden dukaten met knalrode vinnen van ongeveer 20 cm lang! Wat zijn het toch schitterende vissen!

“GOUDEN DUKATEN MET KNALRODE VINNEN”

Tussendoor heb ik nog twee boterhammen in het water gegooid om de vis aan het azen te houden. Een school ruisers maakt snel korte metten met een boterham. Uit het niets lijken de vissen verdwenen. De betere vissen althans, want de dobber danst van links naar rechts, zonder kopje onder te gaan. De broodvlok is duidelijk aangevreten en wanneer ik deze vervang door een duo maden is het al snel raak, maar het zijn kleine rakkers. Het zou me niets verbazen als de betere vissen dieper zitten.

Ik pak het peilloodje uit mijn broekzak en peil de montage zo uit, dat de laatste 15 cm plat op de bodem ligt. Met de katapult schiet ik een mix van maïs en maden op de stek. Op de haak prik ik een maïskorrel. Iedere minuut schiet ik een paar korrels op de stek. Na een paar minuten krijg ik een aanbeet en vang ik weer een beter formaat voorn. Weer blijft het een tijdje stil totdat nummer twee op de maïs zich meldt. Het loopt niet echt hard en ik denk aan de vorige sessie. Toen ving ik in het laatste uurtje nog een aantal mooie vissen aan de overzijde van het water…

Bonusvissen met mais

Ik ben terug op de plek waar ik vandaag begon en ben benieuwd of het voerplekje zijn werk heeft gedaan. Het stuitje moet ik wat omhoog schuiven om de juiste diepte te bereiken. Wanneer de dobber zich goed heeft gepositioneerd, schiet ik een paar maïskorrels er omheen. De bodem is hier zacht en ik zie kleine belletjes op de stek. Na een paar minuten komt de antenne omhoog om daarna heel langzaam de diepte in te zakken. Hangen! Een beduidend grotere vis bonkt op de hengel.

Met het hart in de keel zie ik een gouden schim onder de oppervlakte draaien. Dit is een grote vis! De vis duikt naar rechts richting de lelies. Ik zet druk en de hengel buig tot in de handgreep door. Ik win terrein en even later schuift de vis het net in. Met 33 cm lengte een prachtige vis. Snel een fotootje en dan weer terug. Ik kan mijn geluk niet op als ik in het uurtje daarna nog vier vissen van hetzelfde formaat vang plus nog wat kleinere vissen, totdat de ondergaande zon een eind maakt aan de pret.

Alsof Moeder Natuur de knop omschakelt en zegt dat het tijd is om te vertrekken; voor mij, maar ook voor de ruisvoorns. ‘Time flies when you’re having fun’, zeggen de Engelsen. Zeker weten, de zomerse visserij op ruisvoorn heeft een hoge fun-factor en staat garant voor de nodige actie!

METHODE 1: Broodkorst aan de oppervlakte

Simpeler kan het niet; een hengel, lijn en haak. Een stukje broodkorst op de haak prikken, even dippen in het water om nog wat verder te kunnen werpen.

METHODE 2: Met de vlokdobber

De voorgelode vlokdobber heeft een centraal gat waar de hoofdlijn doorheen loopt. Door de compacte vorm heel precies te werpen tussen, bijvoorbeeld, open stukken in lelievelden. Bovendien blijft de vlokdobber ook niet zo snel haken achter waterplanten en stengels van lelies.

METHODE 3: Op de bodem

Voor het bevissen van diverse waterlagen is dit de meest allround montage. Afhankelijk van de waterdiepte kun je bij deze montage de dobber laten schuiven of vastzetten op de lijn. Door het stuitje te verschuiven kun je alles tussen de bodem en grofweg 30 cm onder het wateroppervlak bevissen.

Lees ook

[irp posts=”6450″ name=”Gouden bergen met ruisvoorns”]

[irp posts=”5533″ name=”Afwijkend aas voor grote blankvoorn”]

PAUL GARNER- We zijn nu aangekomen bij mijn favoriete periode van het jaar voor het barbeelvissen, waarbij korte avondsessies tot in het donker de beste kansen bieden. De barbelen zijn zich aan het volvreten en hebben nu een fantastische bronzen gloed. Barbeel gedraagt zich voorspelbaar in deze tijd van het jaar. Als je je trip kunt plannen tijdens mild, regenachtig weer, is succes bijna gegarandeerd. Dit is het moment dat barbelen zich aan het volstoppen zijn.

Barbeel tactiek

Helaas hebben we niet altijd de tijd om te gaan vissen als de omstandigheden perfect zijn. Dus hoe maken we het beste van die trips waarbij de vis minder trek heeft? Tijdens de laatste paar jaar heb ik me met deze kwestie bezig gehouden en heb ik mijn barbeelvisserij aangepast om het beste uit de gegeven condities te halen. Vaak is de meest consistente tactiek, in alle behalve de slechtste condities, om spaarzaam te zijn met boilies en deeg. Dit is een verbazend flexibele benadering en ook nog eentje die de grotere exemplaren kan selecteren.

Simpel voer voor barbeel

Hoewel boilies vrij prijzig lijken en lastig zelf te maken, heb je er voor een barbeelsessie in deze tijd van het jaar niet veel nodig. Dus zijn ze eigenlijk een van de zuinigste aassoorten die je kunt gebruiken. Als ik een avond aan een stek zit, drop ik elke tien minuten een paar boilies, om de barbeel attent te maken op het gratis maaltje. Zeer regelmatig bevis ik diverse stekken een uurtje en dat maakt het mogelijk elke stek van wat voer te voorzien, en elk uur nog wat extra voordat ik op een stekje ga vissen.

Omdat ik zo’n kleine hoeveelheid aas gebruik, is het zeer belangrijk te weten dat het blijft liggen op de plek waar ik het hebben wil. Het aas met een katapult naar het midden van de rivier schieten, staat gelijk aan het snel meegevoerd zien worden. Zoek naar stekken bij een stroomnaad waar het  voer in het langzamer stromende deel kan blijven liggen of gebruik een aasdropper om het zeer precies te plaatsen.

Welk aas gebruik ik voor barbeel?

Mijn vuistregel bestaat er uit dat hoe hoger het water staat en hoe troebeler het is, hoe groter het aas is dat ik zal gebruiken. In de kern betekent dit een zo klein aas als mogelijk gebruiken; 8 mm aas is niet te klein. In normale herfstomstandigheden zal mijn doorsnee aas uit 15 mm boilies bestaan en bij hoogwater zet ik graag aas in zo groot als een walnoot.

Dezelfde logica gaat op voor de tijd van de dag. Op het midden van de dag vis ik met klein aas en in het donker zijn de grotere aassoorten aan zet. Deze regels gaan vooral op als ik niet heb kunnen voorvoeren. Want algemeen genomen, hoe meer voer de vis al is tegengekomen dankzij het voorvoeren, hoe minder ik me druk maak over de aasgrootte. Er is natuurlijk geen reden waarom je niet hetzelfde aas zou gebruiken als waarmee je hebt gevoerd, maar heb het wel in verschillende formaten voor de verschillende omstandigheden.

Flexibel deeg

Deeg heeft veel voordelen, het grootste is dat je a la minute het formaat  kunt aanpassen waarmee je voert of aan de haak doet. Het moet een hele rare dag zijn, wil ik geen bal deeg bij me hebben als ik op barbeel vis, het is zo veelzijdig. Een laagje over een boilie voor extra attractiewaarde of juist als extra grote bal als haakaas om de kleine vis te ontmoedigen, deeg geeft je zoveel extra opties in vergelijking met alleen een boilie.

De meeste voer- en aasfabrikanten bieden deeg aan dat past hun boilielijnen en voor mij is dat essentieel. Als je liever niet zelf aan de slag gaat, koop het dan kant en klaar. Maar het is goedkoper en, ik denk ook, effectiever als je zelf je deeg maakt. Het geeft je totale controle over de consistentie, versheid en smaaklevel.

Aan ieder begin van de herfst besteed ik een avond om mijn barbeelaas voor de komende maanden te maken, de vriezer vullend met verschillende soorten ballen deeg die passen bij diverse boilies. Een klomp ter grootte van een vuist is ideaal voor een sessie. Ik bewaar dit aas in luchtdichte zakken om het in topconditie te houden. Op deze manier blijft het de hele winter goed en is er geen gedoe om voor elke trip nieuw deeg te maken.

Barbeel flavours

Er zijn hele debatten gaande over wat voor barbeel de beste wintersmaken en -geuren zijn en iedere barbeelvisser heeft zijn eigen voorkeur. Dit zegt mij dat barbeel in ieder geval een brede smaak heeft, hoewel sommig aas nog steeds duidelijk de voorkeur kan hebben. Ik denk dat de echte test eruit bestaat een smaak te vinden die vangt tijdens erg koude en zeer slechte omstandigheden. Een aassoort die consequent vangt tijdens een slechte visserij, zal het altijd goed doen.

Zoete, romige smaken zoals Scopex hebben een goede winterscore en het is de moeite waard er wat intense zoetstof aan toe te voegen om de smaak nog beter te laten uitkomen. Aan de andere kant van het spectrum, ik heb tijdens echt ijskoude dagen een verbazend aantal barbelen gevangen aan deeg met een paar druppeltjes pepermuntolie. Er moet dus wel iets zijn wat barbeel erg lekker vindt aan deze doordringende, penetrante olie.

Verkassen

Een ander groot voordeel van vissen met deeg of boilies is dat je licht bepakt bent en veel stekken kunt afvissen. Een uur per stek moet meestal voldoende zijn voor een aanbeet op een boilie. Dat betekent dat ik regelmatig kan verkassen op zoek naar de vis. In vergelijking met een andere standaardbenadering: het kan tijd kosten een stek op te bouwen met klein voer, zoals maden en casters, waardoor je feitelijk lang vast staat op deze ene stek. Als het koud is ga ik liever achter de vissen aan, liever dan lange tijd moeten hopen dat ik de goede stek heb gekozen. Dus kies ik meestal voor de boilietactiek.

Snelle tip – Boilie/deeg combo

Mijn normale haakaas bestaat uit een boiliekussentje aan de hair met een plukje deeg er omheen. De boilie raakt niet los, dus zelfs als kleine vis het deeg wegplukt, vis ik nog steeds effectief. Het perfecte haakaas krijg je door het deeg om de boilie en de haak te kneden, laat de haakpunt vrij.

10 minuten recept – Boiliekussentjes

Mijn zelfgemaakte boilies zijn afgeplat, wat helpt ze op de bodem te houden. Aas in deze vorm maken is eenvoudiger dan ronde boilies en je hebt er weinig gereedschap voor nodig.

Ook interessant voor jou:

[irp posts=”18413″ name=”Barbeel vangen op kleine rivieren”]

[irp posts=”19843″ name=”Nachtvissen op Barbeel”]